Αυτό βρε Τσίπρα!
Πολλά πράγματα δεν θα σου συγχωρήσω. Πολλά πράγματα δεν θα
συγχωρήσω σε πολλούς και πριν από σένα. Δική σου είναι όμως η τελευταία εκλογική
νίκη. Εσένα σου αναλογεί η μοιραία ή όχι τιμονιά των χειρισμών. Μήνες τώρα,
μήνες-αιώνες. Ο χρόνος των ημερών μας είναι άλλος χρόνος. Μήνες παρακολουθώ
έντρομη κάθε σου κίνηση και παράλληλα την ακραία σου βεβαιότητα ότι είναι η
σωστή. Απορώ με την ελαφράδα που αντιμετωπίζεις την έννοια ρίσκο.
Πιάνω στον
αέρα κάθε φιλήδονο κλείσιμο του ματιού σου στον λαϊκισμό. Παρακολουθώ
μπετονιέρες να μεταφέρουν υλικά ολοκληρωτικού καθεστώτος. Μας φαντάζομαι να
γράφουμε στίχους για «απαγορευμένα» τραγούδια, να δικαζόμαστε όσοι δεν
αναφερόμαστε σε κομματικά τσιράκια. Βλέπω τη «σειρά» πρασινοφρουροί να
εναλλάσσονται σε «Συριζοφρουροί». Σε είδα να μαγεύεσαι από τον πιο υπερόπτη
άνθρωπο που γέννησε η ιστορία. Δικαίωμά σου. Αλλά υποχρέωσή σου να
χρησιμοποιήσεις στο "asset" σου το φρένο. Άργησες!
Σε είδα με τους συνεργάτες
σου να μου περιγράφετε το μαύρο ως πολύχρωμο. Έχασα κάθε αίσθηση τόπου και
χρόνου. Αποκόπηκες από την καθημερινότητα σαν να είναι ο πιο μακρινός μας
πλανήτης. Στο πιο κρίσιμο λεπτό της σύγκρουσης πέταξες το τιμόνι στα χέρια των
επιβατών. Ενώ την ίδια στιγμή οι αρουραίοι του πολιτικού σου συστήματος έκαναν
προσλήψεις. Στο παρά ένα της σύγκρουσης. Μα τόσα καταλάβατε! Σε είδα να
κραδαίνεις το 60% ως λάφυρο. Τρόπαιο άλλης μιας ασάφειας; Αν καταδέχεσαι μια
συμβουλή, τους υπόλοιπους αγκάλιασε. Αυτών την ψήφο μελέτησε. Ψήφος έξω από τον
«εαυτό». Πατρίδα τους ο κοινός τόπος κανόνων και υποχρεώσεων. Δεν αναζήτησαν
σύνθημα. Δεν είχαν αρχηγό.
Οι πιο τραγικοί άστεγοι των ημερών μας είναι οι
άστεγοι του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Έχουν τη μοίρα των συναγερμών που
χτυπάνε μέσα στη νύχτα και κανένας δεν τους δίνει σημασία. Άκου τους επιτέλους!
Τόσα ψέματα που ανάλωσες, τόσους γελοίους καθησυχασμούς που ξόδεψες, τόση τύφλα
που επέβαλες στα μάτια μας. Τόσο που έπαιξες. Τόσο υποψιασμένους που μας
κατάντησες και στο χαμόγελο ακόμα. Όμως το πιο, πιο, πιο ασυγχώρητο είναι ότι
σήμερα μίλησαν στην ψυχή μου οι «ξένοι» ως κατέχοντες τη δική μου «γλώσσα».
Βρήκα άνθρωπο να γνωρίζει τα του οίκου μας περισσότερο από όλα τα στασίδια της
δικής μας Βουλής. Ένιωσα να παίζουν στα δάκτυλα τις παθογένειες που μας
τυραννάνε και να μας καθοδηγούν σε ό,τι πρέπει να απαλλαγούμε. Έχουν εμβαθύνει
στην ιστορία μου.
Έναν Τρικούπη, έναν Βενιζέλο... Άραγε μέσω της παιδείας που
προσφέρουμε στα παιδιά μας ήμαστε ήσυχοι ότι γνωρίζουν τα έργα και τις ημέρες
των δυο ανδρών; Αγαπητέ Πρωθυπουργέ. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Μετά παραπόνου
ψυχής άκουγα τον Φερχόφστατ σαν να ήταν κάποιος συμπατριώτης μου. Ο
Φερχοφστάκης. Αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου