• Καθώς
οι επισκέπτες του καλοκαιριού αναχώρησαν
πια και τα χωριά στα ορεινά της Ηπείρου
επανήλθαν στη συνηθισμένη ηρεμία τους,
άλλου είδους «επισκέπτες», αυτή τη φορά
με προέλευση από το ζωικό βασίλειο,
βρίσκουν την ευκαιρία να… κάνουν τις
βόλτες τους στα σοκάκια, τις πλατείες
και τις αυλές των σπιτιών, κυρίως προς
αναζήτηση τροφής.
Ακόμα και αρκούδες μπαίνουν στα χωριά τέτοια εποχή σε μια προσπάθεια να χορτάσουν την πείνα τους βρίσκοντας κάποια νοστιμιά! Όσο για τη συνύπαρξή τους με τους λιγοστούς κατοίκους της υπαίθρου, αυτή ευτυχώς είναι μέχρι στιγμής ειρηνική, παρά τις ζημιές που συχνά προξενούν τα άγρια ζώα.
Μια τέτοια αναπάντεχη… επίσκεψη αφηγείται η τακτική συνεργάτιδα του «Π.Λ.» Ελένη Δούβλη από τα Άνω Πεδινά Ζαγορίου.
Η κρανιά και η αρκούδα
Η κ. Δούβλη σε επιστολή της στον «Π.Λ.» γράφει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά για την επίσκεψη που δέχθηκε ένα βράδυ από την αρκούδα:
Στο Ζαγόρι, στα Άνω Πεδινά, στον έτσι κι αλλιώς παραμελημένο Πάνω Μαχαλά είναι το πατρικό σπίτι του συζύγου μου κτίσμα του 1814, στο ψηλότερο σημείο του χωριού, στην κορυφή ενός μαρτυρικού ανηφορικού μονόδρομου ενός σχεδόν χιλιομέτρου.
Στην αυλή μου ανάμεσα στις κορομηλιές ξεπροβάλει μια πανέμορφη κρανιά κυριολεκτικά στολισμένη σαν νυφούλα. Τα κλωνάρια της αγγίζουν τα παραθύρια του σπιτιού, μια ζηλευτή ζωγραφιά. Και καθώς με το τέλος του Αυγούστου αραίωσαν οι άνθρωποι, κυρά κι αρχόντισσα περιφέρεται η αρκούδα. Η όμορφη κρανιά μου κατακόκκινη της άνοιξε την όρεξη κι αψηφώντας τοίχους μπήκε στην αυλή. Το δυνατό νυχτερινό ανεμοβρόχι έστρωσε στρώμα τα κράνια.
Κάτω απ’ το παράθυρο
Έτσι, το βράδυ της Δευτέρας αφού έφαγε τους γλυκόξινους καρπούς και χόρτασε… κοιμήθηκε κάτω από το παράθυρό μου. Εγώ επάνω κι εκείνη κάτω να μου κάνει συντροφιά!
Το πρωί της Τρίτης η συμπαθέστατη φίλη των χωριών μας, «ευγενική» κι ευχαριστημένη έφυγε ανενόχλητη, αφήνοντας στο σκαλοπάτι της αυλής μου, το «επισκεπτήριό της», μια… καλοφτιαγμένη… τούρτα! Αυτό θα πει τύχη! Ελπίζω να συνεχίσουμε να… κοιμόμαστε «παρέα» τουλάχιστον ώσπου να τελειώσουν τα κράνια της όμορφης κρανιάς μου!..
Ακόμα και αρκούδες μπαίνουν στα χωριά τέτοια εποχή σε μια προσπάθεια να χορτάσουν την πείνα τους βρίσκοντας κάποια νοστιμιά! Όσο για τη συνύπαρξή τους με τους λιγοστούς κατοίκους της υπαίθρου, αυτή ευτυχώς είναι μέχρι στιγμής ειρηνική, παρά τις ζημιές που συχνά προξενούν τα άγρια ζώα.
Μια τέτοια αναπάντεχη… επίσκεψη αφηγείται η τακτική συνεργάτιδα του «Π.Λ.» Ελένη Δούβλη από τα Άνω Πεδινά Ζαγορίου.
Η κρανιά και η αρκούδα
Η κ. Δούβλη σε επιστολή της στον «Π.Λ.» γράφει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά για την επίσκεψη που δέχθηκε ένα βράδυ από την αρκούδα:
Στο Ζαγόρι, στα Άνω Πεδινά, στον έτσι κι αλλιώς παραμελημένο Πάνω Μαχαλά είναι το πατρικό σπίτι του συζύγου μου κτίσμα του 1814, στο ψηλότερο σημείο του χωριού, στην κορυφή ενός μαρτυρικού ανηφορικού μονόδρομου ενός σχεδόν χιλιομέτρου.
Στην αυλή μου ανάμεσα στις κορομηλιές ξεπροβάλει μια πανέμορφη κρανιά κυριολεκτικά στολισμένη σαν νυφούλα. Τα κλωνάρια της αγγίζουν τα παραθύρια του σπιτιού, μια ζηλευτή ζωγραφιά. Και καθώς με το τέλος του Αυγούστου αραίωσαν οι άνθρωποι, κυρά κι αρχόντισσα περιφέρεται η αρκούδα. Η όμορφη κρανιά μου κατακόκκινη της άνοιξε την όρεξη κι αψηφώντας τοίχους μπήκε στην αυλή. Το δυνατό νυχτερινό ανεμοβρόχι έστρωσε στρώμα τα κράνια.
Κάτω απ’ το παράθυρο
Έτσι, το βράδυ της Δευτέρας αφού έφαγε τους γλυκόξινους καρπούς και χόρτασε… κοιμήθηκε κάτω από το παράθυρό μου. Εγώ επάνω κι εκείνη κάτω να μου κάνει συντροφιά!
Το πρωί της Τρίτης η συμπαθέστατη φίλη των χωριών μας, «ευγενική» κι ευχαριστημένη έφυγε ανενόχλητη, αφήνοντας στο σκαλοπάτι της αυλής μου, το «επισκεπτήριό της», μια… καλοφτιαγμένη… τούρτα! Αυτό θα πει τύχη! Ελπίζω να συνεχίσουμε να… κοιμόμαστε «παρέα» τουλάχιστον ώσπου να τελειώσουν τα κράνια της όμορφης κρανιάς μου!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου