Μωρέ, δεν μας παρατάτε ήσυχους με το «δημοψήφισμά σας». Ο Τσίπρας το ξέχασε, εσείς, γιατί θέλετε να μας θυμίζετε την κοροϊδία του ελληνικού λαού;

Κανονικά, θα έπρεπε να το είχαμε κιόλας ξεχάσει το δημοψήφισμα. Αλλά επειδή «κανονικά» στη χώρα αυτή δεν υπάρχει, ήρθαν ξαφνικά οι εκλογές (ως μη όφειλαν), και ξανάγινε επίκαιρο. Το 'χει οικειοποιηθεί ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Το 'χει κάνει σημαία ο Μανώλης Γλέζος. Λάβαρο η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ως και η Σοφία Σακοράφα, παραιτηθείσα από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωκοινοβούλιο, διαμηνύει ότι αναλαμβάνει δράση και πρωτοβουλίες εντός Ελλάδας «με τις δυνάμεις, που ανέδειξε το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου».

Κι ο καημένος ο Αλέξης Τσίπρας, τέλος, πού και πού το ψευτο-ψελλίζει κι αυτός, μεταφράζοντας το «όχι» σε «εντολή συμφωνίας παραμονής στην ευρωζώνη», δηλαδή σε «ναι»! (Μου θύμισε το ΑΚΕΛ του Χριστόφια στο Δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν στη Κύπρο το 2004, που βγήκε και προέτρεψε τον «κόσμο» του «να ψηφίσει ΟΧΙ, για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ»)!!!

Όπως και να 'χει, για να επιστρέψουμε στα δικά μας καλαμπούρια, το ποιος θα πρωτοφάει από τη. γλυκιά μερίδα του «όχι», δεν ξέρω. Και ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Το 62% που ψήφισε «όχι» σε ένα ερώτημα που κανείς δεν κατάλαβε, το έχουμε αναλύσει όσο δεν παίρνει άλλο. Το 38% που είπε «ναι», τόχουμε αφήσει, ευτυχώς, στην ησυχία του, αλλά αξίζει νομίζω να το κοιτάξουμε λίγο. Ίσα-ίσα ως τροφή για σκέψη και περαιτέρω συζήτηση. Άλλωστε, σε προσεχή χρόνια νομίζω, όχι πολλά, θα το βρούμε μπροστά μας, ίσως και αυξημένο.

Στα δικά μου τα μάτια, ακόμα και αν αφαιρέσουμε από αυτό το 38% γενναιόδωρα ένα 18%, (φοβισμένοι μη γίνει κούρεμα, συνταξιούχοι νοικοκυραίοι, ανήσυχοι γενικώς), μένει ένα «εικοσάρι» που πιστεύω ακράδαντα ότι δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Περιλαμβάνει, εκτιμώ, ανθρώπους της ορθής λογικής, ανένταχτους περιπλανώμενους, πλανημένους, απογοητευμένους, ευρωπαϊστές, υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς, του λιγότερου κράτους, της αξιοκρατίας, σκεπτόμενους, προβληματισμένους, ανθρώποι που έχουν ψηφίσει τα τελευταία χρόνια της κρίσης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ, και τον Ιανουάριο ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι, που κιόλας του' χουν φύγει.

Στοιχεία για αυτήν την «κατανομή» δεν διαθέτω. Αυθαίρετα την κάνω. Και τη βασίζω επίσης σε μια καταμέτρηση σε κύκλους φίλων, που πολύ εύκολα οδηγεί σε αυτό το «πλαίσιο» πολιτών. Που εάν τους έβαζα μία μόνο κοινή ταμπέλα, αυτή θα έγραφε «ευρωπαϊστές». Το σημαντικό όμως, για να μη κολλήσουμε σε ταμπέλες, είναι ότι αυτό το 20%, που για πρώτη φορά μετά από χρόνια κατέβηκε σε πλατείες και φώναξε «εδώ είμαστε και μεις, και θα μας ακούσετε», και που για πρώτη φορά επίσης, εδώ και χρόνια, καταγράφεται επίσημα πια μετά από εκλογική δοκιμασία, αποτελεί έναν «παράγοντα», άστεγο επί του παρόντος, που όμως θα παίξει ρόλο όχι μόνο στην ερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, αλλά σε πολλές επόμενες, όταν η πολιτική σκηνή του τόπου θα είναι άλλη, εντελώς.

Θεωρώ, παρεμπιπτόντως, ότι όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου δεν θα αντέξει περισσότερα από 2 χρόνια -ιδίως όταν έρθει η ώρα των αναγκαίων και υποχρεωτικών αλλαγών στο ασφαλιστικό- και θα καταρρεύσει. Ως τότε, ελπίζω και πιστεύω, ότι θα έχει διαμορφωθεί κάτι καινούργιο. Που βάση του, από την μία πλευρά (διότι μπορεί να γεννηθεί και άλλο από την άλλη), θα είναι αυτό το στέρεο 20% του δημοψηφίσματος.

Αλλά, θέλω να επανέλθω σ' αυτό το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, για να καταδείξω, μέσω μιας είδησης που διάβασα αυτές τις μέρες, πόσο αστείο ήταν το δικό μας. εγχείρημα, και πόσο πιο ορθά και πολιτισμένα προσεγγίζουν τα σοβαρά θέματα των χωρών τους σοβαροί θεσμικοί παράγοντες - εδώ, ανύπαρκτοι. Το ξαναλέω: Α-νύ-παρ-κτοι!

Η είδηση, όπως την διάβασα στους Financial Times της 2/9/2015: Ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον έχει υποσχεθεί ότι μέχρι το τέλος του 2017, οι πολίτες θα μπορέσουν για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια να αποφασίσουν μέσω δημοψηφίσματος εάν θέλουν τη χώρα τους να παραμείνει στο ευρωπαϊκό μπλοκ. Συγκεκριμένα, το ερώτημα που πρότεινε η κυβέρνησή του να τεθεί στο δημοψήφισμα είναι:«Θα πρέπει το Ηνωμένο Βασίλειο να παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης:». Τόσο απλά, τόσο καθαρά.

Κι όμως, όχι ακριβώς!

Διότι η Εκλογική Επιτροπή, που έχει την ευθύνη για την καθ' όλα δίκαιη πραγματοποίηση του δημοψηφίσματος, παρότρυνε την Τρίτη 1η Σεπτεμβρίου την κυβέρνηση Κάμερον να αλλάξει την ερώτηση. Η υπάρχουσα διατύπωσή της, αποφάνθηκε η Επιτροπή, είναι ευκολονόητη, αλλά δεν είναι δίκαιη!

Διότι, λέει, συμπεριλαμβάνοντας μόνο την επιλογή της παραμονής στην ΕΕ, (δια του ρήματος «παραμείνει») «θα μπορούσε να θεωρηθεί πως ενθαρρύνει τους ψηφοφόρους  να εκλάβουν μία επιλογή, του ΝΑΙ, ως πιο προτιμητέα από την άλλη, του ΟΧΙ».

Και, επομένως, έτσι όπως είναι διατυπωμένη η ερώτηση, συνεχίζει η Εκλογική Επιτροπή, «μπορεί να υπονομεύσει την νομιμοποίηση του αποτελέσματος», ιδίως κατά την άποψη όσων υποστηρίζουν την μη παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ.

Η πρόταση που έκανε ως εκ τούτου η Επιτροπή, και που απεδέχθη αμέσως ο Κάμερον (υποστηρικτής της παραμονής της χώρας), ήταν το ερώτημα να διατυπωθεί ως εξής:

Θα πρέπει το Ηνωμένο Βασίλειο να παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση;».

Τόσο απλά. Τόσο καθαρά. Και χωρίς καμιά σκιά πλέον. Είπαμε: μέσα σε ελάχιστα λεπτά από την υπόδειξη της Επιτροπής, ο Κάμερον απάντησε «ναι, βεβαίως, έχετε δίκιο», και το θέμα λύθηκε.

Το μικρό, δε, πρόβλημα που παραμένει τώρα, είναι ότι με αυτήν τη διατύπωση, η απάντηση των πολιτών δεν μπορεί να εκφραστεί με ένα σκέτο «Ναι» (που πάντα πρέπει να προηγείται), ή ένα σκέτο «Όχι» (που πάντα έπεται), και εξετάζεται εάν στο ψηφοδέλτιο οι επιλογές στα κουτάκια θα γράφουν «Να παραμείνει;» και  «Να αποχωρήσει;».

Ας υπενθυμίσουμε τώρα το ερώτημα που  ετέθη στο δικό μας, «ιστορικό δημοψήφισμα», με την επισήμανση ότι το απλό δικό τους ερώτημα οι Βρετανοί έχουν έναν ολόκληρο χρόνο να το συζητήσουν, να το αναλύσουν, να το καταλάβουν, ενώ εμείς, το πολύπλοκο δικό μας, ούτε δέκα μέρες,

«Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους»).

Όλο αυτό! Και μάλιστα δίγλωσσο!

Και η οδηγία προς ναυτιλλομένους, δηλαδή πελαγωμένους Έλληνες ψηφοφόρους, ήταν:

«Παραπλεύρως, οι ψηφοφόροι θα επιλέξουν μία εκ των απαντήσεων: ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΟΧΙ ή ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΝΑΙ. Η επιλογή γίνεται με σταυρό είτε εντός του τετραγώνου που υπάρχει κάτω από τις απαντήσεις είτε αριστερά ή δεξιά από την απάντηση».

Αυτή είναι η διαφορά μας με τους άλλους, που συνήθως αντί να μας προβληματίσει, μας συσπειρώνει εναντίον τους. Τους Γερμανούς τους λέμε εμμέσως ή ευθέως «ναζιστές», τους Άγγλους «αδερφές ή αποικιοκράτες», τους Σκανδιναβούς «κρυόπλαστους», και ούτω καθεξής.

Επικρατεί πάντα το «εμείς οι Έλληνες είμαστε άλλο». Και αυτό είναι, ακριβώς, το πρόβλημά μας.

Χρήστος Μιχαηλίδης  

www.protagon.com