Αχ, αυτός ο μπάρμπα Βασίλης- ο
άξεστος Τζουμερκιώτης, όπως τον είπε
κάποιος- με τις απορίες του.
Όταν
πληροφορήθηκε πως το φετινό βραβείο Νόμπελ ειρήνης απονεμήθηκε
στην
Ενωμένη Ευρώπη, μού είπε τα εξής: <<Εμένα τα αεροπλάνα που
πήγαιναν να
σκοτώσουν τον κόσμο στη Γιουγκοσλαβία, μού πρόγκαγαν τα
ζωντανά. Δεν
μπορούσα να τα μαζέψω, όσο κι αν σιούραγα...
Εμένα, δεν θα μού δώσουν κανένα
βραβείο Νόμπελ;>>
Πληροφορούμενος δε ότι πρόκειται να ξαναλειτουργήσουν
τα Τάγματα
Εθνοφυλακής, τα περίφημα ΤΕΑ, μού είπε: <<Για το μόνο πράγμα
που
ντρέπομαι είναι για τη συμμετοχή μου στα ΤΕΑ, άσχετο αν δεν
μπορούσα
να κάνω και διαφορετικά>>.
Έσκυψε το κεφάλι και μονολόγησε:
Ξένοι καταντήσαμε στον τόπο μας.
Άλλοι έχουν το λόγο.
Κι εγώ θυμήθηκα ένα
ποίημα.
Ξένοι
σε ξένο τόπο καταντήσαμε.
Αναχωρητές κι
ερημίτες
σφίγγες κωφάλαλες
ευδαίμονες εραστές της σιωπής
σ' αυτή τη
χώρα που άνθιζε ο Λόγος
κάτω απ' το βλέμμα των αγαλμάτων.
Δημήτρης
Δασκαλόπουλος, Αλφαβητάρι,
1976
Μετά
Τιμής
Αγναντίτης - Τζουμερκιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου