Ο μονόδρομος του μνημονίου
προπαγανδίστηκε με ένα πλήθος από γραφικότητες, όπως η επανάσταση του
αυτονόητου, η θεωρία των άκρων, η λιτότητα με ανάπτυξη, η τήρηση των δεσμεύσεων,
οι κόκκινες γραμμές. Στο οικονομικό πεδίο, ο μονόδρομος ορίστηκε με την ταξική
χρήση του κράτους για την υπεράσπιση των συμφερόντων μιας συγκεκριμένης
παρασιτικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ που ούτε παράγει, ούτε
εμπνέει...
Με την ένταξη της χώρας υπό καθεστώς οικονομικού
ελέγχου, η φαληρισμένη ελίτ προσπάθησε να αυτονομηθεί από την κοινωνία και το
κατάφερε με καταστολή, έλεγχο των ΜΜΕ, απαξίωση των θεσμών και πλήρη υποταγή
στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Καθώς η αυτονόμηση αυτή δεν προκύπτει από καμία
λειτουργία του πολιτεύματος, έπρεπε να πάρει χαρακτηριστικά πολιτισμικά και να
επικοινωνηθεί αναλόγως. Δεν κυβερνούν, απλώς, αυτοί που κέρδισαν στις εκλογές
(με πενήντα έδρες μπόνους και σύστημα 4-2-1 μέχρι νεωτέρας) αλλά αυτοί που
γνωρίζουν άριστα την παγκόσμια οικονομία και είναι φορείς των καλύτερων
ευρωπαϊκών παραδόσεων.
Υποτίθεται πως η κυβέρνηση Σαμαρά αποτελεί την crème
de la crème των φιλοευρωπαίων της χώρας, των πεφωτισμένων της κοινωνίας, των
μπροστάρηδων της πολιτικής, που συνένωσαν τις δυνάμεις τους από διαφορετικές
ιδεολογικές αφετηρίες για να υπερασπιστούν πάνω απ' όλα την ευρωπαϊκή προοπτική
της χώρας απέναντι στις δυνάμεις του λαϊκισμού.
Το Μνημόνιο δεν ήταν, απλώς,
μια ευκαιρία να ξαναστηθεί η οικονομία της τελευταίας Σοβιετίας σε σωστές βάσεις
αλλά μια χρυσή ευκαιρία να μπει στον ορθό δρόμο ο ίδιος ο πολιτισμός της χώρας,
που τόσα χρόνια στέναζε υπό την ιδεολογική ηγεμονία της παλαβής Αριστεράς. Και
αυτή η ευκαιρία δεν υπόκειται σε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, συνταγματοποίηση
της πολιτικής ζωής και κοινωνικό διάλογο. Είναι κατά κάποιον τρόπο μια αλήθεια
εξ' Αποκαλύψεως, έξω από την κοινωνία και πέραν απ' όποιαδήποτε συλλογικότητα.
Αν δεν την ακολουθήσουμε, θα καταστραφούμε.
Έτσι, επί τρία χρόνια,
μνημονιακοί αρθρογράφοι και διανοητές, πολιτικοί και παρατρεχάμενοι, σήκωναν το
δάχτυλο απέναντι στην κοινωνία, περιγράφοντάς την με ευφράδειες και δημηγορίες
ως βάρβαρο και απαίδευτο όχλο. Η οικονομία κατέρρευσε, γιατί η κοινωνία είναι
καθυστερημένη και οι άνθρωποι στο σύνολό τους εγκλωβισμένοι σε προνεωτερικά
συλλογικά σχήματα, ανίκανοι να αναλάβουν ατομικές ευθύνες και άρα ανίκανοι να
συλλάβουν το διακύβευμα της κρίσης. Πώς θα μπορούσε η ανάκαμψη να βασιστεί σε
έναν λαό που πιστεύει ότι για «όλα μας φταίνε οι ξένοι»;
Οι ανεύθυνοι τιμητές
της ελληνικής κοινωνίας δεν παραδέχθηκαν ποτέ ότι τα τρία χρόνια εφαρμογής των
πολιτικών της τρόικας κατέστρεψαν την οικονομία, διέλυσαν τη κοινωνική συνοχή,
συνέτριψαν το ηθικό των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Γι' αυτούς το Μνημόνιο
δεν εφαρμόστηκε, γιατί κυρίως εσύ δεν πέτυχες ως πολίτης.
Έχοντας αυτονομηθεί
στον μονόδρομο του Μνημονίου, αυτό το συνονθύλευμα της εξουσίας είχε εν τέλει
πολύ συγκεκριμένα πράγματα να κάνει. Και ένα από αυτά ήταν να φέρει επενδύσεις
με καθαρούς όρους και ουσιαστικό όφελος. Απαξιώνοντας συλλήβδην το κοινωνικό
σύνολο ως ανίκανο να αντιληφθεί την οικονομική πραγματικότητα, η ελίτ του
Μνημονίου αποκαλύπτει τη γύμνια της.
Η απόσυρση της ρωσικής Gazprom
αιφνιδίασε Συγκλητικούς και ρήτορες. Ξαφνικά για το ναυάγιο των
ιδιωτικοποίησεων, φταίνε οι ξεφτιλισμένοι Ευρωπαίοι, οι κακοί Αμερικάνοι, οι
συμφεροντολόγοι Ρώσοι, οι πάντες εκτός από την ελληνική κυβέρνηση και τους
ανθρώπους της που δεν μπορούν ούτε οι ίδιοι να βαδίσουν στον μονόδρομό τους.
Αυτοί που τόσα χρόνια δεν μπορούσαν να διαχειριστούν ένα μονοπώλιο, δεν μπορούν
ούτε να το πουλήσουν.
Προφανώς, τίποτα δεν εχει χαθεί. Η κυβέρνησή μας μπορεί
ακόμα να επιστρατεύσει τους επενδυτές. Μπορεί να τους στείλει τα ΜΑΤ. Μπορεί να
τους διαπομπεύσει στα τηλεπαράθυρα. Μπορεί να τους μαυρίσει τις οθόνες. Μπορεί
να τους κάνει φώτοσοπ. Μπορεί να τους πάρει τηλέφωνο για να γραφτεί το success
story της επόμενης μέρας. Μπορεί να βαφτίσει επενδυτή όποιον θέλει. Επενδυτές
υπάρχουν.
Αλλά νύχτωσε κ' οι επενδυτές δεν ήρθαν. Και μερικοί έφθασαν απ' τα
σύνορα, και είπανε πως επενδυτές πια δεν υπάρχουν. Οι βάρβαροι αυτοί ήσαν μια
κάποια λύσις.
Του Αδάμ
Γιαννίκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου