Αρακαζού, η πόλη που μας αγάπησε και αγαπήσαμε και τι δεν θα ξεχάσουμε από αυτό το ταξίδι της Ελλάδας στη Βραζιλία.

Ένα μέρος το οποίο από την πρώτη στιγμή είχε γαλανόλευκο χρώμα δίνοντας σε όλη την ελληνική αποστολή (και όχι μόνο τους ποδοσφαιριστές) την εντύπωση ότι είναι πραγματικά «σπίτι» τους.

Από την πρώτη κιόλας ημέρα, σε αυτή τη μικρή πόλη του Αρακαζού, αυτό που έκανε σε άπαντες εντύπωση ήταν η αποπνικτική ατμόσφαιρα ελέω υγρασίας αλλά και το γεγονός το ότι κανείς δεν γνώριζε κάποια άλλη γλώσσα πέραν της μητρικής του. Ευτυχώς λέγαμε στην αποστολή που έχουμε συνάδελφο που γνωρίζει πορτογαλικά αλλιώς τα πράγματα φάνταζαν δυσοίωνα για το διάστημα που επρόκειτο να περάσουμε στη Βραζιλία.

Παρόλα αυτά καθώς πλησιάζαμε στο ξενοδοχείο και παρατηρούσαμε το τοπίο μέσα από το ταξί ήταν φανερό πως η πόλη ζούσε για τον ερχομό της Εθνικής μας. Παντού μπορούσε να διακρίνει κανείς διαφημιστικά και πόστερ που καλωσόριζαν τους Έλληνες διεθνείς, με το «somos todos grecos» το οποίο σημαίνει «είμαστε όλοι Έλληνες» να κυριαρχεί. Στο ξενοδοχείο άλλωστε η υποδοχή ήταν κάτι παραπάνω από θερμή, με τον κόσμο που μαζεύτηκε γύρω από το Radisson Hotel να επευφημεί διαρκώς τους Έλληνες διεθνείς. Ακόμα και σε μας τους οι οποίοι δεν είμαστε ποδοσφαιριστές άπαντες ήθελαν να μας γνωρίσουν και να βγούμε φωτογραφίες. Δεν ήταν λίγες οι φορές από τότε που ήρθαμε στην πόλη που μας μπέρδεψαν με τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές παροτρύνοντάς μας να κερδίζουμε και να βάλουμε πολλά γκολ!

Μία νύχτα μάλιστα όταν κάποιοι κάτοικοι μας μπέρδεψαν με ποδοσφαιριστές, εμείς τους είπαμε « journalistο» εννοώντας πως είμαστε δημοσιογράφοι και όχι ποδοσφαιριστές. Εκείνοι ωστόσο μπερδεύτηκαν και νόμιζαν πως εμείς τους περάσαμε για δημοσιογράφους θεωρώντας δεδομένο το ότι είμαστε Έλληνες διεθνείς! Φαινόταν στα μάτια τους πόσο ήθελαν να δουν από κοντά τους παίκτες του Σάντος.

Το Αρακαζού είναι μια πολύ όμορφη πόλη στην παραλιακή της πλευρά, με μια απέραντη σε έκταση παραλία στην οποία όμως δεν μπορέσαμε ποτέ να κάνουμε μπάνιο, καθώς τα οι συμβουλές των ντόπιων ήταν «μην πάτε για μπάνιο εδώ, πολύ έχουν πεθάνει!». Φταίει ο Ατλαντικός Ωκεανός και η ποικιλία καρχαριών ή τα ισχυρά ρεύματα; Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα το μάθουμε.

Κλείνοντας το κείμενο θα ήθελα να αποδώσω έναν φόρο τιμής στους κατοίκους αυτής της πόλης, καθώς σε αντίθεση όπως βλέπετε με την υπόλοιπη Βραζιλία, ο κόσμος υποστήριξε αυτή την ομάδα και ήταν δίπλα της σε κάθε στιγμή. Από την πρώτη μέρα στο ξενοδοχείο,

την πρώτη και μοναδική ανοιχτή προπόνηση για το κοινό, έως τη βόλτα των παικτών στο εμπορικό κέντρο και τέλος την εντυπωσιακή υποδοχή μετά τον αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού. Αυτές οι στιγμές για τους κατοίκους τις πόλεις ήταν μοναδικές, όπως και θα μείνουν σίγουρα χαραγμένες σε όλων μας τις καρδιές. Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο Έλληνα που βρίσκεται εδώ.

Η αλήθεια είναι ότι μετανιώνω που σε προηγούμενο κείμενο έγραψα ότι το μέρος είναι ανιαρό, σίγουρα κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου. Ίσως και να μην πίστευα ότι θα προκρινόμαστε μετά το κλίμα που δημιουργήθηκε μετά τον πρώτο αγώνα και την ήττα από την Κολομβία. Μπορεί το μέρος να μην έχει τη λάμψη του Ρίο και του Σάο Πάολο. Να μην είναι μία «μουντιαλική» πόλη όπως η Φορταλέζα και το Μπέλο Οριζόντε. Η μαγεία αυτού του τόπου έχει να κάνει με καθαρά ανθρώπινα κριτήρια και για αυτό και το συγκεκριμένο μέρος θα λησμονείται από όλη την ελληνική αποστολή για πολύ καιρό ακόμα.

Η Ελλάδα στη Βραζιλία: Τι δεν θα ξεχάσουμε από αυτό το ταξίδι

Και κάπου εδώ το ταξίδι έφτασε στο τέλος του για την Εθνική μας ομάδα. Ένα ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις και απρόσμενες εξελίξεις. Ένα ταξίδι το οποίο παρά τα σκαμπανεβάσματά του μας δίδαξε πολλά (αγωνιστικά και μη) ενώ κακά τα ψέματα, με λίγη παραπάνω τύχη θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο.

Ακολούθησα την Εθνική από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε το ταξίδι της (αρχικά από Πορτογαλία και ΗΠΑ και τελικά) προς Βραζιλία και ιδού τα γεγονότα-πρόσωπα-σημεία τα οποία μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση σε αυτόν τον μήνα που πέρασα πλάι της.

Η αγάπη για το ποδόσφαιρο, κάτι παραπάνω από θρησκεία για τους Βραζιλιάνους

Δεν αποτελεί κοινό μυστικό ωστόσο άλλο να στο λένε και άλλο να το ζεις από κοντά. Δεν είναι και λίγο το ότι μια ολόκληρη πόλη (Αρακαζού) η οποία δεν ήταν κιόλας «μουντιαλική», προσαρμόστηκε άμεσα στους ρυθμούς της Εθνικής ομάδας παρά το γεγονός ότι ζήτημα οι άνθρωποι να ήξεραν παίκτες πέραν των Καραγκούνη ή Παπασταθόπουλου. Η επιθυμία των κατοίκων έστω να νιώθουν πως ανάμεσά τους βρίσκεται μία ομάδα η οποία αγωνίζεται στο Μουντιάλ, ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτική, και αυτό φάνηκε από τις εκδηλώσεις λατρείας όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία. Αλησμόνητα θα μείνουν τα κλάματα της νεαρής Βραζιλιάνας κατά την αποχώρηση των διεθνών μας από την πόλη.

Η «τρέλα» των Ελλήνων της διασποράς

Η Αμερική ανέκαθεν φημιζόταν για την παρουσία Ελλήνων μεταναστών, και οι δύο φιλικοί αγώνες σε αμερικάνικο έδαφος τους έδωσε την ευκαιρία να δουν από κοντά την Εθνική Ελλάδος. Τόσο στη Φιλαδέλφεια, όσο και στη Νέα Υόρκη η παρουσία των Ελλήνων της διασποράς μπορεί να μην ήταν τόσο μεγάλη όσο την περίμεναν οι περισσότεροι, ωστόσο ήταν τόσο θερμή που άπαντες έμειναν ευχαριστημένοι. Η παρουσία των Ελλήνων φιλάθλων στη Φιλαδέλφεια μας έδειξε μάλιστα πως παρά το γεγονός το ότι ζουν σε άλλη χώρα δεν έχουν μετατραπεί σε «αμερικανάκια» και αυτό απεδείχθη περίτρανα με το άκρως ελληνικό γλέντι που στήθηκε έξω από το γήπεδο. Εκεί που άπαντες κινήθηκαν σε ρυθμούς Καλομοίρας, χορεύοντας και τραγουδώντας λαϊκά άσματα, αποδεικνύοντας την αγάπη τους για την χώρα καταγωγής τους καθώς και για τα ήθη και τις παραδόσεις της πατρίδας.

Ένα «βραζιλιάνικο» δίλημμα

Είναι τρομερό το γεγονός πως ελάχιστοι Βραζιλιάνοι γνωρίζουν κάποια γλώσσα πέραν της μητρικής τους. Η παντομίμα έδινε και έπαιρνε σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στη «χώρα της σάμπα και του καφέ» ωστόσο στην πορεία το συνηθίσαμε και δεν μας πείραζε ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά η κύρια εικόνα που μας έκανε εντύπωση, ήταν η φτώχεια την οποία βιώνουν σε αυτό το μέρος, ωστόσο ιδιαίτερα αξιοπερίεργο αποτελούσε το γεγονός ότι μπορούσες να διακρίνεις χαμόγελα στα πρόσωπα των περισσότερων!

Σε προηγούμενο άρθρο μου είχα αναφερθεί στην ευτυχία που διέκρινα στο χαμόγελο ενός μικρού, και ξυπόλητου στο δρόμο, αγοριού όταν του έδωσα λεφτά. Λίγα βράδια αργότερα μάλιστα το πέτυχα έξω σε ένα μπαράκι να διασκεδάζει με την ψυχή του χωρίς καν να νιώθει μειονεκτικά λόγω του γεγονότος ότι ήταν το μόνο πλάσμα στο χώρο το οποίο δεν φόραγε παπούτσια! Ίσως και να μην ήθελε να φοράει.

Εύλογα σκέφτηκα πως η ευτυχία του φτωχού μπορεί να έρθει πολύ πιο εύκολα από την αντίστοιχη ενός μέσου ανθρώπου. Αυτό ωστόσο που δεν είχα συμπεριλάβει στη σκέψη μου (κάτι το οποίο αντιλήφθηκα στην πορεία) είναι το ότι το μέγιστο ποσοστό των ανθρώπων αυτών είναι αμόρφωτοι. Και το γεγονός αυτό λειτουργεί ευεργετικά στην παραπάνω περίπτωση διότι εάν αυτοί οι άνθρωποι ήταν μορφωμένοι θα κατείχαν τη γνώση, αλλά και καλύτερη αντίληψη όσο και επίγνωση του τι θα έπρεπε να διεκδικούν από το κράτος και τι χρωστάει το ίδιο το κράτος σε αυτούς. Αυτό φαίνεται είναι κάτι το οποίο οι ίδιοι λόγω της αφέλειάς τους δεν θα το μάθουν ποτέ. Όπως και εμείς όσον αφορά τι είναι καλύτερο: μορφωμένος και δύστυχος ή αμόρφωτος και χαρούμενος.

...και λίγα λόγια για την Εθνική

Τι να πρωτοπεί κανείς για την Εθνική. Το ταξίδι της ξεκίνησε με ερωτηματικά όσον αφορά την ομοιογένεια των παικτών (ελέω του επεισοδίου Μανιάτη-Κατσουράνη) τα οποία πλήθυναν με το νέο επεισόδιο που έλαβε μέρος σε βραζιλιάνικο έδαφος (Μανιάτης-Τζαβέλας). Ξεκίνησε με οδυνηρή ήττα στην πρεμιέρα, ωστόσο για μία ακόμη μεγάλη διοργάνωση απεδείχθη ότι η ομάδα διαθέτει εδώ και μία δεκαετία μέταλλο νικητή, και με εξαιρετική απόδοση στα δύο επόμενα παιχνίδια της πρώτης φάσης, έφερε τούμπα τον όμιλο παίρνοντας την πρόκριση για πρώτη φορά στην ιστορία της στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλου.

Το νέο αυτό κατόρθωμα της ομάδας έδειξε αυτό που είπε σε δηλώσεις του μετά τη νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος (αλλά και χιλιάδες άλλοι), το ότι εάν είμαστε ενωμένοι ως Έλληνες μπορούμε να πετύχουμε πάρα πολλά. Και αυτό προφανώς και δεν στέκει μονάχα σε αθλητικό επίπεδο. Η Εθνική είναι βέβαιο πως μας παραδειγμάτισε θετικά τις τελευταίες μέρες αποδεικνύοντας πως προβλήματα υπάρχουν πάντα στη ζωή, ωστόσο τη μοίρα σου έχεις τη δυνατότητα να την καθορίσεις εσύ ο ίδιος. Τα πάντα είναι θέμα πίστης, θέλησης αλλά και στήριξης από τον περίγυρό σου. Ήταν πολύ θετικό το ότι μια χώρα ενώθηκε και πάλι, έστω και για λίγο, επιζητώντας την πρόκριση στην επόμενη φάση.

Με το τέλος του Μουντιάλ μπορούμε να μιλήσουμε πλέον για τέλος εποχής, καθώς αυτή ήταν η γραμμή του τερματισμού για τον συγκλονιστικό Γιώργο Καραγκούνη και πιθανότατα για τους Κώστα Κατσουράνη και Φάνη Γκέκα. Οι τρεις αυτοί παίκτες αποτέλεσαν βασικά «γρανάζια» της Εθνικής την τελευταία δεκαετία και πλέον ήρθε η ώρα ο ρόλος τους σε αγωνιστικό χώρο και αποδυτήρια να αλλάξει χέρια, με τους διαδόχους τους στη μετά-Σάντος εποχή να είναι έτοιμοι να επωμιστούν το δύσκολο ρόλο που τους περιμένει. Το ποιοι θα είναι αυτοί ακόμα δεν το ξέρουμε. Το σίγουρο είναι πως οι αντι-Καραγκούνηδες ή αντι-Κατσουράνηδες έχουν διδαχτεί το μέταλλο του νικητή από τους προκατόχους τους. Όπως και εκείνοι πριν από αυτούς διδάχτηκαν το ίδιο πράγμα από έναν άλλο «δάσκαλο». Τον Ότο Ρεχάγκελ.

Καλή τύχη λοιπόν Εθνική, θα περιμένουμε με ανυπομονησία το καινούργιο μέρος που θα μας ταξιδέψεις...

Χρήστος Κάβουρας

www.theinsider.com