Η Πρέβεζα είναι για μας πολύ αγαπημένος προορισμός! Ζουν τα παιδιά μας εκεί
και δύο από τα τρία εγγόνια μας! Όποτε μπορούμε λοιπόν, πεταγόμαστε για
δύο-τρεις μερούλες!
Τα παιδιά μας είναι συνειδητοί φυσιολάτρες και ακτιβιστές. Στο σπίτι τους,
την τηλεόραση που τους πήραμε δώρο, την κάνανε τραπεζάκι για να παίζουν τα
παιδιά…
Κάθε φορά που πηγαίνουμε μας τριγυρίζουν στα γύρω μέρη, στις παραλίες, στα
κάστρα, στα αρχαία θέατρα, στις λίμνες, στα ποτάμια… Ότι έχει να κάνει με τη
φύση και τον πολιτισμό.
Την τελευταία φορά, πήγαμε σε ένα διβάρι, από τα πολλά του Αμβρακικού…
Η λέξη «διβάρι» από τη ρωμαϊκή λέξη vivarium, σημαίνει ζωοτροφείο. Τα
διβάρια κατασκευάζονταν στα ανοίγματα που επικοινωνούσαν με τις λιμνοθάλασσες.
Τα κατασκεύαζαν σε σχήμα V και τα έφτιαχναν με καλάμια. Οι περίφημες καλαμωτές
πλέκονταν μεταξύ τους με βούρλα ή με ψαθιά. Έτσι τα ψάρια παγιδεύονταν και
πολλαπλασιάζονταν.
Οι παραδοσιακές καλαμωτές χρησιμοποιήθηκαν μέχρι τη δεκαετία του 80. Σήμερα,
οι κατασκευές είναι τσιμεντένιες.
Για να φτάσουμε λοιπόν σε ένα συγκεκριμένο διβάρι, όπου μας περίμενε ο φίλος
των παιδιών, ο κυρ Αποστόλης, ένας έμπειρος και μοναχικός ψαράς, που είχε τη
βάρδια του, οδηγούσαμε για ώρα μέσα σε δασάκια από καλαμώνες, σε ένα στενό
μονοπάτι, που φυσικά χωρούσε ίσα-ίσα ένα αυτοκίνητο…
Παντού επικρατούσε ησυχία και μια ευχάριστη γαλήνη για εμάς τους ανθρώπους
των πόλεων, καθαρός και δροσερός αέρας!
Όταν φτάσαμε, έπρεπε να θυμηθούμε τις ικανότητες μας στην λεπτή ισορροπία,
γιατί από την κατασκευή τους τα διβάρια, δεν δίνουν μεγάλο περιθώριο για ανέμελο
περπάτημα….
Περάσαμε απέναντι, στο μικρό κατάλυμα των ψαράδων, που διέθετε μόνο τα
απολύτως απαραίτητα. Σημείο αναφοράς, ένα μεγάλο τζάκι, όπου θα έψηναν αργότερα
όλοι μαζί, τα φρέσκα ψάρια, που μύριζαν θάλασσα…
Η εγγονούλα μας, με τη φωτογραφική της μηχανή στο χέρι- από μικρή γαρ στα
«βάσανα»- μας παρότρυνε να βγούμε έξω, να πάμε για φωτογράφιση…
Περπατήσαμε όλοι μαζί, μέσα απ τους καλαμώνες που λέγαμε, και βγήκαμε σε μια
θαυμάσια κατά τα άλλα παραλία, που ήταν εντελώς εγκαταλειμμένη….
Βρήκαμε εκεί παρατημένο και το κουφάρι μιας νεκρής χελώνας caretta-caretta…
Δυστυχώς έχουμε δει κατά καιρούς, αρκετές νεκρές χελώνες, στην περιοχή.
Μαζέψαμε ξύλα για το τζάκι και γυρίσαμε πίσω…
Ο κυρ Αποστόλης, ο ψαράς, μας μιλάει για τη ζωή του εδώ… Μοναχική και
δύσκολη δουλειά, μερικές φορές κι επικίνδυνη… γιατί κάποιοι κλέβουν τον κόπο
τους… Είμαι και φύλακας εδώ λέει… Ψηλός και λιγνός, με αδρά χαρακτηριστικά και
σκληροδουλεμένα χέρια… Λίγα λόγια, μετρημένα και φιλοσοφημένα… Σκληρή ζωή, ούτε
να υποπτευτούμε πόσο μπορούμε.
Από επιλογή όμως, όχι από ανάγκη, με μεγάλη αγάπη και μεράκι για τη δουλειά
του…
Ήθελε να μας τρατάρει, να μας περιποιηθεί, όμως έπρεπε να ξεκινήσουμε για
πίσω.
Όταν συναντάω ανθρώπους όπως ο κυρ Αποστόλης, ζηλεύω λιγάκι… Αυτή η άμεση και
συνεχής επαφή με τη φύση και τα πλούσια δώρα τη, δεν είναι για να ζηλεύει
κανείς;;
Βέβαια είπαμε… το αντιστάθμισμα είναι βαρύ… Σκληρή δουλειά και αρκετή
μοναξιά.
Οπότε που καταλήγουμε; Καθένας με τις επιλογές του στη ζωή ετούτη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου