Η ύπαιθρος χώρα της Πρέβεζας. Οδοιπορικό στο ...νησί της Ηπείρου

Των Ανθής Γεωργίου και Κυριάκου Λάμπρου

Η Πρέβεζα, που έχει χαρακτηριστικά ενός νησιού, αποτέλεσε τον τελευταίο σταθμό του οδοιπορικού της «ΥΧ» στην ηπειρώτικη γη. 

Πρόκειται για έναν νομό όπου τα κηπευτικά, και ειδικότερα η ντομάτα και το αγγούρι, αποτελούν το κύριο εισόδημα για την πλειονότητα των παραγωγών της περιοχής, γεγονός που γίνεται αντιληπτό από τα αμέτρητα θερμοκήπια που συναντά κανείς κατά μήκος των διαδρομών του.

Ο χρόνος στις επαρχιακές πόλεις, παρά τα όποια προβλήματα της καθημερινότητας, κυλά ήσυχα, όχι μόνο για τους κατοίκους, αλλά και για τα ζωντανά τους. Χαρακτηριστική ήταν  η εικόνα που συναντήσαμε στο διάβα μας όπου ένα κοπάδι πρόβατα έβοσκε αμέριμνο, μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης.

Τα νέα στην περιοχή κυκλοφορούν γρήγορα. Κάπως έτσι μάθαμε την επόμενη μέρα ότι η αναζήτησή μας προς εύρεση ανοιχτού μαγαζιού για φαγητό είχε γίνει γνωστή στην περιοχή. Όπως γνωστό έγινε και ότι ο κ. Αιμίλιος ήταν αυτός, που αν και είχε το μαγαζί του στο Κανάλι ανοιχτό μόνο για λίγους φίλους για να δουν το ματς της ημέρας, άναψε τα κάρβουνα και μας ετοίμασε, μαζί με τη σύζυγό του, τις τοπικές λιχουδιές. Η φιλική κουβέντα και τα αστεία δεν άργησαν να έρθουν, με έντονη τη διάθεσή τους να μας βοηθήσουν και να μας δώσουν πληροφορίες για την περιοχή. Η φιλόξενη διάθεσή τους, μάλιστα, δεν περιορίστηκε στο βραδινό μας τραπέζι, αλλά μας απηύθυναν και ανοιχτή πρόσκληση για το καλοκαίρι, προκειμένου να απολαύσουμε τον ήλιο και τη θάλασσα της περιοχής.

«Τελικά, πώς λέγονται εδώ αυτά τα σπιτάκια φύλαξης; Ιβάρια ή βιβάρια», ήταν η ερώτησή μας στους ψαράδες που συναντήσαμε σ' ένα από αυτά στη λιμνοθάλασσα Τσοπέλη. «Όπως και να το πεις το ίδιο είναι. Στα χαρτιά λέγονται βιβάρια, αλλά εμείς εδώ, επειδή κόβουμε τις λέξεις, τα λέμε ιβάρια», ήταν η απάντησή τους. Και βέβαια δεν έλειψε και η πρόσκληση: «Κάντε τη δουλειά σας και ελάτε μετά από εδώ να βάλουμε κανένα χέλι να ψήσουμε». Τους ευχαριστήσαμε και μείναμε στην υπόσχεση ότι κάποια άλλη φορά θα μας φιλέψουν.

Στο γραφικό χωριό Θεσπρωτικό, το οποίο βρίσκεται λίγο μετά τον Λούρο, συναντήσαμε και γνωρίσαμε τα παραδοσιακά προϊόντα από τις γυναίκες-στηρίγματα του Γυναικείου Συνεταιρισμού «Η μικρή λάκκα Σούλι. Μετά από μια εγκάρδια κουβέντα, με γέλια και χαμόγελα, μεταφέροντας και σε μας όλη αυτή την καλή διάθεση, που πήγαζε αβίαστα από μέσα τους, συνεχίσαμε τον δρόμο μας.

Κηπευτικός Συνεταιρισμός Πρέβεζας. Από έλλειψη συνεργασίας και συντονισμού πάσχει ο πρωτογενής τομέας της Πρέβεζας και οι αγροτικοί συνεταιρισμοί της περιοχής, οι οποίοι, αν και στο επίκεντρό τους έχουν τα οπωροκηπευτικά, λειτουργούν ο καθένας ξεχωριστά. Χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι ότι χωρίζονται από ένα σύρμα ή έναν τοίχο και δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην από κοινού δραστηριοποίησή τους πάνω στα ίδια προϊόντα.

Εξάγουμε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αλλά δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας

Το γεγονός έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια και μετά την απουσία από την περιοχή της ΕΑΣ, η οποία χρεοκόπησε. Έτσι, αντί να αντιμετωπίζουν ενωμένοι τυχόν προβλήματα, που προκύπτουν στις καλλιέργειες, αλλά και να διαθέτουν μαζί τα προϊόντα τους, εξασφαλίζοντας μείωση του κόστους παραγωγής και καλύτερη τιμή, ο κάθε συνεταιρισμός τραβά τον δικό του δρόμο.

Πέρυσι, τις καλλιέργειες της ντομάτας, που σημειωτέον όλο τον χρόνο δεν σταματούν, αποτελώντας το κύριο εισόδημα για την πλειονότητα των παραγωγών της περιοχής, τις χτύπησε το έντομο Τούτα (Tuta Absoluta). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν μεγάλες ποσότητες παραγωγής, φτάνοντας σε μερικούς ακόμη και το 50%, καταστρέφοντας και την ποιότητα της ντομάτας. Έγιναν συσκέψεις και με την περιφέρεια, προκειμένου να βρεθεί λύση, αλλά η αντιμετώπιση αποδείχθηκε δύσκολη και ακριβή. Όπως μας είπαν όλοι οι παράγοντες της περιοχής, έπρεπε να υπάρξει σοβαρή συνδρομή, να πραγματοποιηθούν εντομολογικά συνέδρια και να οργανωθεί η δουλειά γύρω από αυτό, γιατί αν αυτό συνεχιστεί και φέτος θα σημάνει την ολική καταστροφή τους.

Η Πρέβεζα παράγει, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, περίπου 25 εκατομμύρια κιλά οπωροκηπευτικά, τα οποία εκτείνονται σε περίπου 1.600 θερμοκηπιακά στρέμματα. Η ντομάτα και το αγγούρι αποτελούν το κύριο εισόδημα για τους παραγωγούς της περιοχής. Ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, εκτός από την έλλειψη οργάνωσης και τις καιρικές συνθήκες, είναι το λαθρεμπόριο, τα «κανόνια» και οι πιστώσεις από τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ-μάρκετ.

Το μέλλον στη συνεργασία

Την άποψη ότι το μέλλον στον πρωτογενή τομέα είναι η συνεργασία όλων των συνεταιρισμών, αλλά και ότι είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας σοβαρών συνεταιριστικών ενώσεων, εξέφρασε ο Δημήτρης Καββαδάς, πρόεδρος του Κηπευτικού Συνεταιρισμού Πρέβεζας, τονίζοντας ότι «μακάρι να καταφέρναμε να είναι όλη η Ελλάδα ένας συνεταιρισμός. Εμείς εδώ δεν μπορούμε να συνεργαστούμε μεταξύ μας. Ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας. Είναι γελοίο αυτό το πράγμα. Συν ότι το κράτος σπαταλά χρήματα για να δημιουργήσει διπλές υποδομές, τις οποίες δεν τις έχει ανάγκη».

Σημείωσε, μάλιστα, ότι το μοντέλο της ενοποίησης των συνεταιρισμών πρέπει να γίνει στον νομό με κίνητρα, ώστε «για το ίδιο προϊόν να υπάρχει στην Πρέβεζα μία Ομάδα Παραγωγών και αυτή να επιδοτείται, να μπαίνει μπροστά, να τρέχει. Έτσι, θα πετύχουμε χαμηλότερο κόστος παραγωγής, καλύτερες τιμές, αλλά και χαμηλότερο κόστος διοίκησης. Για να φανταστείτε, στην Πρέβεζα υπάρχουν 21 άτομα στη διοίκηση των συνεταιρισμών. Σε άλλες χώρες φτιάχνουν σοβαρές ενώσεις και εμείς εδώ δεν μπορούμε να βγάλουμε τον φράχτη που υπάρχει ανάμεσά μας».

Το παραεμπόριο και η έλλειψη τεχνογνωσίας

«Το παραεμπόριο που έχει αναπτυχθεί είναι απερίγραπτο», μας είπε ο Δ. Καββαδάς, επισημαίνοντας ότι «αν δεν παρθούν άμεσα μέτρα, τότε οι συνεταιρισμοί θα τελειώσουν. Τα μέτρα πρέπει να είναι τέτοια ώστε ο παραγωγός να κυνηγάει να κόβει παραστατικά και αποδείξεις, να τρέχει πίσω από τον έμπορο και να ζητάει το χαρτί της απόδειξης».

«Η περιοχή έχει τα προϊόντα της και υπάρχει δομημένη αγορά. Όμως, δεν βασιζόμαστε σε αυτά και  προσπαθούμε να τα αναπτύξουμε. Εκτός από την οργάνωση, λείπει η τεχνογνωσία. Επίσης, στις μελέτες που γίνονται για νέες καλλιέργειες θα πρέπει να ερωτώνται αυτοί που τα εμπορεύονται. Δεν μπορεί να αποφασίζουν, για παράδειγμα, ότι στην Πρέβεζα θα μπει. γκότζι μπέρι», σημείωσε ο κ. Καββαδάς.

Ο Κηπευτικός Συνεταιρισμός ιδρύθηκε το 1946 και σήμερα έχει 158 μέλη και διάφορους συνεργαζόμενους παραγωγούς. Αν και τα πράγματα δεν είναι ευοίωνα, όπως ανέφερε ο πρόεδρος, κάνουν αγώνα και πάνε καλά σε ό,τι αφορά τις εξαγωγές τους, που φτάνουν το 20% της παραγωγής τους: «Όσο αναπτύσσουμε το κομμάτι των εξαγωγών έχουμε βελτιώσει πολύ την κατάσταση, αλλά ακόμα είμαστε στην αρχή. Είμαστε ο πρώτος συνεταιρισμός που έχει κάνει εξαγωγές στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ειδικά σε ντομάτες, και σκεφτείτε ότι το ταξίδι είναι 16 ημερών. Στην Ευρώπη κύριος όγκος εξαγωγής είναι τα κηπευτικά, αλλά και κάποια εσπεριδοειδή, τα οποία έχουν μειωθεί, γιατί τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξε εισόδημα προς τους παραγωγούς και η καλλιέργεια μαράζωσε».

Η καλλιέργεια της ντομάτας γίνεται σχεδόν όλο τον χρόνο, με όγκο παραγωγής τα 4 εκατομμύρια κιλά ντομάτες, 1 εκατομμύριο κιλά αγγούρια και 5 εκατομμύρια κιλά όλα τα υπόλοιπα κηπευτικά. Ως βασικό πρόβλημα ανέφερε, επίσης, το κόστος παραγωγής, το οποίο φτάνει ακόμη και το 40% της παραγωγής. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, οι 1.000 σπόροι ντομάτας στοιχίζουν περίπου 250 ευρώ.

Συνεταιρισμοί νηπιακής ηλικίας με επαγγελματική δράση. Σχεδόν από έναν χρόνο ζωής έχουν ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Πρέβεζας - Νικόπολης και ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Παραγωγών Πρέβεζας. Μπορεί και οι δύο να ασχολούνται με τα κηπευτικά (κυρίως ντομάτα και αγγούρι) και να τους χωρίζει ένας τοίχος, αλλά οι δράσεις τους είναι ξεχωριστές.

O διευθυντής του ΑΣ Πρέβεζας - Νικόπολης, Θανάσης Περδίκης

Ο ΑΣ Πρέβεζας - Νικόπολης δραστηριοποιείται με πρώιμα κηπευτικά, κυρίως ντομάτα και αγγούρι, αποτελώντας το 90% του τζίρου, που φτάνει τα 2 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Η παραγωγή του αγγουριού έχει ξεκινήσει από τις αρχές Φεβρουαρίου, ενώ μέσα στον μήνα άρχισε και η θερμοκηπιακή ντομάτα. Οι συνεργαζόμενοι παραγωγοί είναι 35, με ετήσια παραγωγή σε δύο σεζόν περίπου στα 4 εκατομμύρια τεμάχια αγγούρια και 2.000 τόνους ντομάτες. Ο μεγαλύτερος όγκος της παραγωγής διοχετεύεται στη Βόρεια Ελλάδα, ενώ ένα μέρος πάει στα Βαλκάνια (Βουλγαρία, Ρουμανία) και μεμονωμένα αγγούρι στη Σλοβακία. Από το σύνολο της παραγωγής εξάγεται το 30% των αγγουριών και το 40% της ντομάτας.

«Το κόστος παραγωγής είναι υψηλό. Αν, μάλιστα, πάει στο 23%, θα έχουμε πρόβλημα. Επειδή η δική μας παραγωγή βγαίνει πρώιμα, καίμε πάρα πολύ πυρήνα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, που ανεβάζει το κόστος μας», μας λέει ο διευθυντής του συνεταιρισμού, Θανάσης Περδίκης. Σημειώνει, μάλιστα, ότι στον έναν χρόνο λειτουργίας αναγνωρίστηκαν και ως Ομάδα Παραγωγών, υλοποιώντας επιχειρησιακό πρόγραμμα για την τριετία 2016-2018. Οι δράσεις, που περιλαμβάνονται στο επιχειρησιακό πρόγραμμα, όπως εξηγεί, αφορούν το περιβαλλοντολογικό κομμάτι, επενδύσεις για πλαστικά κάλυψης θερμοκηπίων, για πλαστικά κιβώτια, παλέτες, σταγόνες, σύστημα ορθής γεωργικής παραγωγής, πιστοποίησης global, λογισμικό διαχείρισης παραγωγής και ιχνηλασιμότητας, αναλύσεις εδάφους και άλλα.

Δεν περισσεύει η ντομάτα. Αντίστοιχα, ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Παραγωγών Πρέβεζας αριθμεί 55 μέλη και 60 συνεργαζόμενους παραγωγούς από την περιοχή και σε απόσταση 15 χιλιομέτρων κυκλικά της Πρέβεζας. Τα μεγέθη του συνεταιρισμού είναι 1.752 τόνοι ντομάτες, 300 τόνοι πορτοκάλια, 200 τόνοι πατάτες, 300 τόνοι λεμόνια, 300 τόνοι αγγούρια και 500 τόνοι όλα τα υπόλοιπα κηπευτικά.

Εξάγουν μόνο ένα μικρό ποσοστό ντομάτες, της τάξης του 10%, στη Βουλγαρία και όπως χαρακτηριστικά μας λέει ο πρόεδρος, Χρήστος Γλένης, «εκεί πάει ό,τι περισσεύει, γιατί είναι μεγάλες οι ανάγκες της εγχώριας αγοράς». Ο ίδιος επισημαίνει ότι, τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια στροφή στις καλλιέργειες: «Εκεί που τα θερμοκήπια τα βρίσκεις τη μία χρονιά με ντομάτες, την επόμενη μπορεί να έχουν πατάτες. Υπάρχει μια μείωση στην παραγωγή και μια παράλληλη στροφή σε φθηνότερες καλλιέργειες». Αυτό συμβαίνει, γιατί, όπως λέει, η ντομάτα και το αγγούρι έχουν μεγάλο κοστολόγιο, μεροκάματα και έξοδα. Παράλληλα, επισημαίνει ότι ακόμη και στην Πρέβεζα, όπου υπάρχει μεγάλη δραστηριοποίηση στην καλλιέργεια των κηπευτικών, «φτάνουν κηπευτικά από τρίτες χώρες και τα βαφτίζουν. πρεβεζάνικα».

O πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Παραγωγών Πρέβεζας Χρήστος Γλένης

Αμβρακικός κόλπος: Η μικρή Μεσόγειος με τον σπάνιο πλούτο. Με έκταση περίπου 400 τ.χλμ. και σχήμα που θυμίζει μια «μικρή Μεσόγειο», ο Αμβρακικός κόλπος αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους και πιο αξιόλογους υγροβιότοπους όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Εκεί, με τη βοήθεια εκπροσώπου από τον Φορέα Διαχείρισης Αμβρακικού, «ενοχλήσαμε» για λίγο την ήρεμη ζωή των, κυρίως, φτερωτών κατοίκων της περιοχής (καταγράφονται 295 είδη πουλιών από τα 400 περίπου της χώρας).

Ο Αμβρακικός κόλπος αποτελεί κόμβο για το κύριο μεταναστευτικό μονοπάτι πολλών ειδών της ορνιθοπανίδας, έξι εκ των οποίων είναι παγκοσμίως απειλούμενα (αργυροπελεκάνοι, ήταυροι, σταυραετοί, στικταετοί, βαλτόπαπιες και λαγγόνα). Στη συνέχεια, ακολούθησε περιπλάνηση σε τέσσερις (Τσοπέλι, Βαθύ, Μάζωμα και Πωγωνίτσα) από τις συνολικά 28 λιμνοθάλασσες, όπου ζουν και αναπαράγονται τουλάχιστον 33 είδη ψαριών, όπως η τσιπούρα, το λαβράκι, οι γαρίδες και η περίφημη σαρδέλα Αμβρακικού.

Ο Αμβρακικός κόλπος αποτελεί κόμβο για το κύριο μεταναστευτικό μονοπάτι πολλών ειδών της ορνιθοπανίδας

Πρώτη μας στάση αποτέλεσε η λιμνοθάλασσα Τσοπέλι, όπου εκβάλλει ο Λούρος ποταμός. Εκεί, οι φύλακες-αλιείς στα ιβαροφυλάκια μας μίλησαν για το σπάνιο χέλι (ανγκουίλα-ανγκουίλα) και τη δύσκολη καθημερινότητά τους. Μάζωμα και Βαθύ ήταν οι επόμενες δύο στάσεις μας, με τις λιμνοθάλασσες να βρίσκονται σχεδόν μέσα στην πόλη της Πρέβεζας και τις λουρονησίδες (σχηματισμοί από σπάνιας υφής υπόστρωμα από μακροχρόνια απόθεση κοχυλιών και άμμου) να σχηματίζουν φυσικά φράγματα.

O Χρήστος Βαγγέλης και ο Κωνσταντίνος Βότσης

Στο τέλος της περιήγησης στην Πωγωνίτσα γνωρίσαμε τη μοναδική μέθοδο ψαρέματος Νταλιάνι, όπου οι ψαράδες, πάνω σε ξύλινους πύργους, ρίχνουν τα δίχτυα τους κοντά στην ακτή για να μαζέψουν τα κοπάδια από ψάρια που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα αξιαγάπητα, κατά τα άλλα, θηλαστικά του Αμβρακικού, τα ρινοδέλφινα (ο πληθυσμός τους υπολογίζεται σε 150 άτομα). Πρόκειται για ένα σπάνιο είδος δελφινιών που κατοικεί μόνιμα εντός του Αμβρακικού κόλπου, σε ομάδες 20-30 ατόμων χωρίς να έρχονται σε επικοινωνία με τους αντίστοιχους πληθυσμούς του Ιονίου.

Στο... ιβάρι του Τσοπέλι. Σε μία από τις τέσσερις λιμνοθάλασσες, στο ιβάρι στο Τσοπέλι, συναντήσαμε δύο ψαράδες-μέλη του Αλιευτικού Συνεταιρισμού Πρεβέζης, που εκτελούν και χρέη φύλαξης των ιχθυοτροφείων. Ο Αλιευτικός Συνεταιρισμός αριθμεί 14 συνεταίρους-μέλη, οι οποίοι κατά έναν τρόπο βοηθούν στο μεγάλωμα των ψαριών στα ιχθυοτροφεία, τα οποία, στη συνέχεια, πωλούνται από το πρατήριό τους.

Στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αναφέρθηκαν ο Χρήστος Βαγγέλης και ο Κωνσταντίνος Βότσης, οι οποίοι μας είπαν ότι οι καταναλωτές, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, δεν αγοράζουν ψάρια. Επίσης, αναφέρθηκαν εκτενώς και στα χέλια της περιοχής. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η περιοχή έβγαζε περί τους 20 τόνους χέλι, ενώ τώρα πια αυτό το μέγεθος έχει περιοριστεί στα 300 κιλά. Όπως μας είπαν, τα χέλια κάνουν τέσσερα χρόνια για να φτάσουν στην περιοχή και κατευθύνονται εκεί από τη θάλασσα των Σαργασσών μέσω ρευμάτων.

«Κοίτα μέσα στον κουβά. Μόλις πέντε χέλια έβγαλα χτες και ήμουν όλη τη νύχτα στη θάλασσα», είπε ο Κ. Βότσης και εξήγησε ο Χρ. Βαγγέλης: «Η μείωση οφείλεται, κατά ένα μεγάλο μέρος, στις κλιματικές αλλαγές. Φανταστείτε ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε είδαμε να βγαίνει το χέλι από τη θάλασσα και να σκάει από τον καύσωνα». «Γενικώς, υπάρχει πρόβλημα παντού με το χέλι στην Ευρώπη. Το έχουν απαγορεύσει παντού, επειδή έχει μεγάλη μείωση», συμπλήρωσε ο Κ. Βότσης.

Ακόμα ένα μεγάλο πρόβλημα, όπως ανέφεραν και οι δύο, είναι η λαθραλιεία. «Μεγάλο πρόβλημα είναι το κλέψιμο. Όμως, τι να κάνουμε; Ακόμα και να τους πιάσουμε, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Χρειάζεται συνολική αντιμετώπιση των πραγμάτων», τονίζει ο Χρ. Βαγγέλης.

Θεσπρωτικό Πρέβεζας: Οι γυναίκες της... μικρής λάκκας.

 Αν κάποιος ταξιδεύει από τη Γέφυρα Καλογήρου της Άρτας προς την Πρέβεζα, πριν από τον Λούρο, αλλά και αντίστροφα, αξίζει τον κόπο να παρεκκλίνει λίγο της διαδρομής του, να κάνει μόλις δέκα χιλιόμετρα και να βρεθεί στο Θεσπρωτικό Πρέβεζας. Εκεί, σε ένα πετρόχτιστο κτήριο, θα συναντήσει τις γυναίκες-μέλη του Αγροτικού Γυναικείου Συνεταιρισμού Θεσπρωτικού «Η μικρή λάκκα Σούλι» και αξίζει πράγματι να δοκιμάσει όλα τα προϊόντα που με μεράκι και περίσσια αγάπη ετοιμάζουν και διαθέτουν προς πώληση. Πέρα, όμως, από τα ποιοτικά προϊόντα, που φτιάχνουν με τα χεράκια τους, θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν και τη φιλοξενία των γυναικών αυτών, οι οποίες έχουν μόνιμα ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους.

Η αρχή για τη δημιουργία του συνεταιρισμού έγινε από ένα σεμινάριο, που παρακολούθησαν οι γυναίκες του Θεσπρωτικού και αφορούσε τη συσκευασία των προϊόντων. «Από το σεμινάριο αυτό ξεκίνησαν όλα. Στην αρχή, το κάναμε για πλάκα. Λέγαμε ότι αποκλείεται να γίνει, αλλά, τελικά, παρά τις δυσκολίες, τα καταφέραμε και όλα πηγαίνουν μια χαρά», μας λέει η Νίκη Παπακώστα, υπεύθυνη για την παραγωγή των γλυκών.

Γλυκά από όλα τα φρούτα, τραχανάδες, χυλοπίτες, λικέρ, πίτες βρίσκονται στα ράφια του συνεταιρισμού

Για τη δημιουργία του συνεταιρισμού ξεκίνησαν 16 γυναίκες, αλλά αυτήν τη στιγμή έχουν απομείνει έξι, οι οποίες φτιάχνουν γλυκά από όλα τα φρούτα, τραχανάδες, χυλοπίτες, λικέρ, πίτες, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα και εκδηλώσεις της τοπικής κοινωνίας.

«Όλη μέρα καθόμασταν στο σπίτι. Τι να κάναμε; Ο συνεταιρισμός ήταν μια διέξοδος για εμάς, τόσο για να συμπληρώσουμε το οικογενειακό μας εισόδημα όσο και για να ξεφύγουμε. Ευτυχώς, εδώ οι ντόπιοι, πάνω από τη Λάκκα, έρχονται και ψωνίζουν και μας στηρίζουν», σημειώνει η Ν. Παπακώστα.

www.ypaithros.gr