Το μπάζωμα…Με την Τζουμερκιώτικη λαλιά

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Με το πέρασμα του πρώτου δεκαήμερου του Σεπτεμβρίου είναι αξίωμα. Αρχίζουν τα Σχολεία. «Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», που σημαίνει Άριστος ή μέτριος, επιμελής ή «τενεκές», σε Πρότυπο ή σε Σχολείο δευτεράτζα μπαίνει, μάλλον μπήκε στο καβούκι του. Άρχισε λοιπόν η νέα σχολική χρονιά. Αγιασμοί, ανακοινώσεις, μεταρρυθμίσεις, εθνική συνείδηση και εξ ορισμού σημαιοφόροι.

«Λευκή νύκτα». Τα σχολεία άνοιξαν! Η χαρά των εμπόρων. Να πουλήσουμε τετράδια, μολύβια, γομολάστιχες κλπ. Φυσιολογικότατο. Παράλληλα όμως χαίρονται και οι άλλοι «έμποροι». Να πουλήσουμε «μυαλό»… Και μαζί με το μυαλό «πωλούνται» τα ενισχυτικά, για να μην πω το ντοπάρισμα.

Και μαζί με τη νέα σχολική χρονιά αρχίζει και προβληματισμός των γονιών… «Δίνουμε Πανελλήνιες…» και μαζί με αυτές ή εξαιτίας αυτών πρέπει να καταξιωθούμε. Τα αδιέξοδά μας, τα υπαρξιακά μας κενά θα τα καλύψουμε με την «επιτυχία» των παιδιών μας. Μια επιτυχία, που μεταφράζεται σε δήθεν κοινωνική ανοδικότατα και «κοινωνική καταξίωση». Να φύγουμε, να ξεφύγουμε από τη «δευτεράτζα»… και να διαστρωματωθούμε έτσι σε ανώτερα κοινωνικά κλιμάκια. Δεν μιλάω για τους «Αριστείς».

Ζητείται χαρακτηρισμός ταύτης της πρακτικής. Ο χαρακτηρισμός αρλούμπες ταιριάζει οπωσδήποτε ενταύθα… Αρλούμπες, αληθινές αρλούμπες, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. «Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια». Αρχίζει από παλιά, πολύ παλιά. Μόλις ξεκινήσει το παιδάκι στο Δημοτικό, υποχρεωτικά και με πρωτεύοντα ρόλο, μπαλέτο, χορό, Κουνγκ-Φου, Τάε Κβον Ντο, καράτε, δύο ξένες γλώσσες, κολυμβητήριο, χώρια που πρέπει να έχει το καλύτερο κινητό με όλα τα συμπαρομαρτούντα. TABLET με οθόνη πολλαπλής αφής, επεξεργαστή, κάρτα γραφικών, μνήμη απίστευτη, μεγάλη χωρητικότητα, Webcam, υψηλή συνδεσιμότητα, ασύρματη επικοινωνία και εγγύηση ενός χρόνου και φωτιά στα μπατζάκια του κάθε γονιού και πυρκαγιά στην τσέπη του και αποκαΐδια στο μυαλό του παιδιού.

Αποκαΐδια ή μάλλον απορρίμματα, γιατί τα αποκαΐδια θα τα μετρήσουν αργότερα, πολύ αργότερα, όταν θα μπει για τα καλά μπουρλότο. Τώρα «μπαζώνουμε» με πρωτογενές υλικό και όχι με ανακυκλούμενο το μυαλουδάκι του παιδιού με ό,τι θέλουμε ή νομίζουμε πως πρέπει να εναποθέσουμε στο μυαλό του. Κι αυτά τα μπάζα στομώνουν τη σκέψη, τη διάθεση για παιχνίδι, την επιθυμία για ζωή. Κατακρατούν και τη θέληση ακόμα για επικοινωνία. Με το κινητό ανά χείρας συνομιλούν με το άδηλο, έρχονται σε επαφή με το άοσμο και επιζητούν όσα τους σερβίρει ο ιντερνετικός παροξυσμός.

Και σαν αποσχολίσουν από το Γυμνάσιο «αρχίζει το ματς». Ιδιαίτερα, αβέρτα ιδιαίτερα, κόντρα στο γκρουπ, συνεχόμενες «πνευματικές ντόπες». Έχω υπόψη γονείς που έδωσαν και βαρβιτουρικά στα παιδιά για να ανθέξουν και να ανεβούν τον Γολγοθά των εξετάσεων. Κι όλοι αρχίζουν τις συμβουλές. «Η πρώτη ξαδέρφη του τρίτου ξάδελφου, του Κολοκοτρώνη, που έδωσε εξετάσεις το 1821, διάβαζε 20 ώρες το εικοσιτετράωρο, και πέτυχε στην Ανωτάτη Ελατοκομική Τζουμέρκων». Κάτι τέτοια ακούς και ανακράζεις. «Έχουν το διάολο μέσα τους». Κι αν δεν καταφέρει κάποιος να μπει σε καμιά σχολή, ντροπή για τους γονείς, «κάρνα για να βάψουν την μ’τσούνα, τι δεν έχουν μούτρα να βγουν στην κοινωνία», γιατί τους ξέφυγε η κοινωνική τους καταξίωση.
Η κατάσταση αυτή είναι άρρωστη. Η πραγματικότητα αυτή είναι τερατογόνος. Καταστρέφει την ψυχή του παιδιού με ανείπωτες συνέπειες στην υγεία του. Δεν μιλάμε για όλα τα παιδιά. Ασφαλώς και πολλά θα σπουδάσουν. Άλλα έχουν κλίση και ενδιαφέροντα σε άλλους τομείς. Όχι… εκεί οι γονείς. «Θα σπουδάσεις, γιατί θα σού φάω τον καρδυλάγκο! » Ώσπου να το ζουρλάνουν κυριολεκτικά και να καταλάβουν, αν ποτέ καταλάβουν πόσο σιουρσμένοι είναι οι ίδιοι.

Χρήστος Α. Τούμπουρος