Η πετρελαιοκηλίδα. ( Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος).

Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

Πόσο τιμάται η ζωή του καθενός και εν πάση περιπτώσει όλων μας; Όλων μας… Αφελέστατη η ερώτηση. Τι θα πει όλων; Είμαστε όλοι ίδιοι; Ανήκουμε στην ίδια κατηγορία, γιατί περί κατηγορίας πρόκειται. Είναι δυνατόν να μπούνε απαξάπαντες στο ίδιο το τσουβάλι, δηλαδή να τα ισοπεδώσουμε όλα; Αυτά είναι ιδεοληψίες! 

Πόσο τιμώνται στο χρηματιστήριο του κέρδους τα δικαιώματα των πολιτών, του κάθε, ατομικά, πολίτη; Εξαρτάται. Ποιος είσαι και από πού είσαι και σε ποια τάξη ανήκεις και ποιους υπηρετείς. Κι αν μιλάς για κοινωνικά δικαιώματα εξαρτάται, αν για πολιτικά και πάλι εξαρτάται καταπώς σκέφτεσαι να ψηφίσεις και πώς εκδηλώνεις αυτή τη σκέψη. 

Πού να διαβεί και πού να σταθεί κάποιος. Ποιος μίλησε για δικαιώματα σε ανύπαντρες μητέρες, ποιος μίλησε για ρατσιστική συμπεριφορά και σεξιστικά υπονοούμενα, για μεσαίωνα και πάει λέγοντας… Και ποιος, ακόμη περισσότερο, για προστασία του περιβάλλοντος, για προληπτικά μέτρα κλπ., κλπ. Ένας αγρός, μπουμπουκιασμένος… «Όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος». Πλασμένος να λειτουργούν τα πάντα υπό τη σκέπη του κέρδους και της κονόμας, αφού αυτοί έχουν το μαχαίρι, κόβουν το πεπόνι καταπώς ορίζει το συμφέρον τους. 

Σκέψεις και προβληματισμοί συνεχόμενοι… Σκέψεις που ανελέητα σε τριβελίζουν, τώρα που «θρηνούμε» για το μέγεθος της καταστροφής. Εννοώ τη ρύπανση του Σαρωνικού κόλπου, εξαιτίας της βύθισης ενός δεξαμενοπλοίου στη Σαλαμίνα. Μιλάμε για βιβλική καταστροφή. Πετρέλαιο, πίσσα, κατράμι ξεβράστηκε στις ακτές της Αττικής βρωμίζοντας κυριολεκτικά τη θάλασσα και καταστρέφοντας κάθε ίχνος ζωής. 

Οικολογικό πρόβλημα. Πρώτα όμως να πούμε πως υπάρχει το νοητικό πρόβλημα. Όσο θα κυριαρχεί το κέρδος, η ηθική και τα παρόμοια χάνονται. Εκμηδενίζονται ή αλλοτριώνονται προκειμένου να εξυπηρετηθούν συμφέροντα. Η ατομική ιδιοκτησία, το ιδιωτικό κέρδος δεν γνωρίζει αξίες και δεν έχει ηθική. Η ηθική προσδιορίζεται από το όφελος και ας γίνουν όλα «σκρούμπ και αγριορίγαν’». 

Και επειδή μιλάμε για ηθική καλό είναι να γνωρίζουμε ότι σ’ αυτές τις ακτές προηγούμενα είχαν εκβραστεί και πτώματα μεταναστών και τέλος πάντων είχαν αποβιβαστεί και μετανάστες που το δράμα τους μυρίζει πετρέλαιο. Πετρέλαιο στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, πετρέλαιο στη Μικρασιατική Καταστροφή, πετρέλαιο στον Β΄ παγκόσμιο, πετρέλαιο τώρα, πετρέλαιο στη Συρία, Ιράκ, Πακιστάν, Αφγανιστάν… Πολιτείες κυριολεκτικά σκαμμένες, εκατομμύρια οι νεκροί και πολλαπλάσια εκατομμύρια οι τραυματίες … Κι όλα αυτά για το πετρέλαιο!

Ρημαγμένες, λοιπόν, οι ακτές του Σαρωνικού από το ναυάγιο της Σαλαμίνας. Κάποτε στη Σαλαμίνα οι Έλληνες έδωσαν μαθήματα γενναιότητας, ηρωισμού και ανθρωπισμού. Τώρα μαζί με το δεξαμενόπλοιο στη Σαλαμίνα βυθίστηκε και κάθε έννοια δικαιωμάτων, κάθε σκέψη ελευθερίας, γιατί δουλωμένοι στο κέρδος, υποδουλωθήκαμε στα κερδοφόρα τους συστήματα που όζουν πετρέλαιο. Σκρούμπιασε η ψυχή μας από το πετρέλαιο. Η μόλυνση της ψυχής και του μυαλού παράγει και την μόλυνση του περιβάλλοντος.

Και αυτή η μόλυνση, η νοητική πετρελαιοκηλίδα φαίνεται καθαρά από τη λειτουργία της πολιτικής ζωής, από το αλληλοξεκατίνιασμα πολιτικών ταγών -λέμε τώρα- που ποδοσφαιροποιούν το πρόβλημα και ρυπαίνουν κάθε συζήτηση, κάθε σκέψη και κάθε έννοια πολιτικής αξιοπρέπειες. «Το είπα εγώ. Είστε ακατάλληλοι». Και να η απάντηση: «Λυπούμαστε που ποδοσφαιροποιείται το πρόβλημα». Και άλλα, και άλλα πολλά. 

Πρόβλημα, λοιπόν, μεγάλο πρόβλημα. Η πετρελαιοκηλίδα που προκάλεσε τη ρύπανση όχι του Σαρωνικού αλλά του μυαλού των πολιτικών μας ζωντανών…