Δείτε τα video
Σουλόπουλο
Το Σουλόπουλο (Τοπική Κοινότητα
Σουλοπούλου - Δημοτική Ενότητα ΕΥΡΥΜΕΝΩΝ), ανήκει στον δήμο ΖΙΤΣΑΣ της
Περιφερειακής Ενότητας ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα
με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα
"Καλλικράτης".
Η επίσημη ονομασία είναι "το Σουλόπουλον". Έδρα του δήμου
είναι η Ελεούσα και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου.
Κατά τη
διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο "Καποδίστριας", μέχρι το 2010, το
Σουλόπουλο ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Σουλοπούλου, του πρώην Δήμου ΕΥΡΥΜΕΝΩΝ
του Νομού ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ.
Το Σουλόπουλο έχει υψόμετρο 263 μέτρα από την επιφάνεια
της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 39,7110240939 και γεωγραφικό μήκος
20,6033618901. Οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στο Σουλόπουλο θα βρείτε εδώ.
Χρήστος Χριστοβασίλης
Ο Χρήστος
Χρηστοβασίλης γεννήθηκε στο Σουλόπουλο Καλαμά της Ηπείρου, γιος του εύπορου
κτηματία Αναστάσιου Βασιλείου.Παππούς του ήταν ο Χρήστος Βασιλείου (από όπου το
ψευδώνυμο του λογοτέχνη),άρχοντας του Σουλόπουλου τον 19ο αιώνα. Η ακριβής
χρονολογία γέννησής του δεν είναι γνωστή, τοποθετείται από τους μελετητές γύρω
στο 1860. Τα πρώτα γράμματα έμαθε στο Σχολαρχείο Ξάνθης και συνέχισε με τη
βοήθεια του θείου του Σπυράκη Βασιλείου ως μαθητής στην Ευαγγελική Σχολή της
Σμύρνης. Το 1875 συνελήφθη από τις Τουρκικές Αρχές με αφορμή την Ανατολική κρίση
και οδηγήθηκε ως όμηρος στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από τρία χρόνια σπουδών στο
εκεί Αυτοκρατορικό Λύκειο δραπέτευσε και έφυγε για την Κέρκυρα, από όπου πέρασε
στην Ήπειρο, πήρε μέρος σε συμπλοκή εναντίον των Τούρκων στους Αγίους Σαράντα,
αιχμαλωτίστηκε και εξορίστηκε στα Τρίκαλα. Εκεί εργάστηκε ως γραμματέας του
θείου του Σπυράκη Βασιλείου επιστάτη στα κτήματα του Χρηστάκη Ζωγράφου.
Το 1882
επέστρεψε στη γενέτειρά του, κατόπιν όμως νέας συμμετοχής του σε επαναστατικά
κινήματα καταδικάστηκε σε θάνατο. Δραπέτευσε και επέστρεψε στη Θεσσαλία. Στα
Τρίκαλα χαιρέτησε την είσοδο του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλία με το
μακροσκελές ποίημα Στ' αδέρφια μας, ενέργεια που πλήρωσε με ολιγοήμερη φυλάκιση
στη Ζίτσα, όπου πήγε για να παντρευτεί τη Σιάνα Παπασταύρου. Από το 1885
εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εκεί πραγματοποίησε την επίσημη εμφάνισή του στη
λογοτεχνία με το διήγημα Η καλύτερή μου αρχιχρονιά που βραβεύτηκε στο διαγωνισμό
της Ακρόπολης του Γαβριηλίδη. Στην ίδια εφημερίδα εργάστηκε από το 1889,
δημοσιεύοντας διηγήματα και πολιτικά άρθρα (ως ανταποκριτής στη Ρωσία, τη
Βουλγαρία και αλλού). Το 1896 παντρεύτηκε ξανά, αυτή τη φορά με την Αλεξάνδρα
Γιώτη από το Καρπενήσι. Το 1899 ξεκίνησε η συνεργασία του με την Εταιρεία του
Ελληνισμού του Νικόλαου Καζάζη, από τη θέση του διευθυντή και στη συνέχεια
δημοσίευσε πραγματείες στο περιοδικό της Εταιρείας (ομώνυμό της) με το ψευδώνυμο
Ζευς Δωδωναίος. Μια από τις πραγματείες αυτές είχε τίτλο Εθνικά Άσματα 1453-1821
και στάθηκε αφορμή διαφωνίας του με το Νικόλαο Πολίτη. Τελικά αποχώρησε από την
Εταιρεία το 1909 και έφυγε για τη Σμύρνη, όπου βρισκόταν ο θείος του Σπυράκης.
Το 1913 επέστρεψε στην Αθήνα, χαιρέτησε την απελευθέρωση των Ιωαννίνων με το
ποίημα Τα ελευθερωμένα Γιάννινα από την Ακρόπολη και έφυγε για τη γενέτειρά του,
όπου εξέδωσε την εφημερίδα Ελευθερία και συμμετείχε στους πολιτικούς αγώνες γύρω
από το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Για τη δράση του εκτοπίστηκε στη Νάξο του 1917.
Τότε (1916-1919) τοποθετείται η συγγραφή των Διηγημάτων του Μικρού Σκολειού.
Εκλέχτηκε βουλευτής Ιωαννίνων το 1926 και το 1935 με το Λαϊκό Κόμμα και από το
1923 ως το θάνατό του διηύθυνε την έκδοση του περιοδικού Ηπειρωτικά Φύλλα .Λίγο
πριν το θάνατό του επισκέφτηκε ξανά την Αθήνα, όπου έλαβε βραβείο για το
λογοτεχνικό του έργο από το Υπουργείο Παιδείας και τιμήθηκε με το χρυσό Σταυρό
του Σωτήρα για την πατριωτική του δράση. Η έκταση του έργου του Χρηστοβασίλη
(λαογραφικού, ιστορικού , διηγηματογραφικού, πεζογραφικού , ποιητικού,
γλωσσικού, δραματικού, μεταφραστικού) είναι τεράστια και μεγάλο μέρος της
βρίσκεται σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Το λογοτεχνικό έργο του είναι
κυρίως ηθογραφικό και λαογραφικό, γραμμένο στη δημοτική και με κυρίαρχη την
παρουσία ειδυλλιακών και φυσιολατρικών στοιχείων, καθώς επίσης στοιχείων
επιτηδευμένης και σκόπιμα "απλής και αφελούς" γραφής. Η σύγχρονη κριτική
επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στην ψυχογραφική διάσταση του έργου του
Χρηστοβασίλη και στη μεγαλοπρέπεια των περιγραφών του επαρχιακού τοπίου. Για
περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Χρήστου Χρηστοβασίλη βλ. Άγρας Τέλλος,
"Χρηστοβασίλης Χρήστος", Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 24. Αθήνα, Πυρσός, 1934,
Χρυσογέλου - Κατσή Άννα, "Χρήστος Χρηστοβασίλης", Η παλαιότερη πεζογραφία μας ·
Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Η' · 1880-1900, σ.286-337.
Αθήνα, Σοκόλης, 1997 και χ.σ., "Χρηστοβασίλης Χρήστος", Παγκόσμιο Βιογραφικό
Λεξικό 9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988.
Δήμος Ζίτσας
Ειδυλλιακή περιοχή που απλώνεται σε μια σχετικά
μεγάλη έκταση. Η γυμνή περήφανη κορυφογραμμή του Κασιδιάρη, ο ποταμός Καλαμάς με
τις πηγές και την πανέμορφη κοιλάδα του, τα βουνά των Κουρέντων και η περιοχή
της Ντουσκάρας, σηματοδοτούν τον τόπο. Στο διάβα του ο Καλαμάς ενώνει διάφορες
πολιτισμικές ενότητες, με στοιχεία από το Πωγώνι, το Ζαγόρι, τον Κασιδιάρη, αλλά
και τη Λάκα Σούλι και τη Μουργκάνα. Το φυσικό περιβάλλον είναι πανέμορφο και
αμόλυντο, γεμάτο τοπία με σκιερά πλατάνια και άλλα υδροχαρή φυτά, που
εναλλάσσονται με πλαγιές κατάφυτες με κέδρα και πουρνάρια. Πλούσια είναι και η
ιστορία του τόπου, τόσο κατά την αρχαιότητα, όσο και κατά την Τουρκοκρατία και
την εποχή του Β' παγκόσμιου πολέμου. Η περιοχή προσφέρεται για ήπιες μορφές
τουρισμού και κυρίως για πεζοπορία. Κάθε Αύγουστο η Ομοσπονδία Αδελφοτήτων Άνω
Καλαμά διοργανώνει τα «Θυάμια», πολιτιστικές εκδηλώσεις αφιερωμένες στην
παράδοση, τη μουσική, το θέατρο και τον αθλητισμό.
Η Ζίτσα, χτισμένη στις πλαγιές του Προφήτη Ηλία
είναι μια πανέμορφη ιστορική κωμόπολη που γνώρισε ιδιαίτερη ακμή την εποχή της
Τουρκοκρατίας και σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα οινοπαραγωγικά κέντρα
της χώρας. Παράγει κρασιά εκλεκτής ποιότητας με λεπτό άρωμα και ευχάριστη γεύση.
Στην κορυφή του ομώνυμου λόφου βρίσκεται το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, χτισμένο
το 17ο αι., που περιβάλλεται από ψηλό μανδρότοιχο με ενσωματωμένο καμπαναριό.
Στο χώρο γύρω από τη μονή πραγματοποιείται κάθε χρόνο η γιορτή κρασιού, που
περιλαμβάνει μια σειρά πολιτιστικών και μουσικών εκδηλώσεων, παραδοσιακά φαγητά
και φυσικά άφθονο ντόπιο κρασί. Κοντά στο χωριό Λίθινο βρίσκεται η Μονή Αγίων
Πατέρων που χτίστηκε το 16ο αι. και εντυπωσιάζει με τις τοιχογραφίες της, το
ξυλόγλυπτο τέμπλο της και τη φημισμένη εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας. Λίγο
πιο πέρα, στον ποταμό Καλαμά, μέσα σε μια καταπράσινη περιοχή με κρυστάλλινα
νερά, βρίσκεται το Θεογέφυρο, σύμπλεγμα βράχων που ενώνει τις όχθες του
ποταμού.
Από τον Παρακάλαμο, κατάγονται φημισμένοι
δημιουργοί δημοτικής μουσικής. Υπέροχα μεταβυζαντινά θρησκευτικά μνημεία κοσμούν
τους περισσότερους οικισμούς του Δήμου. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η Μονή Σωσίνου
στον Παρακάλαμο, αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, η Μονή Πρ. Ηλία στον
Άνω Παρακάλαμο, οι εκκλησίες της Παναγίας και της Αγ. Τριάδας στην Ιερομνήμη,
της Αγ. Παρασκευής στον Καταρράχτη, η Μονή Ζωοδόχου Πηγής στην αρχαία ακρόπολη
της Παλιογκρίμπιανης, το μοναστήρι του Αγ. Δημητρίου στο Διχούνι, που αποτέλεσε
αφετηρία για την εξέγερση του Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονυσίου του
Φιλοσόφου κατά των Τούρκων το 1611 και η Μονή της Παναγίας της Αγγελομάχου στα
Κούρεντα.
Κι εδώ η μεγάλη σημασία του νερού στη ζωή των
κατοίκων, κυρίως του παρελθόντος, αποτυπώνεται στα μνημεία υδροκίνησης που
βρίσκονται στα πιο πολλά χωριά. Εκπληκτικό φυσικό μνημείο της περιοχής είναι ο
καταρράκτης στον ποταμό Καλαμά, κοντά στο ομώνυμο χωριό, μέσα σε μια περιοχή που
θέλγει με την ομορφιά και την πυκνή της βλάστηση και η λιμνούλα στη θέση
Ντοβρίτσι, μέσα σε ένα πανέμορφο περιβάλλον με πολύ πράσινο.
Τα χωριά του Κασιδιάρη διαθέτουν εκπληκτική θέα
προς τη γύρω περιοχή. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το Δεσποτικό, πατρίδα του Ι.
Δόμπολη, ιδρυτή του Παν/μιου Αθηνών. Στη θέση Παλιόκαστρο κοντά στον οικισμό
τοποθετείται η πρώτη κοιτίδα των Μολοσσών, το Ίλιο. Στην περιοχή του Δήμου ο
επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει επίσης το αρχαίο κάστρο στη Βερενίκη και τα
θεμέλια του ναού του Απόλλωνα στη Γιουργάνιστα. Πανέμορφο είναι και το πέτρινο
γεφύρι της Βροσίνας, χτισμένο στις όχθες του ποταμού Ζαλογγίτικου, μέσα σε ένα
καταπράσινο τοπίο. Κάθε Αύγουστο στο χωριό Καλοχώρι διοργανώνεται η γιορτή της
Ελληνίδας αγρότισσας.
Η Κληματιά είναι σημαντικό κέντρο εξόρυξης
μαρμάρου υψηλής ποιότητας. Λίγο πιο έξω απ΄ το χωριό βρίσκεται ο ναός της
Μεταμόρφωσης, χτισμένος το 16ο αι. που διαθέτει αριστουργηματικές αγιογραφίες,
μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Ονομαστό είναι και το μοναστήρι της Παλιουρής, που
γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου, συγκεντρώνοντας πλήθος πιστών. Στο χωριό
Σουλόπουλο σώζεται το σπίτι του ποιητή Χριστοβασίλη. Η γύρω περιοχή, γεμάτη
αιωνόβια πλατάνια προσφέρεται για περιπάτους ως τον ποταμό Βελτσιστικό.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο οικισμός Καστρί Βασιλοπούλου στην πλαγιά του
Κασιδιάρη που προσφέρει πανοραμική θέα στην κοιλάδα του Καλαμά και τα γύρω
βουνά. Στην άκρη του χωριού βρίσκεται το φημισμένο μοναστήρι της Κοίμησης της
Θεοτόκου.
Η έδρα του Δήμου, η Ελεούσα, είναι μια
αναπτυσσόμενη κωμόπολη, ενωμένη σχεδόν πολεοδομικά με τα Ιωάννινα. Λίγο πιο έξω
από τον οικισμό, στο λόφο Μικρό Γαρδίκι, σώζονται ερείπια της αρχαίας
Πασσαρώνας, πρωτεύουσας του κράτους των Μολοσσών. Μια ανάσα πάνω από το
λεκανοπέδιο εκτείνονται τα Γραμμενοχώρια, πατρίδες μεγάλων ευεργετών της πόλης
(Ζωσιμάδες, Καπλάνης κ.α.), αλλά και επιφανών πνευματικών ανθρώπων.
Διαβάστε εδώ περισσότερη ιστορία της περιοχής http://www.slideshare.net/eleniel/2-11893081
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου