Ήταν μια προεκλογική περίοδος που θύμιζε κατά πολύ
πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Όλα ήταν σχεδόν γνωστά από την αρχή. Ήταν γνωστό ότι,
όπως στο πρωτάθλημα όπου δυο ομάδες διεκδικούν τον τίτλο του πρωταθλητή, έτσι
και δύο κόμματα θα διεκδικούσαν τη νίκη μέχρι τέλους. Σε αντίθεση με τον
Ιανουάριο όπου τον νικητή-πρωταθλητή τον ξέραμε αφού ήταν ολοφάνερο ότι θα
κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ήταν γνωστό επίσης ότι πέντε κόμματα (Χρυσή Αυγή, Ποτάμι,
Δημοκρατική Συμπαράταξη-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ και Λαϊκή Ενότητα) θα διεκδικούσαν την
τρίτη θέση και τα υπόλοιπα θα προσπαθούσαν να αποφύγουν τον υποβιβασμό, δηλαδή
την απουσία τους από την επόμενη Βουλή. Όπως και στα πρωταθλήματα υπάρχουν οι
μεγάλες ομάδες, οι μικρομεσαίες και οι άπειρες.
Ταυτόχρονα η προεκλογική
περίοδος εξελίχθηκε όπως κι ένα πρωτάθλημα, όπου στον πρώτο γύρο το θέαμα δεν
είναι ελκυστικό, οι ομάδες παίζουν αναγνωριστικά και τα παιχνίδια τους είναι
άνευρα και ρουτινιάρικα.
Με τον ίδιο τρόπο κύλησε και η προεκλογική περίοδος.
Οι πρώτες δύο εβδομάδες ήσαν ανιαρές και μάλλον αδιάφορες με τον περισσότερο
κόσμο ακόμη στις παραλίες, με έντονες κομματικές διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ σε πλήρη
εξέλιξη που κατέληξαν στη διάσπασή του και με την κοινωνία να έχει κατά νου τα
προβλήματά της και τι την περιμένει από τις 21 Σεπτεμβρίου και μετά, με την
εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου.
Στον δεύτερο γύρο -τις τελευταίες δέκα μέρες,
δηλαδή- το κλίμα «ζεστάθηκε». Κάτι το αμφίρροπο των δημοσκοπήσεων, κάτι τα
debates, κάτι τα τρολαρίσματα για τα σποτάκια, κίνησαν το ενδιαφέρον που έγινε
εντονότερο με αφορμή τις αποκαλύψεις για τον Αλέκο Φλαμπουράρη και την επίπλαστη
σκανδαλολογία που πάντα συναρπάζει αλλά και αγανακτεί τους πολίτες.
Ο Αλέξης
Τσίπρας, κατά την γνώμη μου, επέλεξε να παίξει «επιθετική» άμυνα με μόνο στόχο
να μη χάσει. Από την αρχή, έχοντας να αντιμετωπίσει την εσωκομματική κρίση και
το σοκ της απότομης μεταστροφής στο τρίτο μνημόνιο, στόχευσε να ροκανίσει τον
χρόνο. Να μην κάνει λάθη και να μην επιτρέψει στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη να φτιάξει
φάση στην περιοχή του. Κι από κει και πέρα τα τελευταία εικοσιτετράωρα να κάνει
την αντεπίθεσή του για να κατοχυρώσει το αποτέλεσμα. Σύμφωνα με τις
δημοσκοπήσεις φαίνεται να πέτυχε σε μεγάλο βαθμό τον σκοπό του. Το αν θα έχει
πλήρη επιτυχία θα το δείξει η κάλπη το βράδυ της Κυριακής.
Ο Βαγγέλης
Μεϊμαράκης ανέλαβε την ομάδα (ΝΔ) σε δύσκολες συνθήκες στηρίζοντας τη συμφωνία
για το τρίτο μνημόνιο, κατάφερε να την κάνει συμπαγή, περιορίζοντας τις
κακοφωνίες, για να διεκδικήσει στα ίσια τη νίκη. Αμφισβήτησε την πρωτοκαθεδρία
του κ. Τσίπρα προβάλλοντας το αναγκαίο των ευρύτερων συνεργασιών για τη
σταθεροποίηση της χώρας. Παράλληλα, το πιασάρικο λαϊκό του στιλ συζητήθηκε
αρκετά αν και εκφράστηκαν δυσαρέσκειες και αποστροφές.
Από τα μικρομεσαία
κόμματα την έκπληξη την έκανε ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Στάθηκε αρκετά στο debate
και στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις προκαλώντας σχόλια συμπάθειας και βοηθώντας
το ΚΚΕ να συμπτύξει τις δυνάμεις του, στερώντας από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και
τη ΛΑΕ το περιθώριο να μπει στα χωράφια του.
Ελπιδοφόρα εμφάνιση έκανε και η
Φώφη Γεννηματά με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, πείθοντας για τη διακοπή της
αέναης πτώσης τού ΠΑΣΟΚ. Χωρίς να κάνει κάτι εντυπωσιακό συμμάζεψε τα πράγματα
στη Χαριλάου Τρικούπη, συνεργάστηκε με τον ταλαντούχο Θανάση Θεοχαρόπουλο και
την πλειοψηφία της ΔΗΜΑΡ και αριστερές κινήσεις εγγράφοντας προσδοκίες για το
μέλλον.
Το Ποτάμι είχε σκαμπανεβάσματα. Στριμώχθηκε από την πόλωση του ΣΥΡΙΖΑ
και της ΝΔ και έδειξε ευάλωτα σημάδια συνοχής. Όμως η ευελιξία κινήσεων της
ηγεσίας του με αποκορύφωμα τη συγκρότηση του ψηφοδελτίου Επικρατείας και οι
πρώτης τάξης μετεγγραφές που έκανε (Ν. Διαμαντούρος, Ν. Αλιβιζάτος) βοήθησαν
γρήγορα να ξαναβρεί τη φόρμα του και να μπει δυναμικά στη τελική
ευθεία.
Αρνητική έκπληξη ήταν η Λαϊκή Ενότητα, υπό τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και
τη σύμπραξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Οι προσδοκίες για λαϊκό κίνημα έναντι στα
μνημόνια δεν επαληθεύτηκαν ούτε και η αντιμνημονιακή ρητορεία απέδωσε τα
αναμενόμενα. Εντυπωσίασε πάντως ο αυτοσαρκασμός των spots τους, αλλά μάλλον δεν
έφτασε. Με δεδομένη και την αποχώρηση από το μαντρί του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς λεφτά,
καλή προετοιμασία και έμπειρους παίκτες (στελέχη), δεν κατάφεραν να
αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες ενός προεκλογικού αγώνα απαιτήσεων. Η πιθανή
είσοδός τους στη Βουλή ίσως τους δώσει τον χρόνο να βελτιωθούν και να
επανέλθουν.
Όσο για τους ΑΝΕΛ επιβεβαίωσαν τις εκτιμήσεις ότι είναι το πρώτο
φαβορί για να μην μπουν στη Βουλή. Εκτός κι αν σωθούν την τελευταία στιγμή.
Πάντως, ο μικρός Αλέξης και το σπασμένο χέρι του ήταν μεν ευρηματικό αλλά λίγο
να αποτρέψει την πτώση.
Συνεπώς, το ποιος θα σηκώσει την κούπα της κάλπης και
ποιες ομάδες (κόμματα) θα αντέξουν τον ανταγωνισμό των επόμενων μηνών δεν μπορεί
παρά να ειπωθεί στα αποτελέσματα της Κυριακής. Μέχρι τότε θα παραμείνει η
αδημονία των φιλάθλων (ψηφοφόρων) του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ για τον νικητή και η
αγωνία για όσους δεν θα μπουν στη Βουλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου