Το συναντήσαμε στη μέση του μονοπατιού της Μπάτσας προς Κουιάσα. Η πορεία,
μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Να εξοικειωθεί μια ομάδα συμμετεχόντων στο
5ο Θερινό Σχολείο Τζουμέρκων. Με τη φύση.
Να υποστεί τη διαδικασία της απολέπισης του τοξικού αστικού εαυτού της. Που
τρομάζει με το παραμικρό. Από άγνοια για τον κόσμο των φυτών και των ζώων.
Αμηχανία ήταν η πρώτη αντίδραση όλων. Στη γνωριμία μας με την κιτρινογάστορα
μπομπίνα. Ξεκινήσαμε από τη στροφή του Αγίου Γεωργίου. Επικεφαλής οι κυρίες του
Πάρκου Τζουμέρκων.
Ακολουθούσε ένα κομβόι εξοπλισμένο με φωτογραφικές μηχανές, κάμερες,
σημειωματάρια. Παιδιά της πόλης. Που μεγάλωσαν σε πολυκατοικίες. Που η ματιά
τους έχει σκληρύνει από το τσιμέντο. Που έχουν εθιστεί με την εισπνοή ενός
περίεργου αέρα. Που έχουν μάθει τη φύση από φωτογραφίες. Που δεν έχουν συνηθίσει
στην αδιαμεσολάβητη επαφή. Που χρειάζονται τον φακό να φιλτράρει τη βίωση της
ανείπωτης μαγείας. Λέξεις άγνωστες που κρατάνε κλειστή την πόρτα του φυσικού
κόσμου.
Τότε, έρχεται ο μουσαφίρης. Η κίτρινη μπομπίνα. Ενα μικρό βατραχάκι με
κίτρινη κοιλιά. Χωράει ανάμεσα στα δυο δάχτυλα της Ρίτας.
Αγωνίζεται να ξεφύγει. Δεν έχει μάθει στην αιχμαλωσία. Χρησιμοποιεί το μεγάλο
του όπλο. Το τσίμπημα με το αραιό δηλητήριο.
Αναποτελεσματικό το όπλο. Δεν φτάνει να εξουδετερώσει τις δαγκάνες των δύο
δαχτύλων.
Ο κιτρινογάστορας βατραχούλης κερδίζει εύκολα, όμως, τη μάχη με όλους εμάς.
Τους άμαθους. Που τρομάζουμε μπρος στο θαύμα της φύσης.
Ενας μικρούλης με κοιλιά τουρλωτή μας φοβίζει. Υποχωρούμε. Ατελέσφορη η
κίνηση της Ρίτας να προτείνει τη γνωριμία μας με τη χαριτωμένη
κιτρονομπομπίνα.
Να την αγγίξουμε. Να τη χαϊδέψουμε. Η απάντηση στην κίνησή της είναι η
απόσταση του φακού. Καταιγισμός από κλικ της φωτογραφικής μηχανής. Από διάφορες
γωνίες. Ο πολιτισμός της εικόνας. Και όχι της σωματικής, της βιωματικής
εμπειρίας.
Ο μικρούλης επέστρεψε στη θέση του. Ανακουφισμένος που γύρισε στον κόσμο του.
Αδύναμος μπρος στον ακατανόητο πολιτισμό των ανθρώπων. Που τρομάζουν. Που δεν
έχουν εκπαιδεύσει τις αισθήσεις τους να εμβαπτίζονται στα χρώματα, τους ήχους,
τα αρωματικά και τα βότανα, τη βιοποικιλότητα.Τη συνύπαρξη με πλάσματα παράξενα
για την αστική τους τοξικότητα.
Εμείς συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Σημειώνοντας ονόματα άγνωστα. Φωτογραφίζοντας
δέντρα, φυτά, βότανα. Ενας κόσμος άγνωστος εισέβαλε στις αισθήσεις μας.
Αγριοτριανταφυλλιές. Φλόμος, κράνα, κράτεγος. Δυο κόσμοι παράλληλοι.
Ο αλαζόνας εαυτός του αστικού πολιτισμού. Της τεχνολογίας. Και η φύση. Που
απαξιώθηκε. Που καταστράφηκε. Από τον αλαζόνα τεχνολογικό πολιτισμό.
«Κι ανεβαίνουμε τρέχοντας στους λόφους. Να μπούμε στην ατμόσφαιρα των
παγωνιών...». Η φωνή των ποιητών δυναμώνει στη φύση.
Ευάγγελος Αυδίκος
Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου