Ο τελευταίος και ο πρώτος του Λίντιτσε.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Υπάρχει μια ημερομηνία που ενώνει το Δίστομο, το Λίντιτσε της Τσεχίας και το Οραντούρ της Γαλλίας αλλά και πολλές άλλες πόλεις της Ευρώπης αλλά και του κόσμου αν κρίνουμε από τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η 10η Ιουνίου .Είναι η μέρα που και οι τρεις πόλεις ισοπεδώθηκαν από τη ναζιστική θηριωδία. Το Λίντιτσε την 10η Ιουνίου του 1942, το Δίστομο και το Οραντούρ την 10η Ιουνίου του 1944. Ανυποψίαστοι άνθρωποι μπροστά στη θηριωδία βρήκαν τραγικό θάνατο , 228 στο Δίστομο, 400 γυναίκες και παιδιά στο Οραντούρ, 84 παιδιά βρίσκουν φρικτό θάνατο στο Λίντιτσε, ενώ και η δική μας περιοχή έχει να καταμετρήσει νεκρούς όπως στο Κομμένο με 317 θύματα μεταξύ των οποίων τα 97 ήταν παιδιά. Δίκτυα οδύνης και μνήμης που ποτέ δεν πρέπει κανείς να ξεχνά, που πρέπει να τιμά όχι μόνο στο πλαίσιο του χρέους και της μνήμης αλλά και της συνέπειάς του απέναντι στον Άνθρωπο, την ιστορία και το μέλλον του ανθρώπινου πολιτισμού. «..Οι πεθαμένοι δε θυμούνται, κάθονται πλαγιασμένοι σε σκοτεινές σειρές μέσα στη μνήμη μας σ’ ένα ψηλό σανιδένιο πατάρι∙ – λιγάκι αν δεν προσέξεις λιγάκι να σκοντάψεις, μπορεί και να πέσουν τα μακριά καδρόνια ολόγυρά σου, να σου φράξουν το δρόμο, να σε φράξουν∙όμως κι ίδιοι οι πεθαμένοι προσέχουν – το νοιώθεις απ’ την ακινησία που δεν είναι ακαμψία μα ισορροπία. μας διδάσκουν τον ευθύγραμμο δρόμο∙ κι όσο κι αν δεν θυμούνται, μας θυμίζουν και συμμετέχουν στην ευθύνη του μέλλοντος. Αυτά έμειναν.» Θα μας πεί πολύ σοφά ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος  στο «Ο τελευταίος και ο πρώτος του Λίντιτσε»  που έγραψε το 1960. Οι νεκροί μπορεί να μη θυμούνται βρίσκονται όμως στην γραμμή της ισορροπίας για να μας θυμίζουν το δρόμο και τη διαδρομή, κάποιες φορές και το βηματισμό που πρέπει ν΄ακολουθούμε για να μην ξανακυλύσουμε στο αίμα και τη βαρβαρότητα. Ίσως  να μην ακούμε και να μη διακρίνουμε συχνά την αναγκαιότητα και την βαρύτητα κάποιων εξαιρετικών στιγμών όπως αυτή που έγινε στις Βρυξέλλες φέτος το Φλεβάρη στην ιστορική συνάντηση Λίντιτσε Κομμένου στο Ευρωκοινοβούλιο. 

Ας θυμηθούμε και ας κατανοήσουμε πως δεν ήταν εκδρομή ή βόλτα αλλά ένα μεγάλο χρέος προς το δικό μας τόπο και τη ρωγμή της ιστορίας που δεν πρέπει να πέφτει σκότος αλλά φως. Ίσως να χρειάζεται ακόμη περισσότερη παιδεία και κίνηση για να μυρίσουμε και μείς  τα ρόδα που ήσυχα ανθίζουν και κοσμούν σιωπηλά αλλά και συνάμα κραυγαλαία tα παιδιά του Λίντιτσε γιατί όλα τα παιδιά είναι οι μελλοντικοί πολίτες του κόσμου και ζητούν τον ίδιο σεβασμό και χώρο. «... Τώρα σκαλίζω και ποτίζω τούτον τον Τριανταφυλλώνα, κουβεντιάζω με τα τριαντάφυλλα – έχουν όλα μια γλώσσα μυστική κι αποκαλυπτική. Ξέρετε αυτά τα τριαντάφυλλα, είναι η μεγάλη μας φιλία δεμένη σε μεγάλες ώρες – και πρέπει να τη διατηρήσουμε πιο πέρα από τη μεγάλη ώρα του πόνου ή τη μεγάλη ώρα του ενθουσιασμού – πιο πέρα απ’ την κρίση της σκλαβιάς ή της ελευθερίας, της μνήμης ή της λήθης, τις ώρες που λιγοστεύει το αίμα στους μίσχους των τριαντάφυλλων, το χειμώνα, με το ήσυχο, σκληρό χιόνι.»  Ο τελευταίος και ο πρώτος του Λίντιτσε. Γιάννης Ρίτσος.

Κατερίνα Σχισμένου