Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Για όποιον θέλει να ξέρει που πήγαν τα λεφτά.


Που πήγαν τα λεφτά; Ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο μέρος, μεγαλύτερο από όσο θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς, πήγε εκεί που γράφουν τα "ΝΕΑ". Εξ ου και δύσκολα θα επιστρέψουν.

Για κάθε λογαριασμό που θα ανοίγει από δω και πέρα πολλαπλασιάστε επί πέντε, (για να βγάλετε τον τζίρο της εταιρείας, μια και το ποσοστό του γιατρού είναι πάνω κάτω 20%), διαιρέστε δια του τέσσερα, (για να έχετε μια καλή εικόνα της πραγματικής τιμής σε πολιτισμένες χώρες, αφού και οι γάτες στα κεραμίδια ξέρουν ότι το υλικό είναι τουλάχιστον κατά 400% υπερτιμολογημένο) και αφαιρέστε το δεύτερο γινόμενο από το πρώτο για να δείτε τι έχασε το δημόσιο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: 31 Χ 5 = 150 και 150:4=32,5 και 150-32,5=117,5 εκ.

Βάλτε και μια μικρή προσαύξηση 10 έως 20%. Γιατί δεν θα τα έβαζε όλα στην πάντα ο λαμπρός επιστήμων, (αλλά πρώτα και πάνω από όλα άνθρωπος). Όλο και κάποιο παλιόσπιτο, κάποιο μικρό εξοχικό, κανένα φουλ εξτρά με δερμάτινα καθίσματα θα αγόρασε όλο αυτό το διάστημα. Βάλτε λοιπόν την προσαύξηση, στρογγυλοποιείστε προς τα πάνω και διαγράψτε σεμνά και ταπεινά 140 με 150 εκ. ? υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Προσθέστε και άλλους δέκα πάνω κάτω ίδιους επιστήμονες και νάτο το πρώτο δισεκατομμύριο. Σαν αυτό που θα περισσέψουμε από τις περικοπές στις συντάξεις στα γεροντάκια, που λέει και ο Πρετεντέρης. Λίγη υπομονή να έχει κανείς και βρίσκει εύκολα και τα υπόλοιπα μέχρι τα 300.

Θα μου πείτε, μεμονωμένο περιστατικό. Βεβαίως. Αφού βγήκε και η συνδικαλιστική εκπροσώπηση της συμπαθούς τάξεως και είπε ότι δεν πρέπει να δυσφημείται ο ιατρικός κόσμος και ότι κάποιοι ελάχιστοι ασυνείδητοι δεν πρέπει να γίνονται αφορμή για να χαρακτηρίζονται άδικα χιλιάδες τίμιοι και συνειδητοί επαγγελματίες που καθημερινά αγωνίζονται στις επάλξεις του ΕΣΥ και μπλα μπλα μπλα μπλα. Συνήθης λευκός θόρυβος. Οι άνθρωποι ξέρουν ότι απευθύνονται σε αδιάφορο και αφελές ακροατήριο. Και τ' αρπάζουν σχεδόν όλοι. Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Πιστεύουν μάλιστα ότι είναι και δικαίωμα τους.

Τώρα θα μου πείτε: Και τι σχέση έχει με όλα αυτά η άνωθεν εικονιζόμενη χρυσή εφεδρεία του έθνους; Αυτός ο σοφός Νέστωρ, που στα τραπέζια έμορφα ομιλεί και που περιμένει την ευλογημένη ώρα που ο αγανακτισμένος λαός θα διώξει τους άτιμους πολιτικούς του κατεστημένου και θα καλέσει τις άφθαρτες δυνάμεις της λογικής και της βαθιάς σύνεσης, για να βγάλουν την πατρίδα από τα τραγικά της αδιέξοδα;

Έχει και παραέχει. Γιατί, ξέρετε, το δημόσιο δεν το ληστεύουν νύχτα Ρουμάνοι κακοποιοί με "τοκάρεφ", μαύρες μάσκες, εργαλεία ριφιφί και παράτολμους σάλτους από ταράτσες και μπαλκόνια. Αντίθετα. Οι καταχραστές του κοινού μας πλούτου φορούν ακριβά κουστούμια και γραβάτες και συνήθως εισπράττουν την λεία τους μέρα μεσημέρι σε καλογραμμένες επιταγές πολλών μηδενικών. Που φέρουν τις στρογγυλές σφραγίδες με το εθνόσημο και κατατίθενται σε νομιμότατους λογαριασμούς εξίσου νόμιμων τραπεζών. Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζονται νόμοι και προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις.

Και αν πάμε λιγάκι πίσω, τότε που ο αξιότιμος κύριος της φωτογραφίας έδινε πολιτικές μάχες ζωής και θανάτου με τα πιράνχας του ΕΣΥ, -όπως όλοι τους άλλωστε, ας μην αδικούμε τους προηγούμενους και τους επόμενους, γιατί όλοι υπήρξαν τίμιοι υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος-, θα διαβάσουμε στο ΦΕΚ 256/2-11-2001:

Θαυμαστό και ιδιαίτερα σαφές. Μέσα σε δύο εβδομάδες λοιπόν από την έκδοση της φαινομενικά ασήμαντης αυτής διάταξης, (πρόκειται για την παράγραφο 2 του άρθρου 7 του ν. 2955/2001), και σε χρόνους πρωτόγνωρους για την συνήθως βραδυκίνητη ελληνική μας διοίκηση εκδόθηκαν οι περίφημες υπουργικές αποφάσεις με τις οποίες το σύνολο όλων των ορθοπεδικών, αλλά και πολλών άλλων ιατρικών υλικών μεγάλης αξίας, εντάχθηκαν στην κατηγορία των "μη συγκρίσιμων". Την ίδια στιγμή όλοι οι έλληνες ασθενείς έγιναν ασθενείς με πολλές ιδιαιτερότητες. Και παράλληλα, με τις ίδιες αποφάσεις, καθορίστηκαν και οι τιμές που πρόθυμα θα πλήρωνε το ελληνικό δημόσιο για να αποκτήσει τα πολύτιμα υλικά. Κάθε διαδικασία ανταγωνισμού καταργήθηκε (νομοθετικά) και η αγορά πέρασε ανεξέλεγκτα στα χέρια των γιατρών και των εμπόρων. Μετά η Υπουργεία Παπαδόπουλου έληξε και ο σπάνια υπεύθυνος αυτός πολιτικός πήγε να κάνει αλλού καινούργια χαΐρια.

Σήμερα όλοι τους, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και πολίτες (πιο πολύ από όλους οι πολιτικοί όμως) γουρλώνουν τα μάτια από έκπληξη κάθε (πρώτη) φορά που ακούν για τις τριπλάσιες, τετραπλάσιες και πενταπλάσιες τιμές, που πληρώνει το ελληνικό κράτος, σε σχέση με το σύνολο των υπόλοιπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και κατηγορούν γιατρούς και εμπόρους. Μα οι άνθρωποι αυτοί την δουλειά τους έκαναν. Οι ληστρικές πολλαπλάσιες τιμές δεν έπεσαν από το διάστημα. Καθορίστηκαν με επισημότατες Υπουργικές Αποφάσεις, που δημοσιεύτηκαν μέρα μεσημέρι στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε. Με τρεις γραμμούλες πετάχτηκαν μερικές δεκάδες δις. Ιδού λοιπόν πεδίον λαμπρό για τις εξεταστικές επιτροπές. Με στοιχεία, διευθύνσεις και ονόματα.

Η ιστορία, όμως, δεν τελειώνει εδώ. Η Νέα Δημοκρατία, όσο ήταν αντιπολίτευση, πολέμησε με πάθος αυτή τη διάταξη. Σε πολλές επάλξεις. Με τους καλύτερους μαχητές της. Και τι έκανε όταν έγινε Κυβέρνηση; Την κατάργησε αμέσως θα μου πείτε. Είστε αφελείς θα σας απαντήσω εγώ. Διότι όχι μόνο δεν την κατάργησε αλλά με νέους νόμους και νέες Υπουργικές Αποφάσεις την επέκτεινε και σε άλλα αντικείμενα και σε ακόμη περισσότερους φορείς. Μπορεί το 2004 ο συγκεκριμένος Παπαδόπουλος να πέρασε στο ράφι των χρυσών εφεδρειών αλλά η πολιτική μας σκηνή δεν στερείται Παπαδόπουλων. Κάθε κόμμα έχει τους δικούς του

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Καλή ανάλυση με κατατοπιστικά στοιχεία.
Άραγε γιατί η Πολιτεία κωφεύει;