Γκράφιτι, κτίρια και καταλήψεις...

Γράφοντας σε προηγούμενο σημείωμά μου για το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το γκράφιτι, για το οποίο τόσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν τις τελευταίες μέρες, σε ένα σημείο λέω, πως δε μπορεί το Πολυτεχνείο να μοιάζει με την κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη. Και εδώ θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη, από την κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη, που καμία σχέση δεν έχει με το Πολυτεχνείο ή με οποιοδήποτε ανάλογο δημόσιο εκπαιδευτικό χώρο.

Επειδή έχει τύχει να πάω στην κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη και επειδή επί κάποια χρόνια ζούσα στην πολυκατοικία, κολλητά με την κατάληψη της Βίλας Αμαλία στην Αχαρνών, και είχε τύχει μία δύο φορές να μπω μέσα, πρέπει να πω, πως όλοι αυτοί οι «καταληψίες» μάλλον διέπονται, όσον αφορά τους χώρους που φτιάχνουν από καθαρά αστικά γνωρίσματα, όπως η καθαριότητα και η τάξη. Μέσα όλα είναι καθαρά, τακτοποιημένα, οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, οι εκδηλώσεις τους ακόμα και αν δε συμφωνείς μαζί τους, έχουν ένα στάνταρ μέτρο σοβαρότητας, και για μένα, το πιο σοβαρό είναι ότι διατηρούν κάποια σημαντικά κτίρια, όρθια, που αν δεν ήταν αυτοί, θα είχαν καταρρεύσει προ πολλού. Ειδικά στην πλατεία Βικτωρίας, και εγώ δεν ξέρω πόσα υπέροχα νεοκλασικά, αφημένα στη μοίρα τους και στον καιρό, από τους ιδιοκτήτες τους, που δε μπορούσαν να τα συντηρήσουν, τα θυμάμαι ένα πρωί να έχουν καταρρεύσει, μετά από μια βραδιά μ ε πολύ άσχημο καιρό. Κάπως έτσι, λόγω των καταληψιών της, διασώθηκε το ιστορικό κτίριο της βίλας Αμαλία, γωνία Αχαρνών και Χέυδεν, που υπάρχει από τα μέσα του 19ου αιώνος και τώρα το ανακαινίζουν.

Αν υποθέσουμε όμως, ότι περίπου οι ίδιοι περίπου άνθρωποι συχνάζουν στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και στις καταλήψεις, τότε πρέπει να πούμε, πως στα πρώτα φέρονται περίπου εκδικητικά, ενώ στις δεύτερες, με στοργή. Περάστε έξω από την κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη, σ' αυτό το υπέροχο κτίριο, και μετά περάστε και από το Πολυτεχνείο, εξαιρέστε το ασπρόμαυρο γκράφιτι που μπήκε τις τελευταίες μέρες, και πείτε μου, ποιο από τα δύο είναι πιο προσεγμένο, πιο καθαρό, πιο περιποιημένο, αν θέλετε.

Το θέμα με το συγκεκριμένο γκράφιτι είναι, πως τα γκράφιτι δεν ταιριάζουν σε νεοκλασικά κτίρια. Ταιριάζουν αλλού. Βεβαίως, ο καθένας έχει δικαίωμα να μη συμφωνεί μ' αυτή τη θέση, και ασφαλώς μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα σοβαρό επιχείρημα, υπέρ του γκράφιτι, το οποίο είναι, το πως μια εικαστική παρέμβαση σαν αυτή, ταιριάζει σε ένα χώρο, που η βασική διδασκαλία είναι πάνω σε τέχνες. Και σίγουρα, δε μπορεί κάποιος να πει, πως το συγκεκριμένο ασπρόμαυρο γκράφιτι δεν αξίζει να το προσέξεις, να το μελετήσεις, να το κρίνεις, σίγουρα, ταιριάζει με την περιοχή.

Βέβαια, το ότι, το γκράφιτι έχει εξελιχθεί σε μια μορφή τέχνης, δε σημαίνει ότι δικαιώνει πάντα αυτούς που το επιχειρούν ε; Αν και αυτή τη στιγμή δε μιλάμε για το γκράφιτι, που εμφανίστηκε στο Πολυτεχνείο εν μία νυκτί. Αυτό απασχολεί μόνο ανθρώπους, που κάνουν εκπομπές και «κόπτονται» ξαφνικά, για την αισθητική, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους. Και εισαγγελείς, βεβαίως, που είναι σίγουρο, πως απ' το συγκεκριμένο κτίριο, έχουν προσέξει μόνο τη συγκεκριμένη γωνία. Μιλάμε, για τον υπόλοιπο χώρο του Πολυτεχνείου, εκτός του συγκεκριμένου γκράφιτι, που είναι απαράδεκτος, σε ένα κτίριο, ή μάλλον σε μία ομάδα κτιρίων, που κοσμούν την Αθήνα, και που φοβάμαι πως, ακόμα και αυτοί ή μάλλον κυρίως αυτοί, που τα υπερασπίζονται ως χώρους ελεύθερης διακίνησης ιδεών, τα εκμεταλλεύονται χωρίς να τα σέβονται.

του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

www.thepressproject.com