Ο μισθός της Αγγελοπούλου και η κάρτα ανεργίας μίας νεαρής δημοσιογράφου.

vimatodotis

Παράλληλα, μού έρχεται στο μυαλό ένα ποστ της νεαρής δημοσιογράφου Χριστίνας Καρυπίδου, το οποίο δημοσιεύεται στο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα περιοδικό εΜΜΕίς των φοιτητών δημοσιογραφίας του ΑΠΘ. Η Χριστίνα καταθέτει τη δική της προσωπική ιστορία που αφορά στην ανανέωση της κάρτας ανεργίας, σε υποκατάστημα του ΙΚΑ:

Αρχές Μαρτίου και όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος μαζεύω τις αντοχές μου, συμμαζεύω τα νεύρα μου και οδηγούμαι στο υποκατάστημα του ΙΚΑ στο οποίο ανήκω για να θεωρήσω το βιβλιάριο ασθενείας μου.
Κάθε χρόνο έχω το ίδιο άγχος. Φέτος ένα παραπάνω διότι για πρώτη φορά δεν είχα ούτε ένσημα ούτε επιδότηση από τον ΟΑΕΔ. Συνεπώς, νέα κατάσταση! «Σε σώζει το ότι είσαι κάτω των 29 χρόνων», μου είπε ο κύριος που με εξυπηρέτησε στον ΟΑΕΔ και τα λόγια του λίγο με καθησύχασαν.
Φτάνω στο ΙΚΑ. Στέκομαι στην ουρά. Σπρωξιές από εδώ, φωνές από την άλλη... Ελλάδα και δη δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα. Έρχεται η σειρά μου. Δίνω το βιβλιάριο και τη βεβαίωση του ΟΑΕΔ.
-Καλημέρα! Να θεωρήσω το βιβλιάριό μου θα ήθελα.
-Ηλικία;
-27, σχεδόν 28.
-Παντρεμένη;
-Ανύπαντρη.
-Μμμμ, θα συμπληρώσεις μια υπεύθυνη δήλωση ότι είσαι άνεργη και μια αίτηση.
Παίρνω τα χαρτιά, πλησιάζω σε ένα άδειο τραπέζι και αρχίζω να συμπληρώνω.
Μετά, άντε πάλι στην ουρά. Κουβέντα με τον υπόλοιπο κόσμο, γελάκια και πειράγματα σχετικά με την ταλαιπωρία που υφιστάμεθα. Εγώ, ήρεμη! «Ε, πού θα πάει», σκέφτομαι, «θα τελειώσει και αυτό».
Κάποια στιγμή έρχεται και πάλι η σειρά μου. «Θα σφραγίσω τα χαρτιά, θα πας στο πρωτόκολλο και μετά θα ξανάρθεις», μου λέει η υπάλληλος.
Άντε πάλι να κινηθώ μέσα στο αφιλόξενο κτίριο του ΙΚΑ και άντε πάλι να βρεθώ μπροστά στο γκισέ. Έτοιμα όλα, σκέφτηκα, και έριξα ένα χαμόγελο ανακούφισης.
-Πολύ ωραία, μου λέει η υπάλληλος. Είναι η πρώτη φορά που θεωρούμε το βιβλιάριο χωρίς ένσημα ή επιδότηση, έτσι;
Κουνάω καταφατικά το κεφάλι.
Βλέπω το πορτοκαλί χαρτάκι να μπαίνει στον εκτυπωτή και συλλογίζομαι πως όταν θα βγει, θα έχει τελειώσει και αυτή η αρκετά χρονοβόρα και αγχωτική για εμένα διαδικασία.
-Μμμμ, αναφωνεί η υπάλληλος. Η θεώρηση θα ισχύει από το Μάιο. Το βιβλιάριό σου έχει πάρει ούτως ή άλλως παράταση έως την 31η Μαρτίου, οπότε για το μήνα Απρίλιο θα είσαι ανασφάλιστη...
Μένω άφωνη! Τι να πω; Τι να ρωτήσω; Το μόνο που θέλω να κάνω -και το έκανα στη συνέχεια- είναι να βάλω τα κλάματα... Το παραπάνω συμβάν ήταν το κερασάκι στην τούρτα...
«Είναι δυνατόν;», συλλογίζομαι. Σε αυτή τη χώρα την οποία «υπηρέτησα» όπως έπρεπε- άριστη στο σχολείο, με το πτυχίο μου, το μεταπτυχιακό μου, τις ξένες γλώσσες μου, τα πτυχία μου στην πληροφορική, τα συνέδριά μου, την προσφορά μου όπου μπορώ και όσο μπορώ- να μην έχω ούτε το στοιχειώδες, δηλαδή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;
Είναι η πρώτη φορά που αφηγούμαι μια προσωπική ιστορία αλλά, πιστέψτε με, η αγανάκτησή μου είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορώ να την κρατήσω άλλο μέσα μου. Αγανάκτηση για τον τρόπο με τον οποίο μας μεταχειρίζεται, ουσιαστικά, αυτό το σύστημα. Διότι τόσα χρόνια εμείς φροντίζουμε να είμαστε καθόλα εντάξει σε μια χώρα που δεν δείχνει να εκτιμά τους «καθαρούς» ανθρώπους.
Διερωτώμαι, λοιπόν, γιατί να μείνω στην Ελλάδα που με έχει απογοητεύσει πολλάκις και αδυνατεί να μου προσφέρει ακόμη και τα στοιχειώδη; Εγώ σας λέω ότι το μήνα Απρίλιο θα είμαι υγιέστατη. Κι αν, όμως, συμβεί κάτι, τι θα γίνει; Πώς θα διασφαλίσω την υγεία μου; Πού είμαι, κύριοι, στα συστήματά σας;
Μετά λύπης μου, διαπιστώνω ότι αυτή η χώρα δεν μου κάνει και δεν της κάνω. Το "έλα" που δέχομαι από φίλους και γνωστούς που βρίσκονται, ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό, γίνεται μέρα με τη μέρα ολοένα και πιο δελεαστικό. Μάλλον η μέρα που θα πω "αντίο" στην ελληνική πραγματικότητα πλησιάζει...

Σχόλιο:

Μία Ελλάδα ανήμπορη να διακόψει μία ''αχρείαστη'' μισθοδοσία επί 15 συναπτά έτη· Μία Ελλάδα ανήμπορη να παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε μία άνεργη επιστήμονα επί έναν ολόκληρο μήνα· Μία Ελλάδα ανήμπορη να αλλάξει -Ως πότε;

www.epikairo.gr