Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, πρώτο πρόγραμμα, αναζητήσεις μέσω Ερυθρού Σταυρού, την Πελαγία Παυλίδου του Στέφανου και της Σουλτάνας γεννηθείσα στη Σμύρνη το έτος 1918 την αναζητούν τα αδέρφια της Πέτρος και Ιορδάνης.
Αυτά την Δεκαετία του Πενήντα, η Πατρίδα πληγωμένη από παντού, από λάθη δικά της και των ξένων να μας ρίχνουν στο γκρεμό, στην καταστροφή στις πόλεις της Ιωνίας και τον ξεριζωμό τόσων ανθρώπων. Μετά ήρθε το Σαράντα με τους Ιταλούς, μετά η Κατοχή και σαν μην έφταναν όλα αυτά ήρθε και ο Εμφύλιος. Ένα κράτος σμπαραλιασμένο, παντού φτώχια, παντού χήρες, παντού πρόσφυγες, παντού ορφανά. Οι φυλακές γεμάτες αντιφρονούντες, ο ενεργός πληθυσμός στην άκρη, φτώχεια με ανάπηρους και ορφανά παιδιά και πρόσφυγες. Ένα σχέδιο Μάρσαλ δεν φτάνει για να κλείσει τόσες πληγές!
Για να δούμε και την ιστορία της Πελαγίας ένα πλουσιοκόριτσο, ο πατέρας της ένας μεγάλος έμπορος από τη Σμύρνη με τα τρία του τα αγόρια τον Νικόλα τον πρώτο, τον Ιορδάνη, τον Πέτρο και την κόρη την μικρότερη την Πελαγία. Όλα ήταν όμορφα εκεί στην Σμύρνη, μια πόλη που περισσότερο έγειρε προς την Ευρώπη παρά προς την Ανατολή. Με τα θέατρά της και τα σχολεία της, ώσπου ένα βράδυ μπήκαν οι Τσέτες στο αρχοντικό του Παυλίδη, αφού άρπαξε αυτή η αγέλη λύκων ότι είχε το αρχοντικό τους, σκότωσαν και το ζευγάρι. Δεν πέρασε πολύς καιρός και να ο Ελληνικός Στρατός στην Σμύρνη. Ο κόσμος ενθουσιάζεται, ο Νικόλας ο μεγαλύτερος γιός του Παυλίδη κατατάσσετε εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό. Οι πρώτες επιτυχίες ήρθανε, αλλά μετά ήρθε η καταστροφή! Ο Νικόλας αφήνει το κορμάκι του λίγο προτού από τον Σαγγάριο. Παντού πανικός, η Σμύρνη καίγεται, ο Ελληνισμός αιώνων αφανίζεται. Τα αδέρφια Παυλίδη τρέχουν να σωθούν στα καράβια, εκεί κάπου στην προκυμαία χάνουν την Πελαγία. Ένα καράβι τους φέρνει στην Μακεδονία που αυτή σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος της προσφυγιάς. Πόντιοι, Μικρασιάτες και πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία! Εκεί ένας αχταρμάς ξεριζωμένων, οι Παυλίδηδες ανοίγουν μετά από καιρό ένα κατάστημα με είδη προικός, ακολουθώντας τις εμποροπανήγυρεις για να βγει το καρβέλι.
Μια μέρα εκεί στο παζάρι στην Κάτω Τούμπα και αφού άπλωσαν την πραμάτια, τα παιδιά βλέπουν τι να δουν, την αδερφή τους την Πελαγία μπροστά τους! Τα αδέρφια την γνώρισαν από μια ελίτσα που είχε ανάμεσα στα φρύδια της, όλα ταιριάζανε ακόμη και ηλικίες τους, γύρω στα τριάντα πέντε ήτανε, αλλά και ένας σταυρός χρυσός, δώρο στα βαφτίσια της από την νουνά της την κυρά Λασκαρίδου. Τα παιδιά αφού της κάναν μερικές ερωτήσεις σε λίγο γιννήκανε ένα κουβάρι! Κάθεται λοιπόν η Πελαγία και εξιστορεί πως βρέθηκε εκεί, ότι στην προκυμαία της Σμύρνης ένας καλός άνθρωπος την άρπαξε αγκαλιά και την έβαλε στο καράβι και ότι αυτός την ανάθρεψε και ας είχε και άλλα παιδιά. Και της έδωσε και το επώνυμό του, αφού την υιοθέτησε, Κροκίδη λέγεται τώρα.
Αυτή ήταν η ιστορία της Πελαγίας, που μέχρι τα βαθιά γεράματα δεν αποχωριστήκαν ποτέ τα αδέρφια. Αυτά τα λίγα που γράφω για την καταστροφή της Σμύρνης, που φέτος κλείνει εκατό χρόνια και δεν πρέπει να ξεχνούμε, γιατί λαός που ξεχνά δεν επιβιώνει σαν Έθνος και σαν λαός. Πάντοτε στέκουμε με δέος όταν με φέρνει ο δρόμος στην Αγία Φωτεινή στη Νέα Σμύρνη και θαυμάζω το καμπαναριό της εκκλησίας που είναι σαν να βλέπεις το καμπαναριό στη Σμύρνη μας.
Γιώργος Γιαννάκης
Απόδημος Κραψίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου