Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου
Κι αν η βία αποτελεί πλέον την κυρίαρχη είδηση των ημερών μας, ακόμη κι αν μας προβληματίζει από πού προέρχεται και πώς εξελίσσεται, συχνά είμαστε ανίσχυροι και αδύναμοι στην καταστολή και πρόληψη τέτοιων φαινομένων. Νεαροί εναντίον νεαρών, μαχαίρια και δρεπάνια αφαιρούν ζωές για το τίποτα. Απορούμε. Ίσως όμως αν σκύβαμε να δούμε τα καθεστώτα της καθημερινότητάς μας, να μην απορούσαμε τόσο. Η οικογενειακή βία που κορυφώθηκε μέσα στην καραντίνα και την εποχή της πανδημίας. Οι φωνές που πλήθαιναν από στόματα που τολμούσαν ν΄ανοίξουν για το παρελθόν και το παρόν για ανθρώπους που τους είχαμε για σύμβολα, γκρεμίστηκαν... Υποχρεωτικοί εγκλεισμοί με ποινές και γενικότερα μια καθολική υποχρεωτικότητα που κανέναν δεν βοηθά να τον οδηγήσει σε δημοκρατικές επιλογές. Όλοι εναντίον όλων, άντρες εναντίον γυναικών, γονείς εναντίον παιδιών, πολίτες εναντίον πολιτών, το κράτος εναντίον κάποιων...
Πώς να μην διδάσκονται έτσι τα μαθήματα βίας που δεν προέρχεται από καμία εσωτερική ανάγκη αλλά είναι απόκτημα εκπαίδευσης και κοινωνικής πρακτικής. Τα σχολεία μας γεμάτα μικρής ή μεγαλύτερης κλίμακας βίας που συχνά και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί δυσκολεύονται να διαχειριστούν μιας και το αίτημα πλέον είναι να είναι κάποιος ένας καλός και αποδοτικός τεχνοκράτης. Πού χώρος για πραγματική παιδεία και διαλογική εμπλοκή με το μαθητή. Παιδεία δεν είναι η ποσότητα ούτε οι βαθμοί, ούτε οι γνωστικές κατακτήσεις πλέον. Αυτά θα λειτουργήσουν σε μία άλλη βάση, εφόσον η κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει πάνω σε ανθρωπιστικά θεμέλια και αρχές. Κι όσο κι αν η επιμονή και η διαταγή να βρεθούν οι δράστες, οι όποιοι δράστες, το πρόβλημα της βίας δε λύνεται γιατί ρίζωσε και αποδίδει εγκληματικά και απρόσμενα τιμωρητικά για κάθε πολίτη που αρχίζει να μην αισθάνεται κοινωνικά ασφαλής.
Γιατί όλοι πια συνειδητοποιούμε πως τα εγκλήματα, είτε είναι γυναικοκτονίες, είτε είναι παιδική κακοποίηση και βιασμοί, είτε αφορούν τον αθλητισμό και τον οπαδισμό έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Το θάνατο και την ισοπέδωση, μιας και κάθε άδικος θάνατος, κάθε εγκληματική πράξη που εκτελείται με οποιονδήποτε παράλογο τρόπο, αποτελεί την ρίζα του μελλοντικού κακού και μελλοντικής βίας που κάποια στιγμή τα δικά της αποτελέσματα θα είναι πολύ πιο τρομακτικά από την πανδημία των ημερών μας. Βία που επικρατεί και γεννιέται παντού. Και φυσικά εκφράζεται δυστυχώς παντού. Στα σκοτεινά βαδίζουμε, στα σκοτεινά περπατούμε.
Κατερίνα Σχισμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου