Από κουρασμένη, σε κουρασμένη κυβέρνηση;

Οτι το κυβερνητικό σχήμα είναι κουρασμένο, ήταν ορατό από καιρό. Μάλιστα, επρόκειτο για ένα σχήμα που γεννήθηκε κουρασμένο! Όπως είχα σημειώσει τότε, οι βάσεις της κυβέρνησης ήσαν στρεβλές. Τούτο διότι, παρά την κρισιμότητα των περιστάσεων, οι τρεις αρχηγοί δεν αναζήτησαν τους αποτελεσματικότερους υπουργούς και μάλιστα πέρα από το κομματικό τους πλαίσιο με ικανότητες διοίκησης από τον ιδιωτικό τομέα. Η οπτική των «τριών» υπήρξε μονοδιάστατα μικροκομματική.

Ο Βενιζέλος και Κουβέλης ήθελαν να είναι «ολίγον εντός και πολύ εκτός» της κυβέρνησης, αποζητώντας την προστασία που τους έδινε η συνεργασία, όχι όμως την συνευθύνη. Ο Βενιζέλος, μάλιστα (που τώρα κόπτεται για συμμετοχή), συγκρούστηκε εσωκομματικά για να αποκλείσει υπουργοποίηση έμπειρων στελεχών του. Ο Κουβέλης βολεύτηκε με δυο προϋπάρχοντες υπηρεσιακούς υπουργούς του κλίματος της ΔΗΜΑΡ. Γι' αυτό Βενιζέλος και Κουβέλης έδωσαν λευκή επιταγή στον Σαμαρά. Ο τελευταίος μοίρασε πλήθος υπουργικών αξιωμάτων σε στελέχη του από τη νεοδημοκρατική δεξαμενή μεγάλης ένδειας. Ειδικά στο κομβικό πεδίο των μεταρρυθμίσεων συμβιβάστηκε με ακατάλληλες επιλογές, κυρίως δικές του, αλλά και του Κουβέλη.

Έτσι προέκυψε το ανεπαρκές σημερινό κυβερνητικό σχήμα. Μόνο ο ίδιος ο Σαμαράς, ως πρωθυπουργός, υπερέβη τις προσδοκίες, εγκαταλείποντας τον ακραίο λαϊκισμό του, πείθοντας τους Ευρωπαίους για τις μεταρρυθμιστικές του προθέσεις, επιλέγοντας τον Στουρνάρα, επικεντρωνόμενος στις λεπτομέρειες και όχι κυβερνώντας αφ' υψηλού. Όμως, τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι δυο αρχηγοί, πνίγηκαν μέσα στο μετριότατο κομματικό υλικό που επέλεξαν να θωπεύσουν και με το οποίο στη συνέχεια επάνδρωσαν διάφορες κρατικές θέσεις. Η μικροκομματική οπτική έγινε πυξίδα όλων. Η ίδια οπτική μοιάζει να καθορίζει και το νέο σχήμα που επωάζεται.

Ο πρωθυπουργός πρόσφατα επαίρετο διότι το κυβερνητικό του σχήμα δεν έχει καταρρεύσει. Όμως το πόσο εύθραυστο είναι τελικά, μένει να αποδειχτεί. Το ουσιώδες όμως βρίσκεται στην αποτελεσματικότητα του σχήματος στο μεταρρυθμιστικό μέτωπο. Εδώ κρίνονται τα πάντα. Και στο σημείο αυτό τα ανησυχητικά ερωτηματικά πολλαπλασιάζονται. Οι έλεγχοι της τρόικας, αν και γίνονται σε ένα πιο επιεικές κλίμα, δείχνουν πως οι βασικές μεταρρυθμίσεις παραμένουν μετέωρες. Ενώ όσοι υποτιμούν τους κινδύνους μετά τις Γερμανικές εκλογές, εφόσον συνεχίσθουν τα προβλήματα υλοποίησης, είναι βαθιά νυχτωμένοι.

Με δεδομένο λοιπόν ότι το κυβερνητικό σχήμα είναι ανεπαρκές, οι τρεις αρχηγοί οφείλουν να πράξουν ότι δεν έκαναν στην αρχή: Να εγκαταλείψουν τη μικροκομματική τους οπτική και να διαμορφώσουν ένα σχήμα που να υπερβαίνει τα κόμματα τους και το έμψυχο υλικό τους. Αντ' αυτού όμως, μοιάζει να θέλουν ακόμη εντονότερα να ικανοποιήσουν τον κομματικό τους μικρόκοσμο.

Ο Βενιζέλος θέλει τώρα να βολέψει στην κυβέρνηση ότι πιο μέτριο στελεχιακά απομένει στο ΠΑΣΟΚ για να ενισχυθεί εσωκομματικά. Ο Κουβέλης προασπίζεται τους ανεπαρκείς «κυβερνητικούς» του με νύχια και με δόντια, ενώ ίσως αναζητήσει πρόσθετα κυβερνητικά ερείσματα ανάλογης μετριότητας. Ο Σαμαράς δείχνει εγκλωβισμένος στον μικρόκοσμο της ΝΔ και στις μικροκομματικές ανάγκες των εταίρων του.

Αν γίνουν όλα αυτά, ένα κουρασμένο κυβερνητικό σχήμα, θα αντικατασταθεί από ένα άλλο ακόμη πιο εξαντλημένο πολιτικά και πρακτικά! Η χώρα θα χάσει μια ακόμη ευκαιρία από εκείνες που δεν τις περισσεύουν. Αν συμβεί αυτό, την περιμένουν νέες περιπέτειες.

Γράφει ο Γιάννης Λούλης

www.johnloulis.gr