Εκπέμποντας Φως.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Πλησιάζοντας  το Πάσχα και οι άγιες μέρες, πάντοτε πέφτουμε σε μια πιο αργή διαδικασία σκέψης και αναζήτησης. Τι αναζητούμε, ίσως τη χαμένη μας αθωότητα, ίσως την παιδική μας ανάμνηση  όπου το Πάσχα ήταν με μια πιο στενή και δική μας οικογένεια σε τόπους και τοπία που δεν υπάρχουν πια, σίγουρα όμως το Πάσχα έχει συνδεθεί με την ανάσταση της ψυχής μας την κάθαρση. Και σίγουρα το Πάσχα είναι μια γιορτή που μυρίζει όσο καμία Άνοιξη , με την αναγέννηση, όχι μόνο της φύσης αλλά και του νου, της διάνοιας και της ψυχής μας πάνω απ΄όλα. Πάσχα του Παπαδιαμάντη, Πάσχα της ορθόδοξης  εκκλησίας μας, Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα, Πάσχα της αγάπης, Πάσχα των αγγέλων .

Κάθε άνθρωπος που γεννήθηκε με μια πίστη κι ένα φως , αναζητά αυτό, ιδιαίτερα όταν η εποχή του το απαιτεί και του υπενθυμίζει όπως ακριβώς η δική μας.  Μια εποχή βαθύτατης κρίσης όχι μόνο οικονομικής που μαστίζει την Ελλάδα και την κοινωνία της εδώ και μια δεκαετία και σίγουρα παραπάνω, μόνο που δεν το είχαμε αντιληφθεί ίσως αλλά επώαζε και επωάζει με συνέπειες που τις καταγράφουν οι τοπικές κοινωνίες και δυστυχώς η κάθε οικογένεια με απώλειες, είτε μετανάστευσης μιας και τα παιδιά δεν μπορούν να βρουν εργασία, με αποδημίες μόνιμες, αυτοκτονίες , ανεργία, ασθένειες, θλίψη. Σκεφτόμαστε ποιός μένει δίπλα μας όταν τα πάντα χάνονται ή έχουν χαθεί και δεν βρίσκουμε πολλούς, αλλά αυτούς που πάντοτε ήταν και θα είναι εκεί. Με σταθερότητα και συνέπεια γιατί μας υπενθυμίζουν πως η πίστη σε κάτι που είναι πάνω απ΄τα ανθρώπινα μέτρα  είναι και η πιο ασφαλής. Μας θυμίζουν την ελπίδα που θα ανασταίνεται όταν έχει προδοθεί- ιδιαίτερα αυτές τις μέρες με το δράμα του Χριστού. Θα μας υπενθυμίζουν το θαύμα της Ανάστασης που ένας λαός και κάθε μαυρισμένη ψυχή περιμένει για να λυτρωθεί. Θα μας θυμίζουν πως με αυτά τα δεδομένα και παλιότερα κάπως έτσι πορεύτηκε και κρατήθηκε ένα ολόκληρο έθνος και λαός και χωρίς αυτα τα ερείσματα δεν μπορεί μια κοινωνία να πορευτεί. Χωρίς παιδεία, χωρίς γλώσσα, χωρίς πίστη και χωρίς αξίες που σίγουρα δεν βρίσκονται στα υπάρχοντά μας αλλά στα θαύματά μας. Κατακτήσαμε τις άσκοπες συγκρίσεις, χάσαμε την αξιοπιστία των λέξεων, των θεσμών την πίστη μας στον άνθρωπο και ακόμη περισσότερο την πίστη μας στο Θεό και το θείο. Απορρίψαμε το αυτονόητο και κάμανε τη βλακεία και την ανοησία τηλεοπτικό αγαθό που εξέπεμπε ασύστολα σ΄εναν λαό. Εξαντλητικές λεπτομέρειες άσκοπων περιγραφών ενώ αφήναμε έναν ολόκληρο ποταμό να περνά μέσα από τα χέρια μας χωρίς να πιούμε σταγόνα. Μείναμε ενεοί σε αλλαγές που ούτε καν είχαμε ονειρευτεί ή είμαστε προετοιμασμένοι, γιατί κανένας τυφλός στα μάτια, τ΄αυτιά και το νου αλλά ακόμη περισσότερο στη ψυχή δεν είναι. Ναρκωθήκαμε με τους λωτούς των άλλων και μείναμε φτωχοί και ανέστιοι σε μαι χώρα ερειπιώνα. Μνημονεύσαμε τα μάταια και χάσαμε τα ορθά, δικαιολογήσαμε τις συμφορές μας και μείναμε μοιραίοι και άβουλοι προσμένοντας ένα θαύμα μόνο που δεν ξέραμε από πού. Χάσαμε το φιλότιμο και τον ανθρωπισμό μας....

Δε διδαχτήκαμε τελικά πως η εποχή μας η τόσο τολμηρή βρίθει απο παραιτησίες μικρές και μεγάλες, από υποχωρήσεις που ενώ αρχικά φαίνονται ασήμαντες τελικά είναι όχι μόνο σημαντικές αλλά καθοριστικές. Εμείς είμαστε της άποψης πως εάν ο άνθρωπος χάσει την ψυχή του έχει χάσει τον κόσμο όλο και ελπίζουμε πως θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μελλοντικά σημεία Φωτός, θείου φωτός που τόσο το μνημονεύουμε αυτές τις ημέρες -τις ημέρες του Πάσχα. Και θέλουμε να υπενθυμίσουμε πως το φως δεν μεταδίδεται με μια αναστάσιμη λαμπάδα μόνο στην Ανάσταση αλλά κάθε μέρα, για να μπορούμε να το διακρίνουμε. Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση ψυχών.....

Κατερίνα Σχισμένου