"Περί κομικ-οτραγικών''

Έχω κουραστεί πάρα πολύ να διαβάζω «εμπεριστατωμένες» αναλύσεις, προτάσεις και αμφιβόλου εφαρμοστικότητας σχεδιασμούς για μια πόλη η οποία μάλλον δεν είναι η Πρέβεζα. 

  

Κάποιοι άνθρωποι έχουν επαφή με την πραγματικότητα τελικά ή πιστεύουν ότι απευθύνονται σε πρόβατα;  

  

Πόσο εύκολο είναι να επιδοθούμε σε μια αέναη διαλεκτική κοκορομαχία που θα αφορά έργα και πρωτοποριακές εφαρμογές που θα εκσυγχρονίσουν τον τόπο;

Ακόμα και ένα παιδί μπορεί να επεξεργαστεί μια φαινομενικά σπουδαία μελέτη για λύσεις σε προβλήματα, που ευτυχώς αυτή η πόλη δεν αντιμετωπίζει ακόμα και ίσως να μην αντιμετωπίσει και ποτέ. 

Η εποχή της χειραγώγησης έχει περάσει  ανεπιστρεπτί αγαπητοί συνυποψήφιοι. Η αιτία που ακόμα λειτουργεί είναι γιατί οι άξιοι δεν έχουν αξιολογήσει σωστά τις προτεραιότητές τους με αποτέλεσμα διάφορα κόμικς να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να διαδίδουν τίποτα παραπάνω τελικά από απλά «συννεφάκια κειμένων».  

Διανύουμε περίοδο έντονης ηθικής και θεσμικής αποσάθρωσης. Πλέον ο πολίτης είναι κατοχυρωμένος να ξεκινά απ´ευθείας απ’την αμφισβήτηση, με πιο υγιή αντίδραση απέναντι στον εκάστοτε υποψήφιο, την δυσπιστία. «ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ» αγαπητέ, εξαρχής.

Κι αυτό γιατί κάποιοι στο παρελθόν κατάφεραν να εξαντλήσουν όλα τα αποθέματα εμπιστοσύνης των πολιτών, έτσι ώστε οι έχοντες αγνές προθέσεις, να έχουν καταντήσει γραφικοί και εν δυνάμει ψεύτες και ρεντίκολα στη συνείδηση του κόσμου. 

Πώς θα διακρίνουμε μέσα από το πλήθος των ετερόκλητων ψηφο-θηρίων που βρυχώνται αγωνιωδώς τους φέροντες την ηθική νομιμοποίηση;

Αποδομήστε την τσαρλατανολογία και την καρτολαγνεία. Ακυρώστε και τα λόγια μου. Ζητήστε τους να σας πείσουν αν μη τι άλλω για το ήθος τους, μέσα σε πέντε λεπτά. Αν δεν μπορέσουν, τότε δεν αξίζουν. Απλά. 

Φορέσαμε τα κουστούμια, βάλαμε κι ένα άκυρο φόντο από πίσω και cheese... Δέκα ψήφοι! Η ικανότητα δεν εξαντλείται στις ενδυματολογικές επιλογές και σε καμία περίπτωση τα ηθικά εφόδια δεν έχουν να κάνουν με τί εσώρουχα φοράει ο καθένας. Ούτε το Colgate χαμόγελο ή το κανάκευμα και η νουθεσία. Η χειραψία και τα φιλάκια ανήκουν, δεν ξέρω, στο Λύκειο; 

Λυπάμαι που οι άξιοι δεν συναθροίστηκαν ποτέ και διασπώνται πάντα σε αμφιβόλου δυναμικές και σε ελλειπτικά σχήματα.

Λυπάμαι που οι έχοντες αγνές προθέσεις απορροφώνται πάντα σε προϊόντα με ημερομηνίες λήξης που ανήκουν στην δεκαετία του 1990.

Λυπάμαι που υγιείς προσωπικότητες, άφθαρτες και αμόλυντες από την τοξικότητα των παλαιοκομματικών επιρροών μετατρέπονται σε παρενέργειες του ίδιου συστήματος που θέλουν να διαρρήξουν.

Λυπάμαι που τα οράματα, οι προθέσεις και οι ικανότητες δημιουργικών προσωπικοτήτων βυθίζονται στο βαλτώδες περιβάλλον της στασιμότητας και της διαφθοράς.  

Αν έλεγα ότι αυτό που διανύουμε είναι πλέον αγώνας επιβίωσης, θα ήμουν υπερβολικός; Αν έλεγα πως αυτή η ευκαιρία που θα χαθεί είναι η τελευταία θα ήμουν μακριά από την αλήθεια;

Λυπάμαι που μάθαμε να μετράμε τον χαμένο χρόνο, με μαρμάρινη σιωπή, υγρά ματιά. Που οι ιδέες μας μείναν ορφανές και τα οράματά μας εξανεμίστηκαν καιρό με τον καιρό στην λήθη της απραξίας. 

Λυπάμαι που αναμνήσεις, επιθυμίες και όνειρα εκφυλίστηκαν σε μια σημειακή πραγματικότητα.  

  Λυπάμαι!

ΚΟΤΣΙΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ
www.romiazirou.blogspot.gr