Δίπλα μας μετράνε μόνο αυτοί που έμειναν.
Ανοίξτε
τους την πόρτα να φύγουν. Κανένα μην
κρατήσετε ποτέ με το ζόρι. Ό,τι κι αν
ζήσατε στο παρελθόν, δεν είναι πια τίποτα
άλλο από μια ξεθωριασμένη ανάμνηση.
Πόσες σκιές να αντέξει η καρδιά μας να
έχει. Πόσα ψίχουλα αλήθειας να ζητιανεύει
από ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μας
επιλεκτικά.
Ανοίξτε τα μάτια. Σε
κάθε σας δύσκολη στιγμή, σε κάθε σας
ανάγκη, πόσους μετρήσατε δίπλα σας;
Πόσους αλήθεια από αυτούς που είχες
δεδομένους δέχτηκες το χέρι που είχες
ανάγκη; Δυστυχώς, οι δύσκολες στιγμές
θα φανερώνουν αλήθειες. Θα μας βγάζουν
από τη δύσκολη θέση μιας μεγαλύτερης
απογοήτευσης από αυτούς που έρχονται
εποχιακά στη ζωή μας.
Με σιγουριά
μπορώ να πω πως τα μεγαλύτερα χαστούκια
τα έφαγα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Εκείνες που περίμενα κι εγώ, όπως όλοι
μας, τους “σίγουρους” φίλους στο πλάι.
Εκείνες που με ξάφνιασαν γνωστοί που
έμειναν βράχοι δίπλα μου.
Ανοίγουμε
το στόμα μας και λέμε μεγάλες κουβέντες.
Δύσκολες κουβέντες. “Πάντα” θα είμαι
κοντά σου. Πόσες φορές αλήθεια το τιμήσαμε
αυτό; Πόσα εμπόδια υπερπηδήσαμε για να
το βγάλουμε ασπροπρόσωπο; Ένα για πάντα
με ημερομηνία λήξης. Αν μονάχα λέγαμε
θα είμαι εδώ για λίγο, πριν να φουρτουνιάσει
μέσα μας θα είχαμε αλήθεια λιγότερους
πληγωμένους ανθρώπους.
Οι άνθρωποι
έχουν τα μεγάλα υπέρλαμπρα λόγια έτοιμα.
Εκεί, να προκαλέσουν θαυμασμό, σιγουριά,
ασφάλεια. Δεκάρα δεν δίνουν αν μπορούν
να φέρουν εις πέρα τις υποσχέσεις τους.
Και κάπως έτσι σιγά – σιγά, σχεδόν
προγραμματισμένα πια, σταματήσαμε να
ελπίζουμε, να δίνουμε την καρδιά μας με
όλη μας την ψυχή.
Αφήσαμε τη λογική
να μας περιορίζει. Να μας χαστουκίζει.
Να κρατά καμπανάκια κάθε που πάμε να
συνδεθούμε με άνθρωπο. Μα αλήθεια,
αντέχεται αυτή η μοναξιά της ψυχής; Να
μην μπορείς να χαρείς με την καρδιά σου
το όμορφο συναίσθημα του δούναι και
λαβείν. Γεμίσαμε καχυποψία κάθε καλή
πράξη που δεχόμαστε από ανθρώπους που
αλήθεια μας νοιάζονται. Μάθαμε να λέμε
συνέχεια “γιατί” να συμπεριφέρεται ο
άλλος καλά σε εμάς. Τι να χρειάζεται
αλήθεια. Ευτυχώς ακόμη δεν χάθηκε η
ανθρωπιά. Ίσως να σπανίζει, μα αλήθεια
ακόμα υπάρχει.
Αν επιμένουμε να
κρατάμε ανθρώπους στη ζωή μας που
πηγαινοέρχονται, το μόνο που κάνουμε
είναι να παρατείνουμε μονόδρομες
σχέσεις. Κι ας είναι φιλικές, ερωτικές,
ας τις ονομάσουμε ό,τι ζητά η καρδιά
μας, αυτοί που πραγματικά θέλουν να
είναι στη ζωή μας, δεν το κουνάνε ρούπι
από δίπλα μας. Ούτε στις φουρτούνες μας,
ούτε στις μαύρες μας.
Εκεί μας αγαπάνε
διπλά. Γιατί ξέρουν πως όσοι νοιάζονται
προσφέρουν μόνο την αγάπη τους. Μόνο
αυτή μπορεί να γιατρέψει και να κάψει
το παρελθόν. Δίπλα μας μετράνε μόνο
αυτοί που έμειναν. Δεν έχει σημασία αν
είναι λίγοι ή πολλοί. Το μόνο που μετρά
είναι ότι δεν έφυγαν στη φουρτούνα μας.
Χριστιάνα
Παναγίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου