Γιατί μας χαμογελά η Λαγκάρντ;

Τελικά, πόσο μεγάλη είναι η νέα «μαύρη τρύπα» στα δημοσιονομικά της Ελλάδας - είναι 20, άραγε 30 ή μήπως ακόμη πιο πολλά δισ.; Η Ισπανία και η Κύπρος θα μπουν σε καθεστώς Μνημονίου και αν ναι, με τι όρους - και ποιες ακόμη χώρες θα τις ακολουθήσουν; Και το ΔΝΤ, πώς από υπέρμαχος της πιο σκληρής λιτότητας εμφανίζεται τώρα να είναι διαπρύσιος κήρυκας της ανάπτυξης και της χαλάρωσης του... κορσέ της λιτότητας;

Οι εξελίξεις είναι περίπλοκες, τα συμφέροντα που διακυβεύονται τεράστια και έχουμε φτάσει να κινδυνεύει να χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Ένας απλός άνθρωπος δύσκολα θα βγάλει άκρη με όσα συμβαίνουν και λέγονται, ειδικά όταν φορτώνεται με το άγχος της επιβίωσης. Έτσι, ας μαζέψουμε λίγο την... καλούμπα για να δούμε τα γεγονότα πιο καθαρά.

Διαπίστωση πρώτη: Παρά τις κατά καιρούς διαβεβαιώσεις, η «μαύρη τρύπα» στην Ελλάδα όχι απλώς δεν κλείνει μετά τις (κατά βάση οριζόντιες) περικοπές, αλλά διαρκώς μεγαλώνει. Είναι πλέον φανερό ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν. Η Ελλάδα δεν μπορεί να γνωρίσει ανάπτυξη σε καθεστώς βαθιάς λιτότητας και, κατά συνέπεια, της είναι πρακτικά αδύνατο να (εκ)πληρώσει τις συμβάσεις που έχει υπογράψει. Άρα, εάν είναι να μείνει στην Ευρωζώνη, χρειάζεται νέα δανεικά ή νέο «κούρεμα» ή και τα δύο μαζί.

Διαπίστωση δεύτερη: Η Ελλάδα δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση, όπως ισχυρίζονταν αρκετοί. Ούτε τα Μνημόνια τελειώνουν με τα PIIGS. Άρα, η λύση που θα δοθεί τελικά στο ελληνικό πρόβλημα θα αποτελέσει μοντέλο και δεδικασμένο για άλλες περιπτώσεις, παρά τις ιδιαιτερότητες της καθεμίας. Και έτσι, θα καθοριστούν σταδιακά οι νέες ισορροπίες, ο ρόλος της Γερμανίας, των άλλων ισχυρών και της περιφέρειας, η μελλοντική μορφή της Ε.Ε., η θέση της διεθνώς και πολλά άλλα.

Διαπίστωση τρίτη: Σε αυτό το πλαίσιο, τίθεται εκ νέου θέμα παρουσίας του ΔΝΤ στην Ευρώπη. Είναι αναμφισβήτητο ότι η έλευσή του δεν έγινε τυχαία, αλλά επειδή -για συγκεκριμένους λόγους, που δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ- έτσι επέλεξαν το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες. Με τις συνταγές και το τεχνοκρατικό προφίλ του, ο διεθνής οργανισμός χάραξε τον δρόμο για την πολιτική η οποία εφαρμόστηκε τα δύο προηγούμενα χρόνια και, κατά συνέπεια, φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για την «καμένη γη» σε πολλές χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.

Τι συνέβη, λοιπόν, και ζητά τώρα να δοθεί «αέρας» στην Αθήνα και διαμηνύει ότι απαιτείται νέο «κούρεμα» στο ελληνικό χρέος; Ιδού δύο αιτίες: Πρώτον, η Λαγκάρντ μιλά εκ του ασφαλούς, καθώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διασφαλίζεται ότι είναι ο τελευταίος που μπορεί να υποστεί «κούρεμα» - κι αυτό, μόνο αν μια χώρα κηρύξει στάση πληρωμών. Δεύτερον, η Λαγκάρντ φροντίζει να αποτρέψει και αυτό το σενάριο, ζητώντας (ενίοτε εκβιαστικά...) να «κουρευτούν» τα ομόλογα της ΕΚΤ και, ίσως, τα διακρατικά δάνεια.

Έτσι, όμως, διακινδυνεύει η επιδείνωση της κρίσης να χρεωθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και να έρθει η ώρα που κάποιοι θα προσπαθήσουν να το πετάξουν με τις κλωτσιές από την Ευρώπη. Δεν θα είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο...

Γ. Παυλόπουλος

www.logoplokies.blogspot.gr