Με το βλέμμα του Γ. Σεφέρη.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

«Μία αντιπροσωπευτική επιλογή φωτογραφιών που τράβηξε ο νομπελίστας ποιητής επί μισό αιώνα αποτυπώνοντας την καθημερινότητα και τα ενδιαφέροντά του από τα φοιτητικά του χρόνια στο Παρίσι (1918-1924) και τα ταξίδια του (Αλβανία, Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο, Μέση Ανατολή, κλπ) ως τις τελευταίες εκδρομές του το 1969-1970.

Η επιλογή των φωτογραφιών έγινε από τα περίπου δυόμισι χιλιάδες αρνητικά που συγκροτούν το Φωτογραφικό Αρχείο Γιώργου Σεφέρη, το οποίο μετά από ευγενή δωρεά της Μαρώς Σεφέρη το 1984 και της κόρης της Άννας Λόντου το 1999, απόκειται πλέον ολόκληρο στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης.

Η έκθεση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2000 στην Πάτρα και στην Αθήνα και έκτοτε έχει ταξιδέψει τόσο στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο Κρήτης, Καστοριά, Σαντορίνη κ.α.) όσο και στο εξωτερικό (Μόναχο, Λιψία, Ν. Υόρκη, Δουβλίνο, Στοκχόλμη, Βιένη, Μιλάνο κ.α.)

Στο Ριζάρειο Εκθεσιακό Κέντρο Μονοδενδρίου φιλοξενούνται 84 ασπρόμαυρες φωτογραφίες και οι επεξγηηματικές λεζάντες-κείμενα που τις συνοδεύουν συνδυάζουν το πολύπλευρο ταλέντο του ποιητή, συνδέουν φως, σκιά και λόγο και δημιουργούν μία τρίτη διάσταση στην εικόνα.»

Δεν μπορείς παρά σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το Μονοδένδρι των Ζαγορίων να ταξιδέψεις με το βλέμμα ενός Έλληνα που επίσης ταξίδεψε πολύ.... και πολιτείες πολλές εγνώρισε, πολλών βουλές ανθρώπων, κι αρίφνητα τυράννια ετράβηξε στα πέλαγα η καρδιά του, ο δικός μας Οδυσσέας , τα μάτια του νομπελίστα ποιητή. Εάν κάποιος θα ήθελε να καταλάβει και να προσεγγίσει τον μεγάλο αυτό ποιητή θα πρέπει να δει και να ενσωματωθεί με την αισθητική του, με την πορεία του και τις πνευματικές του επιλογές που αποτυπώνονται στις φωτογραφίες του.

Αν κάποιος θέλει να εντοπίσει τα χνάρια μιας ψυχής, της δικής του ψυχής, υπάρχει η πορεία και ο δρόμος- "Καί ψυχή εἰ μέλλει γνώσεσθαι αὐτήν εἰς ψυχήν αὐτῆ βλεπτέον" . Μια πορεία ενός μεγάλου ταξιδευτή ενός σύγχρονου Οδυσσέα που παρακολούθησε από κοντά την άλωση της κάθε Τροίας μέσα στο πλοίο της Ελλάδας βλέποντας τον ελληνισμό σε κάθε σημείο του κόσμου για να καταλήξει σοφά στην Κίχλη του, «...Χῶρες τοῦ ἥλιου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν ἥλιο.

Χῶρες τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν

ἄνθρωπο.»... ενώ από την άλλη γνωρίζει καλά το ελληνικό φως και την δικαιοσύνη που απονέμει εδώ και αιώνες. «...Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια

πληθαίνουν οἱ κριτὲς ποὺ σὲ καταδικάζουν-

καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια καὶ κουβεντιάζεις μὲ λιγότερες φωνές,

βλέπεις τὸν ἥλιο μ᾿ ἄλλα μάτια-

ξέρεις πὼς ἐκεῖνοι ποὺ ἔμειναν, σὲ γελοῦσαν,

τὸ παραμίλημα τῆς σάρκας, ὁ ὄμορφος χορὸς

ποὺ τελειώνει στὴ γύμνια.»...

Εμείς απλά και σιωπηλά θαυμάζουμε κι ακούμε μέσα στην πέτρα του χώρου και στ΄αηδόνια που δε σ΄αφήνουνε να κοιμηθείς γιατί επίσης γνωρίζουμε καλά πως όπου και να ταξιδέψουμε η Ελλάδα μας πληγώνει.

Μονοδένδρι, Σχισμένου Κατερίνα, 5.8.2018.

Κατερίνα Σχισμένου