Τα λαμόγια της Επανάστασης

                         

Πολλοί σύντροφοι αναγνώστες/τριες έδειξαν ότι εξεπλάγησαν από το γεγονός ότι σε ένα τόσο σύντομο διάστημα από την αναρρίχησή του στην εξουσία, το φαινόμενο της διαφθοράς φαίνεται να σημαδεύει ανεξίτηλα τον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ. 

Διορισμοί πολιτικών φίλων και συγγενών, χρήση εσωτερικής πληροφόρησης από υπουργούς για πλουτισμό τους καθώς και συγγενών τους, σχέδια για την υφαρπαγή μισθών και άλλων στοιχείων των πολιτών μέσω της δημιουργίας «σκιώδους τραπεζικού συστήματος», έκδοση «πλαστού» χρήματος - ιδού μερικές από τις προφανείς περιπτώσεις διαφθοράς του νέου καθεστώτος.

Όμως, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσονται για το γεγονός ότι από τα γεννοφάσκια της η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά» φλερτάρει τόσο έντονα με τη διαφθορά.

Όπως δείχνουν νέα αρχειακά στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, η διαφθορά δεν αποτελεί ένα μεταγενέστερο πρόβλημα που εμφανίζεται όταν το επαναστατικό καθεστώς χάσει με το πέρασμα του χρόνου την αρχική του ορμή και τα ιδεώδη. Αντίθετα, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό που το συνοδεύει από τη γέννησή του.

Τον Σεπτέμβριο του 1919, ο Λένιν πάθαινε σχεδόν αποπληξία διαβάζοντας την έκθεση που του είχε στείλει το Εργατικό Τμήμα του σοβιέτ του Πέτρογκραντ.

«Το χρήμα ρέει ελεύθερα από το σοβιέτ του Πέτρογκραντ», έγραφε η έκθεση, «στις τσέπες των κομματικών αρχηγών. Οι πεινασμένοι εργάτες βλέπουν τις καλοντυμένες Τσαρίνες των Σοβιετικών Τσάρων να πηγαινοέρχονται με δέματα με τρόφιμα και να κυκλοφορούν με τα αυτοκίνητά τους. Λένε ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του σημερινού καθεστώτος και αυτού των Ρομανόφ. Φοβούνται να διαμαρτυρηθούν στον Ζινόβιεφ διότι αυτός περιστοιχίζεται από ένοπλους δήμιους που απειλούν τους εργάτες, όταν αυτοί θέτουν πολλά ερωτήματα».

Σοκαρισμένος ο Λένιν διέταξε τον Στάλιν να διεξάγει μυστικές έρευνες και να τιμωρήσει τους ενόχους. Όμως ο Στάλιν αρνήθηκε λέγοντας ότι «δεν μπορώ να κατασκοπεύσω τους συντρόφους μου» και θέτοντας θέμα κομματικής ενότητας.

Το επεισόδιο αυτό, δύο μόλις έτη μετά την άνοδο των μπολσεβίκων στην εξουσία, είναι ενδεικτικό για το ότι το πρόβλημα της διαφθοράς υπήρξε ευθύς εξαρχής ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για το νέο καθεστώς.

Άλλοι, είχαν επισημάνει το εύρος του προβλήματος ακόμα νωρίτερα: «Μόνον οι Κομισάριοι ζουν ευχάριστα αυτές τις ημέρες», έγραφε ο -συμπαθών τους μπολσεβίκους- Ρώσος συγγραφέας Μαξίμ Γκόρκι στην γυναίκα του Αικατερίνα, τον Φεβρουάριο του 1919. «Κλέβουν όσα μπορούν από τους απλούς ανθρώπους προκειμένου να πληρώσουν τους αυλικούς τους και τις αντισοσιαλιστικές τους πολυτέλειες».

Εκατοντάδες ανέκδοτα και γκραφίτι στους τοίχους σατίριζαν τη διαφθορά των μπολσεβίκων. Οι ανώτεροι αξιωματούχοι βομβαρδίζονταν καθημερινά από τα κατώτερα στελέχη που διαμαρτύρονταν για τους κομμουνιστές που «έπιναν το αίμα του λαού».

Οι εργάτες καταδίκαζαν την κόκκινη νομενκλατούρα: Μια ανακοίνωση ενός εργατικού συμβουλίου από το Περμ έθετε το αίτημα «όλα τα δερμάτινα σακάκια και οι τραγιάσκες των Κομισάριων να γίνουν παπούτσια για τους εργάτες».

Φυσικά, πολλοί μπολσεβίκοι δεν παρασύρθηκαν από το κύμα της διαφθοράς που άρχισε να πνίγει το κόμμα όταν πήρε την εξουσία. Όπως έγραφε ένας παλαιός μποσλσεβίκος σε επιστολή του στον Λένιν, τον Ιούλιο του 1919: «Το λάδωμα στο κόμμα έχει γίνει καθολική πρακτική. Χωρίς το λάδωμα οι κομμουνιστές σύντροφοι απλά δεν θα επιβίωναν».

Σε γράμμα του στον Τρότσκι τον Μάιο του 1920, ο Γιόφε έγραφε: «Υπάρχει μία τεράστια ανισότητα και οι υλικές αποδοχές κάποιου εξαρτώνται από την κομματική του θέση. Έμαθα π.χ. ότι πριν από τις τελευταίες εκκαθαρίσεις οι παλαιοί μπολσεβίκοι έτρεμαν ότι θα έχαναν το προνόμιό τους να μπορούν να ζουν στο ξενοδοχίο National και άλλα συναφή προνόμια».

Για να επιστρέψουμε στα δικά μας.

Η διαφθορά -αν κρίνουμε από την κορυφή του παγόβουνου που έχουμε δει κατά την μόλις εξάμηνη άσκηση της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ- θα ξεπεράσει οτιδήποτε έχουμε βιώσει στα 200 χρόνια της ιστορίας του Νεοελληνικού κράτους.

Όχι μόνον όσον αφορά την ποσότητα αλλά και την ποιότητα. 

Θα έρθουν στο φως μορφές ηλεκτρονικών εγκλημάτων (π.χ. «επαναστατικό χάκινγκ») που θα δημιουργήσουν νέες θεωρητικές προκλήσεις για την ντόπια και την διεθνή δικονομία.

Φυσικά για να έλθουν όλα αυτά στο φως το ταχύτερο δυνατόν -και να μη χρειασθεί να περιμένουμε 70 έτη, όπως έγινε με την ΕΣΣΔ- πρέπει  να φύγει από την εξουσία η κόκκινη νομενκλατούρα.

Κάτι το οποίο δεν προβλέπω να συμβαίνει σύντομα - όσο δηλαδή την «αντιπολίτευση» ασκεί το σημερινό κωμικοτραγικό τρίο.

Τάκης Μίχας

www.protagon.com