Το δεύτερο δεκαπενθήμερο του περασμένου Νοεμβρίου επισκέφθηκα για 10 ημέρες το χωριό μου τη Ρωμιά Φιλιππιάδας. Εκτός από το μάζεμα της ελιάς είχα την ευκαιρία να κάνω παρέα και να συζητήσω με τρία νέα παιδιά που ενώ είχαν φύγει από το χωριό , γύρισαν για μόνιμη εγκατάσταση και απασχολούνται με τον πρωτογενή τομέα.
Ο μεγαλύτερος ο Αναστάσιος Κώτσης μεγάλωσε στο χωριό και μετά έφυγε για Αθήνα όπου δούλεψε για πολλά χρόνια. Ανήσυχο και διορατικό πνεύμα όπως είναι εγκαταλείπει την Αθήνα και επιστρέφει στη Ρωμιά όπου άρχισε να ασχολείται με την καλλιέργεια των κηπευτικών. Με δυσκολίες, πολλές ώρες εργασίας και επιμονή έφθασε να είναι σήμερα ιδιοκτήτης ενός σύγχρονου θερμοκηπίου και ετοιμάζει και τη δεύτερη μεγαλύτερη και υπερσύγχρονη εγκατάσταση.
Ο Κώστας Ντάκουλας όταν τέλειωσε το Λύκειο , πήγε στα Γιάννενα για να σπουδάσει μηχανικός αυτοκινήτων. Δεν άργησαν να του έρθουν τα κελεύσματα για δουλειά στην Αθήνα. Αυτός αγνόησε τις σειρήνες , προτίμησε να μείνει στο χωριό και να αναλάβει την κτηνοτροφική επιχείρηση του πατέρα του και συγχρόνως καλλιεργεί πολλά στρέμματα ζωοτροφών.
Ο Αποστόλης Μάνης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Τα πρώτα χρόνια του μνημονίου και σε ηλικία 20 ετών τα παράτησε όλα και ήρθε στη Ρωμιά στο χωριό της μάνας του. Ασχολήθηκε δοκιμαστικά με τα αρωματικά φυτά και τώρα καλλιεργεί περίπου 15 στρέμματα ρίγανη. Η συγκομιδή της προηγούμενης χρονιάς δεν πήγε καλά. Τελευταία καλλιεργεί και μηδική, εργαζόμενος συγχρόνως και λίγες ημέρες τον μήνα, (όσες επιτρέπει ο νόμος), σε cafe στη Φιλιππιάδα.
Και οι τρεις που είναι πολύ καλοί φίλοι είναι και ιδιοκτήτες βιολογικών ελαιώνων και μάλιστα το φετεινό τους λάδι " ποικιλίας κορωνέικης- αγουρέλειο " ήταν έξτρα καλής ποιότητας. Ύπάρχει αλληλοϋποστήριξη και βοήθεια μεταξύ τους με τον πρώτο λόγο να έχει ο Αναστάσης που σαν πιο έμπειρος τους καθοδηγεί.
Η πιο δύσκολη περίοδος είναι όπως μου μετέφεραν το καλοκαίρι. Ο λόγος; Επειδή δεν τους ξεφεύγει πανηγύρι για πανηγύρι σε ακτίνα 70 χιλιομέτρων, δεν μπορούν να ξυπνήσουν πρωί και να αποδώσουν τα μέγιστα την υπόλοιπη ημέρα.
Τα προβλήματα πολλά και οι συνθήκες διαβίωσης στην επαρχία είναι αντικειμενικά δύσκολες την σημερινή εποχή. Ευχή και κατάρα συγχρόνως αποτελεί το γεγονός ότι η Ρωμιά απέχει λιγότερο από τρία χιλιόμετρα από την Φιλιππιάδα. Ευχή γιατί σε τρία λεπτά βρίσκονται στο κέντρο της Φιλιππιάδας, με τις καφετέριες , τα μπαράκια, τα super market στα πόδια τους. Κατάρα γιατί έχοντας αυτές τις επιλογές σκορπίζουν με αποτέλεσμα το καφενείο του χωριού να μαραζώνει και δεν έχουν την δυνατότητα να ανταμώσουν και να ανταλλάξουν απόψεις , πληροφορίες και να συζητήσουν τους προβληματισμούς με άλλους συγχωριανούς τους.
Για παντρειά ούτε λόγος να γίνεται. Τα κορίτσια της περιοχής δεν θέλουν δέσμευση με προοπτική να μείνουν στην επαρχία, αλλά προτιμούν τη ζωή στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Τελευταία στην παρέα τους έχει προστεθεί και ο γεωπόνος- μελετητής με μεταπτυχιακό στην Αγροτική Οικονομία Βαγγέλης Ευθυμίου που τους δίνει οδηγίες όταν τις χρειάζονται, αλλά και συγχρόνως μαθητεύει κοντά τους.
Υπάρχουν και άλλοι νέοι στην ηλικία των προαναφερόμενων που μένουν στη Ρωμιά. Αν προσέξει η πολιτεία λίγο περισσότερο και δώσει τα εφόδια, σε πολλά χωριά της περιοχής θα παραμείνουν ή και θα επαναπατριστούν νέοι άνθρωποι που θα ασχοληθούν με τον πρωτογενή τομέα.
Γνώμη μου είναι ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για τα ερειπωμένα χωριά της Ηπείρου
Χριστόφορος Ευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου