Οι τανάλιες

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Η τανάλια είναι «ένα μεταλλικό εργαλείο το οποίο αποτελείται από δύο κινητά σκέλη, που είναι τοποθετημένα σταυρωτά το ένα επάνω στο άλλο και που καταλήγουν σε κυρτά δόντια». Πολλαπλή η χρήση της. Καταρχάς χρησιμοποιείται για να τραβούμε και να βγάζουμε τα καρφιά όπου έχουν μπει. Καρφιά με την κυριολεκτική ή μεταφορική σημασία της λέξης. Και ανάλογα και η τανάλια παίρνει κυριολεκτική ή μεταφορική χροιά. Η τανάλια επίσης είναι και οδοντιατρικό εργαλείο για την εξαγωγή δοντιών. Η περίφημη οδοντάγρα. Όποιος/α τη δοκίμασε σίγουρα διαβάζοντας αυτά θα ανατριχιάσει. Έφευγαν δόντια και σαγόνια.

Μεταφορικά τανάλια σημαίνει ισχυρή πολύπλευρη πίεση που ασκείται στο άτομο από πρόσωπα ή και καταστάσεις. «Τον γράπωσε με τις τανάλιες της κι ούτε ρουπ’ δεν τον αφήνει να κάνει». Και γραπωμένος ασφυκτιά από την ταναλιωδαγκωματιά που έτσι και κλειδώσει δεν ανοίγει με τίποτε…

Η τανάλια όμως έτσι και κλειδώσει τον έρωτα τον περισφίγγει τόσο που τον ζυμώνει και τον πλάθει και τον αποκαλύπτει. Και σε γραπώνει και σε οδηγεί σε πόθους και τόπους, σε ονείρατα και αλήθειες. Κατακτάς άπαρτα μέρη της ψυχής στα τελωνεία της ερωτικής συνύπαρξης και του ερωτικού (μας) ανασασμού. Αδιάρρηκτο κλείδωμα αληθινής συνύπαρξης!

Τανάλιες κλειδώνουν την αιώνια αγάπη.

Γιορτάζεις, μιλάς, σωπαίνεις κι ανεβαίνεις,

κυκλώνεσαι κι απιδρομάς και ζεις και περιμένεις!

Η 16η ήρθε, η 17η διαβαίνει. Πάει με το χαμόγελο

που πληρώνει τη φλόγα. Πέλματα, σεντόνια,

γυαλιά και κρεβάτια στον ίλιγγο αιωρισμένα,

καρφώνουν το άπειρο, τη ζωή, τον έρωτα και τη γεύση!

Κρήνες ποτίζουν, νερά κελαρύζουν, ευαίσθητοι κωπηλάτες ορμούν να τρυγήσουν του έρωτα το αμπέλι,

βρεγμένα μέτωπα, δάχτυλα ζεστά χαϊδεύουν παλάμες, ελιές και στήθη. Τανάλιες κλειδώνουν την αιώνια αγάπη.

Το όμορφο, το βιωματικό, το αιώνιο, το επετειακό!

Αιωρίζεσαι, Μετεωρίζεσαι, Προσδιορίζεσαι.

Ζεις...

Χρήστος Α. Τούμπουρος