Τα παιδιά της Σαμαρίνας, Μίχος Φλώρος[ Βλαχόπουλος ]. Η ιστορία στην οποία αναφέρεται το τραγούδι

 Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης

Δεν ξέρω καμιά φορά βαδίζοντας στα μονοπάτια της ιστορίας μαθαίνεις πράγματα που δυστυχώς δεν τα μαθαίνεις στο σχολείο. Θα αναφερθώ στον μεγάλο βλάχο και ήρωα της Σαμαρίνας Μίχο Φλώρο ή Βλαχόπουλο, δίνοντας μου την ευκαιρία να αποδείξω πόσο Έλληνες είναι οι Βλάχοι του Διαφωτισμού, των Ευεργετών, των Εμπόρων, των Παλικαριών.  Πάντοτε μου άρεσε να συλλέγω παλιά δημοτικά τραγούδια.  Κάποτε παλιά επισκέφτηκα τη Σαμαρίνα, εκεί στην πλατέα δίπλα στην βρύση μεταξύ τσίπουρου και μεζέ άρχισα να τραγουδάω το τραγούδι αφού με παρότρυνε ο φίλος μου συνοδοιπόρος να πω το τραγούδι του Μίχου. Ένας σκοπός παράξενος που υμνεί την παλικαριά του[Βλαχόπουλου ].

Ο Μίχος εροβόλαγε από τη Σαμαρίνα                                                                                          με το τουφέκι Μίχο μ στο πλευρό με το σπαθί στην ζώση

πουλάκι πήγε μώρ και έκατσε στου Μίχου το κεφάλι 

δεν ελαλούσε Μίχο μ σαν πουλί μη δε και σαν αηδόνι 

μον λαλούσε και έλεγε ανθρώπινη κουβέντα

.-Πέρνα το, Μίχο, πέρνα του, αυτό το μονοπάτι, 

κι άλλη φορά δεν το περνάς αυτόν τον δόλιο τόπο. 

-Εψές, προψές επέρασα από τη Σαμαρίνα, 

κι άκουσα που κουβέντιαζαν πέντε - έξι Σαμαρνιώτες, 

κι έλεγαν πώς θα σκοτωθείς, μες στου Ρωμιού τη βρύση.

Με πλησιάζει ένας γέρο βλάχος με εκείνη την παραδοσιακή φορεσιά και αφού μου έδωκε τα παινέματα του μια και εξυμνούσα τον χωριανό του Καπετάνιο αρχίζει και μου εξιστορεί τα κατορθώματα του καπετάνιου. Ο Μίχος από μικρός ανέβηκε στο βουνό χάρη σε έναν παππακαλόγερο που του έμαθε λίγα γράμματα έβαλε μέσα στην καρδιά και την ψυχή του την αγάπη για πατρίδα. Ναι όπως και εμείς σήμερα πού όταν μιλάς για την πατρίδα μπορεί να σε πουν φασίστα, λές και εμείς θέλουμε να πάρουμε τις κατακτήσεις του Μέγα Αλέξανδρου. Εάν μιλάς για αληθινή ιστορία σε λένε ανθέλληνα, αλλά ας συνεχίσω με τον Καπετάνιο από την Σαμαρίνα.  

Ο Καπετάνιος αφού μάζωξε εκατόν είκοσι παλικάρια ξεκίνησε να πάει στο Μεσολόγγι για να βοηθήσει εκεί τα πολιορκημένα αδέρφια που πολεμούσαν τις ορδές του Κιουταχή και του Ιμπραήμ. Έκαναν δέκα μέρες για να φτάκουν αφού πρώτα είπαν ότι πάνε μακριά για αγώι στις γυναίκες τους. Εκεί με την Μακεδονική φάλαγγα πολέμησαν ηρωικά δίπλα στον στρατηγό Μακρή, αλλά ο αγώνας είναι άνισος, όχι από την παλικαριά των Αγαρηνών, αλλά από τις  αρρώστιες και την πείνα. 

Και όταν αποφασίστηκε για την έξοδο βγήκε πρώτος με τα παλικάρια του για να προφυλάξει τα γυναικόπαιδα. Εκεί έγινε το μεγάλο μακελειό, απόμεναν μόνο τριάντα δύο παλικάρια. Ο Καπετάνιος ξεψυχώντας είπε αυτές τις τελευταίες λέξεις, που για  να μην τις ξεχάσουν τις διαταγές τα παλικάρια του τις γράψανε στις φουστανέλες για να μην το ξεχάσουν που αναφέρονταν στα παιδιά της Σαμαρίνας. 

 Εδώ θέλω να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στον φίλο στον Βασίλη Τσικάρα αν και τα είπαμε κατ' ιδίαν στον κινηματογράφο εκεί στο κέντρο για την σκηνοθεσία του στο έργο η [Έξοδος], μια υπερπαραγωγή για τα Ελληνικά δεδομένα με πολύ μικρή βοήθεια από τον δήμο Πέλλας και Γιαννιτσών. Μια και είναι το πρώτο κείμενο για το καινούργιο έτος που γράφω εύχομαι χρόνια πολλά υγεία ειρήνη και δημιουργικά.

Γιώργος Γιαννάκης

Απόδημος Κραψίτης