ΠΕΤΡΕΣ...

 Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

Για εμάς, που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εκεί, στο ποτάμι, που παίξαμε και μπλατσιαρίσαμε στα βάθρα της γέφυρας και νιώσαμε πάνω στο γεφύρι «κυρίαρχοι και κατακτητές», που ρακομανήσαμε με το σωροβώλιασμά του και με το κακό μαντάτο νιώσαμε ένα ρίγος «αιχμάλωτο» του γεφυριού. Εμείς λοιπόν είμαστε «αιχμάλωτοι» της καταγωγής μας, του τόπου και των προγόνων μας. 

Θα πει κάποιος: «Έλα μωρέ, πέτρες είναι. Τι συναίσθημα να σού δώσουν». 

Ο κόσμος, όμως, δεν γράφεται μόνον με ύλη.

“Καὶ φοβᾶμαι ἀκόμη τῶν χεριῶν μου τὸ ἄγγιγμα στὶς πέτρες τοῦτες μὴν ἐπιτείνει τὴ φθορά, μὴν ἐπισπεύδει τῶν ἐρειπίων τὴν ἐρείπωση” .

Τα μνημεία είναι δημιουργήματα μιας συγκεκριμένης κοινωνίας σε μια ορισμένη εποχή εκφράζουν τις αξίες, τις αντιλήψεις, τα ιδεώδη και την αισθητική της.

Δηλαδή με αυτά καταλαβαίνουμε την κοινωνία που τα δημιούργησε και τον πολιτισμό της.

Απλά ή επιβλητικά, ταπεινά ή μεγαλοπρεπή, ακέραια ή σπαράγματα, στέκουν σιωπηλά και μας υπενθυμίζουν ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Υποβάλλουν συναισθήματα, προκαλούν συνειρμούς, προβληματίζουν και διδάσκουν όποιον μπορεί να καταλάβει καλύτερα τη «γλώσσα» τους.

Όχι, δεν πρέπει να μείνουν εκεί σωροβολιασμένες…