Επιστρέφουμε ολοταχώς στο... 1898!

Οι γνωρίζοντες δεν ξαφνιάστηκαν. Για μια ακόμη φορά το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο που θεωρεί ότι είναι ο επικυρίαρχος στην Ελλάδα, έθεσε ευθέως ζήτημα οικονομικής κατοχής της χώρας. Η αποκάλυψη του εγγράφου του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών περί «δεσμευμένου λογαριασμού των εσόδων της από πάσης φύσεως δραστηριότητα, εξορύξεις, αποκρατικοποιήσεις κλπ» έδειξε τις επιδιώξεις των πιστωτών Σαρκαστική γελοιογραφία από τον «ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ». Ο Χαρίλαος Τρικούπης, που εμφανίζεται ως καραγκιόζης επί χοίρου, δεν βρισκόταν στη ζωή όταν η Ελλάδα πλήρωνε το τίμημα της χρεοκοπίας του. Το γουρούνι συμβόλιζε τον χειμαζόμενο λαό Στο σημείωμα που είναι εν γνώσει των τριών πολιτικών αρχηγών της τρικομματικής κυβέρνησης με τίτλο «Ενισχυμένη Διακυβέρνηση και Μηχανισμοί Ελέγχου» γίνεται λόγος για ειδικό λογαριασμό ο οποίος θα βρίσκεται υπό διεθνή διαχείριση, ενώ σημειώνεται ότι οι αποκλίσεις από τους στόχους του προγράμματος θα πρέπει να εξισορροπούνται μέσω εσωτερικών προσαρμογών. Επί της ουσίας έχουμε μια επιστροφή, εάν επιμείνουν στο μέλλον οι Γερμανοί, διότι για την παρούσα χρονική στιγμή δεν συζητείται, στο καθεστώς του διεθνούς οικονομικού ελέγχου στην Ελλάδα, μετά από την ήττα στον άτυχο ελληνοτουρκικό πόλεμο και της οικονομικής κρίσης του 1893, έτος κατά το οποίο ο Χαρίλαος Τρικούπης κατά την τελευταία πρωθυπουργία του κήρυξε πτώχευση. Η γερμανική πλευρά επανέφερε το θέμα της δημιουργίας δεύτερου ειδικού λογαριασμού (θα τελεί υπό τη διαχείριση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας), πέραν του υπάρχοντος στην Τράπεζα της Ελλάδος, μέσω του οποίου θα γίνεται η διαχείριση των πόρων του ελληνικού κράτους από τους ξένους. Το γερμανικό σχέδιο μας γυρίζει στο 1898, όταν η πρώτη τρόικα πάτησε το πόδι της στην Ελλάδα και αποτελείτο από τους Τέστα (Γερμανός), Λετάν (Γάλλος) και Λόου (Αγγλος) που ήταν επικεφαλής της Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής (Commission Internationale Financiere de la Grece) δηλαδή του Διεθνή Οικονομικού Ελέγχου που επιβλήθηκε στη χώρα μας. Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ) ονομαζόταν ο έλεγχος των δημοσίων οικονομικών της Ελλάδας που επιβλήθηκε από Ευρωπαϊκές χώρες που δάνεισαν τη χώρα μας το φθινόπωρο του 1897 ενώ αυτή είχε χρεοκοπήσει τέσσερα χρόνια πριν, με στόχο την αποπληρωμή των χρεών της προς τους πιστωτές της. Ήταν μια εξαμελής επιτροπή, η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή, με μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα από το 1897 μέχρι το 1978, για 81 χρόνια. Η συμφωνία με τους πιστωτές προέβλεπε: 1. Χορήγηση δανείου πολεμικών επανορθώσεων και του «οικονομικού δανείου». Εκχωρήθηκε εγγυημένο δάνειο 151,3 εκατ. φράγκων, από τις Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα. 2. Υποθήκευση φορολογικών εσόδων ώστε να εξασφαλισθεί η αποπληρωμή των δανείων. Στον ΔΟΕ αποδίδονταν τα έσοδα των μονοπωλίων αλατιού, πετρελαίου, σπίρτων, τραπουλόχαρτων, τσιγαροχάρτων και σμύριδας Νάξου, ο φόρος καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και οι δασμοί του τελωνείου Πειραιά. 3. Αναδιάρθρωση του χρέους Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ), ο οποίος επιβλήθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις στη χώρα μας, επιδείνωσε την τραγική κατάσταση της εθνικής οικονομίας, που δημιούργησε η πτώχευση του 1893 και εξελίχθηκε σε οικονομική κρίση. Εθνική ταπείνωση, πολιτική αστάθεια, αδιανόητη φτώχεια, κοινωνική αναστάτωση, ευρύτατο κύμα μετανάστευσης και αδυναμία διαχείρισης της κρίσης από τις υπεύθυνες ηγεσίες, είναι οι βασικές συνιστώσες της πολιτικής κατάστασης της χώρας κατά την υπόψη περίοδο. Οι διεθνείς οικονομικές κυρώσεις, οι οποίες με τη συνθήκη ειρήνης επιδείνωσαν το οικονομικό αδιέξοδο και κατέστησαν προβληματική την επιβίωση της κοινωνίας και της χώρας. Παράλληλα όμως η κατάσταση αυτή αποτέλεσε το έναυσμα της εθνικής αφύπνισης και συστράτευσης, για μια νέα ανοδική και ελπιδοφόρα πορεία του Ελληνισμού. Είναι προφανές, ότι οι συνθήκες και τα δεδομένα της πολιτικής κατάστασης της χώρας μας πριν εκατό (100) χρόνια, παρουσιάζουν κάποιες ομοιότητες με τις παραμέτρους της σημερινής πολύπλευρης κρίσης, η οποία έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις και απειλεί την επιβίωση της πατρίδας μας και του Ελληνισμού. Κατά συνέπεια το αξίωμα των ιστορικών επιστημόνων, ότι «Η ιστορία επαναλαμβάνεται» επιβεβαιώνεται από τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα. Το ερώτημα, που προκύπτει είναι τι συνέβη σε μια 15ετία (1897-1912), ώστε η μικρή Ελλάδα να είναι έτοιμη να αντιπαρατεθεί με αυτοπεποίθηση και αξιώσεις με τον μεγάλο γίγαντα της εποχής δηλαδή την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία; Η απάντηση είναι, ότι αξιοποιήθηκαν οι σπάνιες αρετές, οι αδιαμφισβήτητες ικανότητες και ανεξάντλητες δυνάμεις του Έλληνα, από τις ικανές και φωτισμένες ηγεσίες της εποχής. Η ανάληψη της κυβέρνησης της χώρας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ως επακόλουθο της επανάστασης του 1909 και η τοποθέτηση ικανών - έντιμων στελεχών στον κρατικό μηχανισμό, δημιούργησαν την πολυπόθητη εθνική συσπείρωση και άνεμο δημιουργίας για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Όπως τότε έτσι και τώρα, είμαστε ως κράτος υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο λόγω χρεοκοπίας. Μόνο που τώρα ο έλεγχος ονομάζεται «τρόικα» κι όχι Δ.Ο.Ε, όπως τότε, χωρίς η ουσία του να αλλάξει. Τότε ο Ελευθέριος Βενιζέλος έκφρασε τις νέες δυνάμεις στην πολιτική ζωή της χώρας. Σήμερα ποια ηγεσία θα εκφράσει την σημερινή κατάσταση όταν επισημαίνεται από πολλούς ότι ακόμη και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο έχουμε έλλειψη σημαντικών ηγετών; Χρειαζόμαστε ένα νέο 1909 που στην ουσία θα επανιδρύσει πραγματικά το ελληνικό κράτος και θα αναδείξει νέους ηγέτες. Άρης Ραβανός www.tovima.gr