Κι όμως κάποιοι μπορούν και κάνουν μπάνιο στο Κόκκινο Λιμανάκι της Ραφήνας που ακόμη ξεβράζει σορούς από τις φωτιές. Μας αξίζουν στο έπακρο οι κυβερνήσεις που επιλέγουμε γιατί μας μοιάζουν τρομαχτικά....

Λοιπόν αγαπημένοι φίλοι πήγα χθες στο πυρ το εξώτερον.

Είδα με τα μάτια μου τη καταστροφή, τα χιλιάδες μέτρα καμμένης γης, τα μαύρα κλαριά των άψυχων δέντρων που υψώνονται ικετευτικά στον ουρανό....

Άδεια πια από πουλιά και από το καταπράσινο φύλλωμα τους.

Νεκρά.

Φυτεμένα σε μια νεκρή γη, σε ένα κατάμαυρο χώμα.

Σεληνιακό τοπίο.

Εικόνες άλλου, νεκρού πλανήτη.

Η μυρωδιά και οι εικόνες της ζωής που κάηκε αφήνοντας πίσω της ακόμα και τώρα ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες υπανθρώπους πίσω της.

Χτυπήσαμε με τη φίλη μου πολλές πόρτες για να παραδώσουμε φάρμακα και τροφή για τα εκατοντάδες καμμένα ζώα.

Από παντού η ίδια απάντηση : Ποιός σας έστειλε εδώ; Δεν έχουμε απολύτως καμία ανάγκη. Είμαστε γεμάτοι από όλα. Δεν θέλουμε τίποτα.

Ενώ τηλεφωνικά μας είχαν ζητήσει συγκεκριμένα πράγματα να τους πάμε.

Και που δε πήγαμε. Από τις σκηνές του Ερυθρού Σταυρού που ήταν στημένες έξω από το Δημαρχείο Ραφήνας μέχρι όλα τα κτηνιατρεία και τις ανεξάρτητες ομάδες για τα ζώα .

Τίποτε. Φάγαμε πόρτα από παντού .

Είδα πολλά ζωάκια καμμένα, πολύ τραυματισμένα, ναρκωμένα πάνω στο γρασίδι μπροστά σε μία καφετέρια, με βρώμικο μπολ και σχεδόν βραστό από τη ζέστη νερό μπροστά τους .

Κ όμως η άρνηση για βοήθεια να έρχεται από παντού!

Η ψυχή μου μπούκωνε κ φούσκωνε όσο περνούσε η ώρα.

Αποφασίσαμε με βαριά καρδιά να φύγουμε .

Να πάμε μια άλλη μέρα όλα όσα μαζέψαμε με πολύ αγάπη σε καταφύγια ανθρώπων που παλεύουν μόνοι τους για τα ζώα που εγκαταλείπουν οι πολιτισμένοι έλληνες.

[ Από δω κ στο εξής θα γράφω το έλληνες και το ελλάδα με μικρό πρώτο γράμμα έως να μου αποδείξουν όλοι αυτοί πως γράφεται με κεφαλαίο] .

Φεύγοντας αρχίσαμε να βλέπουμε χαρούμενες παρέες κ οικογένειες σε απόλυτο mood καλοκαιρινών διακοπών!

Γέλια, φωνές, γεμάτα χέρια από μπρατσάκια, χρωματιστά μαγι , καρέκλες παραλίας , στρώματα θαλάσσης, ταπεράκια με φαγητά, ομπρέλες παραλίας!

Κοντοστάθηκα κ άρχισα να παρατηρώ καλύτερα, να δω που πάνε όλοι αυτοί .

Δε θα με πιστέψετε .

Πήγαιναν στο Κόκκινο Λιμανάκι και στα πέριξ αυτού κολπάκια τα οποία είναι κατάμαυρα και σπαραχτικά γεμάτα από πάνες μωρών που χάθηκαν , από καμένες σαγιονάρες ανθρώπων που δε τα κατάφεραν, από καμμένα ρούχα ανθρώπων .

Κ όλοι αυτοί πήγαιναν για να κάνουν μπάνιο εκεί!

Μια δε πολύ ευτραφής νεαρά με φλούο πράσινο νύχι μάγισσας έβγαζε και σέλφι μπροστά στα καμμένα κλαριά των δέντρων που αν είχαν χέρια θα της έριχναν σφαλιάρα για την απονιά της, για την αναισθησία της, για το θράσος της και για χίλια άλλα τόσα .

Φεύγοντας μου ήταν αδύνατον να συγκρατήσω τα δάκρυα που άρχισαν ήρεμα για να καταλήξουν σε αναφυλλητά για την ανυπαρξία συμπόνιας, καλοσύνης, σεβασμού , σοβαρότητας και ανθρωπιάς που δεν έχουμε ως έλληνες.

Είμαστε φτιαγμένοι για να προδίδουμε τους πάντες και τα πάντα τελικά .

Γεννημένοι Εφιάλτες οι περισσότεροι από εμάς...και μας αξίζουν στο έπακρο οι κυβερνήσεις που επιλέγουμε γιατί μας μοιάζουν τρομαχτικά.

huffingtonpost.gr

http://fonaklas.blogspot.com