Οι "αφροί" του Μονολιθίου...

Τα τελευταία χρόνια γίνεται συζήτηση για τους αφρούς που συχνά εμφανίζονται κατά μήκος των ακτών μας, ιδιαίτερα μετά την άνοιξη και κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Φυσικά σε κανέναν δεν αρέσει να φτάνει σε μια μαγευτική παραλία( οι δικές μας είναι) και να βρει ένα στρώμα θαλάσσιου αφρού στην ακτογραμμή, στα κύματα, ή ακόμα και με μορφή μιας μακριάς γραμμής που ξεκινά από την ακτή και σβήνει στα ανοιχτά, όπως στη φωτογραφία (Μονολίθι, 12/3/2017).

Τι είναι όμως αυτοί οι αφροί; Πως σχηματίζονται; Είναι δείκτες κάποιου ιδιαίτερου φαινομένου; Είναι επικίνδυνοι για την υγεία μας;

Το φαινόμενο είναι κοινό σε όλο τον πλανήτη. Εμφανίζεται σε ποτάμια, λίμνες, λιμνοθάλασσες και στην παράκτια ζώνη. Είναι αποτέλεσμα μιας φυσικής διεργασίας. Είναι ένας δείκτης ύπαρξης οργανικού υλικού στο νερό, άρα και δείκτης ενός παραγωγικού και πλούσιου οικοσυστήματος και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν έχουν καμία επίπτωση στην υγεία μας.

Ανεξάρτητα από τη θέση, τη μορφή, το μέγεθος και το χρώμα, η γενική αρχή σχηματισμού τους είναι η ίδια. Όπως και στο αφρόλουτρο, ο σχηματισμός θαλάσσιου αφρού χρειάζεται δύο πράγματα. Το πρώτο είναι κάτι που μειώνει την επιφανειακή τάση του νερού (που συνήθως  στην περιπτωση του αφρολουτρου είναι το σαπούνι) και το δεύτερο είναι ενέργεια που προκαλεί έντονο ανακάτεμα. Για το θαλάσσιο αφρό το ρόλο του σαπουνιού παίζει η διαλυμένη οργανική ύλη (συνήθως) και το ανακάτεμα αναλαμβάνουν οι ισχυροί επιφανειακοί άνεμοι ή τα κύματα που σπάνε στην παραλία.

Το νερό της θάλασσας περιέχει μια ολόκληρη ποικιλία ουσιών, όπως διαλυμένα άλατα, πρωτεΐνες, λίπη, ρύπους, καθώς και άλλες οργανικές και τεχνητές ουσίες που προέρχονται από φυτοπλαγκτό, φύκια νεκρά ζωική βιομάζα ή ακόμη και χερσαία φυτά. Αυτές οι ενώσεις μειώνουν την επιφανειακή τάση του νερού και όταν το νερό ανακατεύεται εγκλωβίζει φυσαλίδες. Αυτές οι φυσαλίδες μπορεί να είναι αφρώδεις, γλοιώδεις, λιπαρές, και μπορεί να έχουν μια ποικιλία χρωμάτων. Το φαινόμενο είναι πιο συχνό τις ζεστές περιόδους του χρόνου αφού η αυξημένη θερμοκρασία ευνοεί τη γρηγορότερη ανάπτυξη αλλά και αποσύνθεση του οργανικού υλικού.

Παρόλο που μπορεί να φαίνεται δυσάρεστο, ο περισσότερος θαλάσσιος αφρός δεν είναι επιβλαβής για τον άνθρωπο και είναι στην πραγματικότητα ένα σημάδι ενός φυσικού και παραγωγικού θαλάσσιου οικοσυστήματος. Υπάρχουν περιοχές στον πλανήτη που το φαινόμενο είναι συχνό και έντονο και αποτελεί πλέον τουριστικό αξιοθέατο. Τα οικοσυστήματα στην περιοχή μας είναι από τη φύση τους σχετικά πλούσια και παραγωγικά. Φυσικά ανθρώπινες δραστηριότητες στην παράκτια ζώνη τα εμπλουτίζουν αυξάνοντας την παραγωγικότητά τους κάνοντας τους αφρούς συχνότερους.

Και ένα από τα ερωτήματα που αξίζει να απαντηθεί είναι :γιατι  οι αφροί εμφανίζονται συχνότερα και είναι εντονότεροι στην παραλία του Μονολιθίου προς την πλευρά του Μύτικα σε σχέση με την πλευρά του Καναλίου;

Αυτή η παρατήρηση θα επιβεβαιώσει το παραπάνω σενάριο γιατί το οργανικό υλικό είναι περισσότερο στην πρώτη περίπτωση, αν κρίνουμε από τις στιβάδες των νεκρών φυκών στην ακτή.

Πηγή: αποτυπωμένη συζήτηση μεταξύ δυο βιολόγων στην Πρεβεζα..

βασιλειος ευαγγελου