Το εθνικό μας ξεχαρμάνιασμα

Αυτόν τον καιρό που οι «στροφές στον ρεαλισμό» είναι της μόδας, αναρωτιέμαι μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να κάνει κι η ελληνική κοινωνία μια τέτοια.

Θυμάμαι τη μακαρίτισσα τη γιαγιά μου να βλέπει στις ειδήσεις εικόνες από τυφώνες και κατολισθήσεις σε μέρη μακρινά και να σταυροκοπιέται κάθε φορά που εμείς δεν έχουμε τέτοια.

Αυτή η χώρα λοιπόν δεν έχει τυφώνες. Έχει σεισμούς, πυρκαγιές, σκόνη απ' τη Σαχάρα κι έχει και πρόβλημα με το μεταναστευτικό.

Προφανώς, το μεταναστευτικό δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Είναι όμως φαινόμενο που συμβαίνει φυσικά. Κατά τη φυσική ροή των πραγμάτων, δηλαδή. Πάρε έναν χάρτη, δες που βρίσκεται η Ελλάδα (η Μάλτα, η Ιταλία, η Ισπανία), δες τι γίνεται γύρω-γύρω και το φυσικό του πράγματος προκύπτει αβίαστα.

Μου φαίνεται, σ' αυτό το πλαίσιο, κατά κυριολεξία εκτός πραγματικότητας να είσαι πολίτης και να πιστεύεις στ' αλήθεια ότι θα υπάρξει εθνική στρατηγική που θα οδηγήσει στη λύση του μεταναστευτικού προβλήματος. Αν είσαι πολιτικός δε, μου φαίνεται από υποκριτικό ως ηλίθιο.

Μήπως έχει έρθει η ώρα να το χωνέψουμε, πως όσο ο μισός πλανήτης θα ευημερεί (ναι ναι, σε σχέση μ' εκείνους ευημερούμε ακόμη στην Ελλάδα της κρίσης) κι ο υπόλοιπος θα αιματοκυλιέται ή θα πεινάει, τόσο το δεύτερο μισό θα προσπαθεί να φτάσει σ' αυτό που φαντάζει για εκείνους ως άλλη γη της Επαγγελίας;

Για το μεταναστευτικό μπορούμε να κάνουμε ό,τι και για τους σεισμούς. Προετοιμασία, δομές και διαχείριση. Ως εκεί. Όσο λογικό είναι να ελπίζει κανείς πως θα πάψουν οι σεισμοί, άλλο τόσο είναι και να περιμένει πως θα σταματήσει η παράνομη μετανάστευση.

Το μόνο που μπορούμε ρεαλιστικά είναι να διεκδικήσουμε ακόμη περισσότερα χρήματα για υποδομές (όχι για κολαστήρια), έλεγχο στη διαχείρισή τους, φύλαξη των συνόρων, πίεση για εφαρμογή των συμφωνιών επανεισδοχής κι αναθεώρηση του ισχύοντος πλαισίου που να επιτρέπει διάχυση των μεταναστών από τις χώρες-πύλες εισόδου προς τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ. Αυτά.

Αλήθεια, όμως, θυμάται κανείς για ποιο άλλο από τα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα διαχρονικά έχει γίνει τόση συζήτηση; Πότε στάθηκε με τέτοιο μένος και τέτοια ζέση η κοινωνία απέναντι, ας πούμε, στην κακοδιαχείριση, τη γραφειοκρατία, τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος, τη ρημαγμένη κατάσταση της υγείας ή στο χάλι της δικαιοσύνης; Λέτε να μας στοιχίζουν αυτά λιγότερο από το μεταναστευτικό;

Αναρωτιέμαι, τελικά, μήπως είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα κι ένας βολικός αντιπερισπασμός. Ένα συλλογικό άλλοθι που ανατροφοδοτείται από πολιτευτές και πολίτες, με τη συνδρομή βεβαίως και των ΜΜΕ. Κι ίσως, ακόμη-ακόμη, ένα πρώτης τάξεως πεδίο εθνικού ξεχαρμανιάσματος, σε μια χώρα που εξακολουθεί να αποφεύγει τον ρεαλισμό όπως ο διάολος το λιβάνι.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

  Νίκη Λυμπεράκη

www.protagon.com