Η Μύκονος, ως γνωστόν, δεν είναι νησί. Είναι υπαρξιακός
προορισμός όπως τα Κύθηρα του Χέλντερλιν, τόπος συμβολικός όπως η Θούλη.
Η έκφραση «πάω Μύκονο» ήταν, στα χρόνια της Μεγάλης
Ελλάδας, ομολογία πατριωτισμού. Σήμαινε ότι όχι μόνον έχεις καταλάβει το
βαθύτερο νόημα της ελληνικής ζωής, αλλά έχεις βρει τον τρόπο να το κάνεις δικό
σου, να ζήσεις όπως μόνον οι Ελληνες ξέρουν να ζουν.
Ξέρεις να κρατάς τη θέση σου στην πασαρέλα του
ξεσαλώματος, και το κυριότερο, ξέρεις πως ο Θεός ή κάποια μοίρα σε έριξαν σ'
αυτόν τον τόπο για να ξοδεύεσαι και να ξοδεύεις. Η Μύκονος ήταν κατάκτηση ζωής,
χωνευτήρι των πόθων ενός ολόκληρου χειμώνα, κ.τ.λ. κ.τ.λ. Ας σταματήσω εδώ διότι
το προκεχωρημένο θέρος σταλάζει στις φλέβες μου υπερβολικές δόσεις λυρισμού οι
οποίες παραλύουν τους νευρώνες του εγκεφάλου μου. Τέλος πάντων, ας πούμε πως η
Μύκονος ήταν μια πατρίδα μέσα στην πατρίδα, το συμπυκνωμένο αίσθημα της
νεόπλουτης ευτυχίας, της κακοφωνίας γούστου και life style, του «δεν πα να λένε
ό,τι θένε» αν δεν πληρώσεις την ξαπλώστρα σαν πεντάστερο, είτε φοράς παρεό είτε
δεν φοράς, δεν ξέρεις να ζήσεις.
Αχ, πατρίδα μου γλυκιά. Πόσα χτυπήματα μπορείς ακόμη να
αντέξεις; Γιατί αυτή η πατρίδα δέχτηκε πολλά χτυπήματα τα τελευταία χρόνια. Τόσα
που μόνον ένας λαός με τρεις χιλιάδες χρόνια Ιστορία, με Θερμοπύλες, Δερβενάκια
και Ψαρρούδες μπορεί να αντέξει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις δικαστικές
περιπέτειες του συμπαθεστάτου κυρίου Γαβαλά ή τον αδόκητο θάνατο του Πέτρου του
Γ΄ ή Δ΄ - δυστυχώς δεν γνωρίζω πόσα χρόνια ζουν οι πελεκάνοι για να υπολογίσω τη
σειρά της διαδοχής. Αναφέρομαι κυρίως στη δόλια υπονόμευση του φρονήματός μας
από εβραιοσιωνιστές και προτεστάντες, οι οποίοι μη αντιλαμβανόμενοι το ψυχικό
μας μεγαλείο και τη φλόγα του πατριωτισμού που καίει στα σώψυχά μας δεν ξέρουν
ότι δεν μασάμε. Τέτοια ανθρωπάκια είναι. Μας λένε ότι χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά
μας, κόβουν μισθούς, κουτσουρεύουν συντάξεις με απώτερο στόχο να υπονομεύσουν τα
ευγενή αισθήματά μας, τον πόθο της Μυκόνου.
Ομως υπάρχει και η Ελλάδα που αντιστέκεται, που λέει κι
ο Σαββόπουλος. Κι αυτή συγκεντρώθηκε τις προάλλες σε ίδρυμα της ιστορικής νήσου
για να δώσει ηχηρό ράπισμα στους καταθλιπτικούς βασανιστές μας. Ηχηρό στην
κυριολεξία, μιας και ενορχηστρωτής της μεγάλης αυτής γιορτής της εθνικής μας
ανεξαρτησίας ήταν ο κύριος Αντώνης Ρέμος, ο οποίος σε ένα απ' αυτά τα υπέροχα
κρεσέντι φέρεται να άφησε εκείνη την περίφημη αποστροφή για τον κύριο Σόιμπλε.
«Σηκώθηκε ο Σόιμπλε και περπάτησε ο π...», ενώ γύρω έρρεε άφθονος ο καμπανίτης
οίνος, σε πείσμα των άθλιων λουθηρανών και των ενοχών τους. Ηταν μια ωραία
ατμόσφαιρα και οι βασανισμένοι ακροατές του ένιωσαν την πνοή της ελευθερίας να
ίπταται πάνω από το πολιτιστικό ίδρυμα, ένα από τα κρυφά σχολειά του ξεσαλώματος
που προετοιμάζουν τη νέα παλιγγενεσία.
Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση, αλλά την ίδια εκείνη ημέρα
διάβασα άρθρο του δραματουργού, ηθοποιού, φιλοσόφου, πρυτάνεως του
Καποδιστριακού και εν γένει διασκεδαστικού τύπου όπου, επικαλούμενος τον
Ακινάτη, αποδεικνύει ότι οι Γερμανοί, συλλήβδην είναι και ναζί, επίσης
συλλήβδην. Ως εκ τούτου, φίλοι αναγνώστες, εάν μου ζητήσετε να σοβαρευτώ
φοβούμαι πολύ ότι θα σας απογοητεύσω. Διότι όταν το ευτράπελο ανταγωνίζεται με
τόσο θεαματικά αποτελέσματα την εθνική υψηλοφροσύνη κινδυνεύω να στιγματισθώ ως
ανθέλλην. Αντιθέτως θεωρώ ότι με τέτοιους πνευματικούς ταγούς όπως ο πρύτανης
κύριος Πελεγρίνης και τους γενναίους της σαμπάνιας που αντιστάθηκαν στον κ.
Σόιμπλε απολαμβάνοντας τη δύσοσμη αποστροφή του κ. Ρέμου, η Τρίτη Ελληνική
Δημοκρατία, ης την μνήμην επιτελούμεν σήμερον, θα διαπρέψει ως κωμική γκριμάτσα
του εαυτού της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου