Με τον ίδιο τρόπο, που οι εύστροφοι εκ των πολιτικών της μεταπαπανδρεϊκής περιόδου( σημιτικής και καραμανλικής), έκαναν πλούσιους τους κουμπάρους, τους μπατζανάκηδες, τις συννυφάδες, τους επιστήθιους κολλητούς και ενίοτε τις ερωμένες, ενώ τους ίδιους αν τους γύριζες ανάποδα πέφτανε μόνο τα ψιλά από την τσέπη τους, με τον ίδιο τρόπο, ως "ξεκάρφωμα", το πολιτικό σύστημα επέλεξε να αφήνει τους πολλούς να κλέβουν από λίγα, έτσι ώστε να ενδυναμώνεται η "βεβαιότητα" ότι η οικονομία της χώρας πάει καλά και να καμουφλάρονται οι λίγοι και εκλεκτοί που κλέβουν τα πολλά.
Το ότι η
κλοπή αυτή ανέβαζε το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, έμοιαζε να μην ενδιαφέρει
κανέναν, με αποκορύφωμα την καραμανλική διακυβέρνηση, όπου το επιχείρημα "ωχ
αδερφέ, άστο γι' αύριο", μαζί με τις δηλώσεις για την θαυμαστή οικονομική
"ανάπτυξη" και την κατακραυγή: "δεν θέλεις δάνειο-είσαι βλάκας", κατασίγαζε τις
ενστάσεις των ανησυχούντων, παρ' όλη την κατρακύλα μιας δεσμευμένης στο άκαμπτο
δημοσιονομικό καθεστώς της ΕΕ οικονομίας, όπου η κλοπή του ΦΠΑ από ένα
μικρομάγαζο ήταν όρος επιβίωσης.
Η τερατώδης υπερτιμολόγηση των ολυμπιακών έργων, προμηθειών του Δημοσίου και αμυντικών εξοπλισμών, σαφώς δεν ήταν όρος επιβίωσης των λίγων και εκλεκτών, αντιθέτως ήταν αθέμιτος, επονείδιστος πλουτισμός, κατά το κοινώς λεγόμενο μασαμπούκα. Αν λοιπόν ο φοροελεγκτικός μηχανισμός είχε απόρρητα εναρμονισθεί, στην λογική του καμουφλάζ των λίγων και εκλεκτών, αφήνοντας τους πολλούς να κλέβουν από λίγα, με το να βάζουν στην τσέπη ένα 20% των προστίμων του ελεγχόμενου επιτηδευματία, ώστε να μην βεβαιωθεί η φορολογική παράβαση, είχαμε φτάσει στην γενικευμένη κατάρρευση του εισπρακτικού μηχανισμού, ο οποίος αύξανε με γεωμετρική πρόοδο τις απαιτήσεις του, προσπαθώντας μάταια να φανεί ανταποδοτικός προς τον πολίτη.
Άκουγα τον ανεκδιήγητο υπουργό υγείας προ ανασχηματισμού να λέει ότι στην Βενεζουέλα σφάζονται για ένα κωλόχαρτο. Τα δημόσια νοσοκομεία προ μνημονίου δεν είχαν κωλόχαρτο στις τουαλέτες των ασθενών, αυτό ήταν μέλημα των συγγενών, τώρα δεν έχουν ούτε κωλόχαρτα, ούτε καθετήρες, τότε είχαν τουλάχιστον καθετήρες.
Όλη αυτή η αναγωγή των ευθυνών στον απλό πολίτη έγινε μέσω της "παγκάλειας" λογικής: "μαζί τα φάγαμε". Σου διορίσαμε το παιδί, σου μεταθέσαμε τον φαντάρο, σου δώσαμε προαγωγή, σου "καθαρίσαμε" το αυθαίρετο, σε φτιάξαμε βρε άχρηστε!
Μόνο που η παγκάλεια λογική μπάζει στο εξής σημείο: ενώ καταμαρτυρεί στο σύνολο το ανοσιούργημα της ευνοιοκρατίας, δεν εξηγεί ποιόν έβλαψε αυτή η ευνοιοκρατία.
Υπαινίσσεται ότι όλοι ευνοήθηκαν, άρα όλοι είναι υπόλογοι για την κατάρρευση της οικονομίας απέναντι στην Ανώτατη Ελεγκτική Αρχή, την ΕΕ και την τρόικα.
Προσπερνά αβίαστα τις ποσοστώσεις των δύο κομμάτων εξουσίας, δηλαδή του ΠΑΝΔΟΚ, προσπαθώντας να πείσει ότι το 80% του ελληνικού λαού έζησε ζωή χαρισάμενη, επειδή το πολιτικό σύστημα, οι βουλευτές και οι υπουργοί έλιωναν μπροστά στα δίκαια αιτήματα των νοικοκυραίων που τους επισκέπτονταν στα πολιτικά τους γραφεία και στις πιέσεις των συνδικαλιστών (του ΠΑΝΔΟΚ) που ανέβαιναν στα γραφεία των υπουργών, νομιμοποιούμενοι από τους εργαζόμενους, που καλά έκαναν και διεκδικούσαν οτιδήποτε υπέρ τους μέσω κινητοποιήσεων, για να κερδίσουν με αγώνες κάτι που το σύστημα τους έδινε, μόλις όμως είχαν γίνει αρκούντως πιεστικοί.
Ο μεν Πάγκαλος πλασάρει τους υπουργούς και τους βουλευτές, ότι ενέδιδαν με το καλημέρα στις απαιτήσεις πολιτών και κοινωνικών ομάδων, πράγμα το οποίο θεωρεί πταίσμα, ενώ δαιμονοποιεί τους δοτούς συνδικαλιστές του ΠΑΝΔΟΚ, που εκβίαζαν τους πολιτικούς, σκιαγραφώντας τους ως "Φωτόπουλους", "Σταμουλοκολλάδες" ή αξύριστους και βρώμικους εκπαιδευτικούς.
Οι δε συνδικαλιστικές ηγεσίες αποκρύπτουν επιμελώς τις κάτω από το τραπέζι συμφωνίες ή τα αντίδωρα για την κατασίγαση της γενικευμένης "μασαμπούκας" του μιζοδίαιτου πολιτικού συστήματος.
Από την παραπάνω περιγραφή λείπει το τμήμα του πληθυσμού, που δεν "τα έφαγε μαζί" και δεν ευνοήθηκε σε καμιά πτυχή της ζωής του, ούτε και μετά θάνατον. Η απ' ευθείας αναγωγή των εκλογικών ποσοστών του ΠΑΝΔΟΚ στην ταύτιση με το ποσοστό των ευνοημένων είναι δόλια, προσχηματική και εντελώς αντίστροφη. 70% των πολιτών και νοικοκυριών δεν έτυχαν απολύτως καμιάς εύνοιας από το πολιτικό σύστημα ή τον κρατικό μηχανισμό. Εκτός αν κατά την ίδια "παγκάλεια" λογική, θεωρηθεί εύνοια η δαιμονιζόμενη δανειοδοσία 2000-2007, όπου οι τράπεζες δεν σε αφήνανε ήσυχο αν δεν έπαιρνες πιστωτική κάρτα, καταναλωτικό δάνειο, στεγαστικό δάνειο ή πολλές φορές και τα τρία. Μόνο που αυτή δεν ήταν εύνοια, ήταν η ουσιαστική κατάρα του μέσου πολίτη.
Ο δανειολήπτης που χρωστάει, δηλαδή σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι, έχει να αντιμετωπίσει τα μέτρα που θα του επιβάλει το τραπεζικό σύστημα. Δέσμευση ποσών από λογαριασμούς ή την ατιμωτική ρύθμιση που τον καθιστά ενοικιαστή στο σπίτι του.
Ο δανειολήπτης που χρωστάει, δεν μπορεί να καταμαρτυρήσει στο επίσημο κράτος, δηλαδή στις προηγούμενες κυβερνήσεις, ούτε τον αλόγιστο υπερδανεισμό, ούτε την τερατώδη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, ούτε την δόλια και παραπειστική διαφημιστική πολιτική των τραπεζών. Για έναν απλούστατο λόγο: Με δόλιους και υστερόβουλους χειρισμούς τον έχουν καταστήσει συνένοχο. Και καταναλωτικό πήρε και στεγαστικό, αλλά και μέρος του ΦΠΑ δεν απέδιδε από το μαγαζάκι του, που δεν υπάρχει πια. Και είναι τώρα ανασφάλιστος, τον κυνηγάει και το ταμείο για τα οφειλόμενα.
Τι κάνει λοιπόν ο μέσος πολίτης που αισθάνεται συνένοχος;
Κάθεται μέσα. Στο σπίτι. Πειθήνιος. Προσπαθεί να επιβιώσει. Έχει προ πολλού σταματήσει να ψάχνει για δουλειά. Κάνει ζάπινγκ στις ειδήσεις μήπως ακούσει τίποτα καινούριο για τους δανειολήπτες. Έχει αντικαταστήσει το σεξ με τους τσακωμούς για την οικονομική ξεφτίλα. Όταν βγαίνει, σπανίως και λόγω μεγάλης ανάγκης, αποκρύπτει επιμελώς την ανέχεια. Στο καφενείο δεν πάει πια, τελευταία φορά τον κεράσανε, με δυσκολία πληρώνει τον δικό του καφέ, πως να ανταποδώσει;
30 χρόνια έδινε την ψήφο του σ'αυτόν που τον διαβεβαίωνε πως θα του εξασφαλίσει καλύτερα οικονομικά, "ποιότητα" ζωής, ψάχνει τώρα αυτά τα ελληνικά στον Τσίπρα, αυτός του λέει ότι εκτός από την ψήφο σου, σε θέλουμε στους δρόμους, να αντιμετωπίσουμε μαζί τους πιστωτές και τους δωσίλογους. Ξένη γλώσσα του φαίνεται. Παρακολουθεί μια συνέντευξη του Τσίπρα και πείθεται, μέχρι να βγει με δηλώσεις ο Βενιζέλος και να του "καρφώσει το μαχαίρι στην καρδιά".
Η μία πτυχή του προβλήματος. Η εκλεπτυσμένη χειραγώγηση που καταντάει συναισθηματική χοντροκοπιά.
Η άλλη είναι οι παλινωδίες, οι πολυγλωσσίες και η ναρκισσιστική πολυδιάσπαση της Αριστεράς.
Μετά από τόση οικονομική ξεφτίλα, τόση απαξίωση, τόση αδικία, τόσο ξεπούλημα που έχει βιώσει ο "δεν τα έφαγα με κανέναν", περίμενε κανείς, πως τουλάχιστον αυτοί που στο συντακτικό τους κλίνουν την λέξη λαός σε όλες τις πτώσεις, φωνές και αριθμούς, θα προσπαθούσαν να συμπήξουν ένα μέτωπο, έστω μόνο πάνω στα ζητήματα ξεπουλήματος των φιλέτων κοινωφελών οργανισμών, σε ξένους, πλην όμως κρατικούς αντίστοιχους οργανισμούς. Και μάλιστα χωρίς οι τελευταίοι να κάνουν μια καινούρια επένδυση, η οποία θα εγκαθιστούσε στην χώρα τον πολυθρύλητο ανταγωνισμό, ώστε να πέσουν οι τιμές του ρεύματος, του αερίου ή του νερού.
Η τερατώδης υπερτιμολόγηση των ολυμπιακών έργων, προμηθειών του Δημοσίου και αμυντικών εξοπλισμών, σαφώς δεν ήταν όρος επιβίωσης των λίγων και εκλεκτών, αντιθέτως ήταν αθέμιτος, επονείδιστος πλουτισμός, κατά το κοινώς λεγόμενο μασαμπούκα. Αν λοιπόν ο φοροελεγκτικός μηχανισμός είχε απόρρητα εναρμονισθεί, στην λογική του καμουφλάζ των λίγων και εκλεκτών, αφήνοντας τους πολλούς να κλέβουν από λίγα, με το να βάζουν στην τσέπη ένα 20% των προστίμων του ελεγχόμενου επιτηδευματία, ώστε να μην βεβαιωθεί η φορολογική παράβαση, είχαμε φτάσει στην γενικευμένη κατάρρευση του εισπρακτικού μηχανισμού, ο οποίος αύξανε με γεωμετρική πρόοδο τις απαιτήσεις του, προσπαθώντας μάταια να φανεί ανταποδοτικός προς τον πολίτη.
Άκουγα τον ανεκδιήγητο υπουργό υγείας προ ανασχηματισμού να λέει ότι στην Βενεζουέλα σφάζονται για ένα κωλόχαρτο. Τα δημόσια νοσοκομεία προ μνημονίου δεν είχαν κωλόχαρτο στις τουαλέτες των ασθενών, αυτό ήταν μέλημα των συγγενών, τώρα δεν έχουν ούτε κωλόχαρτα, ούτε καθετήρες, τότε είχαν τουλάχιστον καθετήρες.
Όλη αυτή η αναγωγή των ευθυνών στον απλό πολίτη έγινε μέσω της "παγκάλειας" λογικής: "μαζί τα φάγαμε". Σου διορίσαμε το παιδί, σου μεταθέσαμε τον φαντάρο, σου δώσαμε προαγωγή, σου "καθαρίσαμε" το αυθαίρετο, σε φτιάξαμε βρε άχρηστε!
Μόνο που η παγκάλεια λογική μπάζει στο εξής σημείο: ενώ καταμαρτυρεί στο σύνολο το ανοσιούργημα της ευνοιοκρατίας, δεν εξηγεί ποιόν έβλαψε αυτή η ευνοιοκρατία.
Υπαινίσσεται ότι όλοι ευνοήθηκαν, άρα όλοι είναι υπόλογοι για την κατάρρευση της οικονομίας απέναντι στην Ανώτατη Ελεγκτική Αρχή, την ΕΕ και την τρόικα.
Προσπερνά αβίαστα τις ποσοστώσεις των δύο κομμάτων εξουσίας, δηλαδή του ΠΑΝΔΟΚ, προσπαθώντας να πείσει ότι το 80% του ελληνικού λαού έζησε ζωή χαρισάμενη, επειδή το πολιτικό σύστημα, οι βουλευτές και οι υπουργοί έλιωναν μπροστά στα δίκαια αιτήματα των νοικοκυραίων που τους επισκέπτονταν στα πολιτικά τους γραφεία και στις πιέσεις των συνδικαλιστών (του ΠΑΝΔΟΚ) που ανέβαιναν στα γραφεία των υπουργών, νομιμοποιούμενοι από τους εργαζόμενους, που καλά έκαναν και διεκδικούσαν οτιδήποτε υπέρ τους μέσω κινητοποιήσεων, για να κερδίσουν με αγώνες κάτι που το σύστημα τους έδινε, μόλις όμως είχαν γίνει αρκούντως πιεστικοί.
Ο μεν Πάγκαλος πλασάρει τους υπουργούς και τους βουλευτές, ότι ενέδιδαν με το καλημέρα στις απαιτήσεις πολιτών και κοινωνικών ομάδων, πράγμα το οποίο θεωρεί πταίσμα, ενώ δαιμονοποιεί τους δοτούς συνδικαλιστές του ΠΑΝΔΟΚ, που εκβίαζαν τους πολιτικούς, σκιαγραφώντας τους ως "Φωτόπουλους", "Σταμουλοκολλάδες" ή αξύριστους και βρώμικους εκπαιδευτικούς.
Οι δε συνδικαλιστικές ηγεσίες αποκρύπτουν επιμελώς τις κάτω από το τραπέζι συμφωνίες ή τα αντίδωρα για την κατασίγαση της γενικευμένης "μασαμπούκας" του μιζοδίαιτου πολιτικού συστήματος.
Από την παραπάνω περιγραφή λείπει το τμήμα του πληθυσμού, που δεν "τα έφαγε μαζί" και δεν ευνοήθηκε σε καμιά πτυχή της ζωής του, ούτε και μετά θάνατον. Η απ' ευθείας αναγωγή των εκλογικών ποσοστών του ΠΑΝΔΟΚ στην ταύτιση με το ποσοστό των ευνοημένων είναι δόλια, προσχηματική και εντελώς αντίστροφη. 70% των πολιτών και νοικοκυριών δεν έτυχαν απολύτως καμιάς εύνοιας από το πολιτικό σύστημα ή τον κρατικό μηχανισμό. Εκτός αν κατά την ίδια "παγκάλεια" λογική, θεωρηθεί εύνοια η δαιμονιζόμενη δανειοδοσία 2000-2007, όπου οι τράπεζες δεν σε αφήνανε ήσυχο αν δεν έπαιρνες πιστωτική κάρτα, καταναλωτικό δάνειο, στεγαστικό δάνειο ή πολλές φορές και τα τρία. Μόνο που αυτή δεν ήταν εύνοια, ήταν η ουσιαστική κατάρα του μέσου πολίτη.
Ο δανειολήπτης που χρωστάει, δηλαδή σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι, έχει να αντιμετωπίσει τα μέτρα που θα του επιβάλει το τραπεζικό σύστημα. Δέσμευση ποσών από λογαριασμούς ή την ατιμωτική ρύθμιση που τον καθιστά ενοικιαστή στο σπίτι του.
Ο δανειολήπτης που χρωστάει, δεν μπορεί να καταμαρτυρήσει στο επίσημο κράτος, δηλαδή στις προηγούμενες κυβερνήσεις, ούτε τον αλόγιστο υπερδανεισμό, ούτε την τερατώδη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, ούτε την δόλια και παραπειστική διαφημιστική πολιτική των τραπεζών. Για έναν απλούστατο λόγο: Με δόλιους και υστερόβουλους χειρισμούς τον έχουν καταστήσει συνένοχο. Και καταναλωτικό πήρε και στεγαστικό, αλλά και μέρος του ΦΠΑ δεν απέδιδε από το μαγαζάκι του, που δεν υπάρχει πια. Και είναι τώρα ανασφάλιστος, τον κυνηγάει και το ταμείο για τα οφειλόμενα.
Τι κάνει λοιπόν ο μέσος πολίτης που αισθάνεται συνένοχος;
Κάθεται μέσα. Στο σπίτι. Πειθήνιος. Προσπαθεί να επιβιώσει. Έχει προ πολλού σταματήσει να ψάχνει για δουλειά. Κάνει ζάπινγκ στις ειδήσεις μήπως ακούσει τίποτα καινούριο για τους δανειολήπτες. Έχει αντικαταστήσει το σεξ με τους τσακωμούς για την οικονομική ξεφτίλα. Όταν βγαίνει, σπανίως και λόγω μεγάλης ανάγκης, αποκρύπτει επιμελώς την ανέχεια. Στο καφενείο δεν πάει πια, τελευταία φορά τον κεράσανε, με δυσκολία πληρώνει τον δικό του καφέ, πως να ανταποδώσει;
30 χρόνια έδινε την ψήφο του σ'αυτόν που τον διαβεβαίωνε πως θα του εξασφαλίσει καλύτερα οικονομικά, "ποιότητα" ζωής, ψάχνει τώρα αυτά τα ελληνικά στον Τσίπρα, αυτός του λέει ότι εκτός από την ψήφο σου, σε θέλουμε στους δρόμους, να αντιμετωπίσουμε μαζί τους πιστωτές και τους δωσίλογους. Ξένη γλώσσα του φαίνεται. Παρακολουθεί μια συνέντευξη του Τσίπρα και πείθεται, μέχρι να βγει με δηλώσεις ο Βενιζέλος και να του "καρφώσει το μαχαίρι στην καρδιά".
Η μία πτυχή του προβλήματος. Η εκλεπτυσμένη χειραγώγηση που καταντάει συναισθηματική χοντροκοπιά.
Η άλλη είναι οι παλινωδίες, οι πολυγλωσσίες και η ναρκισσιστική πολυδιάσπαση της Αριστεράς.
Μετά από τόση οικονομική ξεφτίλα, τόση απαξίωση, τόση αδικία, τόσο ξεπούλημα που έχει βιώσει ο "δεν τα έφαγα με κανέναν", περίμενε κανείς, πως τουλάχιστον αυτοί που στο συντακτικό τους κλίνουν την λέξη λαός σε όλες τις πτώσεις, φωνές και αριθμούς, θα προσπαθούσαν να συμπήξουν ένα μέτωπο, έστω μόνο πάνω στα ζητήματα ξεπουλήματος των φιλέτων κοινωφελών οργανισμών, σε ξένους, πλην όμως κρατικούς αντίστοιχους οργανισμούς. Και μάλιστα χωρίς οι τελευταίοι να κάνουν μια καινούρια επένδυση, η οποία θα εγκαθιστούσε στην χώρα τον πολυθρύλητο ανταγωνισμό, ώστε να πέσουν οι τιμές του ρεύματος, του αερίου ή του νερού.
Αντιθέτως οι ξένες "ΔΕΗ", "ΕΥΔΑΠ", "ΔΕΦΑ" παίρνουν δώρο τις κομβικές μονάδες των οργανισμών, που τους δίνουν την δυνατότητα να αυξήσουν τις τιμές και να αποδεσμευτούν από την κοινωνική τιμολογιακή πολιτική των "μητρικών" τους, εκβιάζοντας τις τελευταίες στα δικά τους τιμολόγια.
Να συμπήξουν ένα μέτωπο αποτελούμενο από όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις που μέχρι τώρα έχουν δηλώσει οτι θα αντισταθούν με νύχια και με δόντια στην λεηλασία και το ξεπούλημα. Να συμφωνήσουν ένα μίνιμουμ πλαίσιο εντατικής συνεργασίας και δράσης, που να αφορά την οργάνωση παλλαϊκών κινητοποιήσεων, έστω και κάτω απ' το τραπέζι, άλλωστε πως κυβερνούσε το ΠΑΝΔΟΚ τόσα χρόνια!
Αντιθέτως διυλίζουν τον κώνωπα, εφευρίσκοντας απίθανες θεωρίες διαχωριστικών γραμμών και εκνευριστικά προσχηματικές λεπτομέρειες που τους αναγκάζουν να εμμείνουν στην κρυστάλλινη, άκαμπτη, περήφανη πολιτική τους θέση.
Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών στείλανε πολλαπλά μηνύματα στην Αριστερά. Η αποκωδικοποίησή τους δεν γίνεται με τα κομματικά Ευαγγέλια που ερμηνεύουν την πραγματικότητα, προσαρμόζοντάς την στην ήδη δεσπόζουσα, συνήθως άκαμπτη θεωρία.
Η παραδοχή στρεβλώσεων και άστοχων πολιτικών, που δεν υιοθετήθηκαν από μεγάλα τμήματα του λαού, ενώ προτιμήθηκε η στασιμότητα και η αναμονή πιο ξεκάθαρων και δόκιμων κομματικών επιλογών, αυτή η παραδοχή από μέρους των κομμάτων της Αριστεράς, ανοίγει τον δρόμο για την παλλαϊκή συστράτευση και αποδοχή των θέσεων της Αριστεράς συνολικά, ανεξαρτήτως κομματικού πρόσημου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου