Οι τραγικές, οι καταστροφικές
επιπτώσεις από τη νέα ισοπέδωση μισθών, συντάξεων και εργασιακών δικαιωμάτων
διαμορφώνουν μια δική τους νομοτέλεια, μια δική τους ιστορική δυναμική, που
αποδιοργανώνει το εγγενώς σαθρό κυβερνητικό οικοδόμημα, ανεξάρτητα από τη
βούληση των μνημονιακών «εταίρων», οι οποίοι «επιμένουν» να φέρουν εις πέρας το
«σωτήριο» έργο τους.
Ασφαλώς τόσο οι συναντήσεις των τριών αρχηγών όσο και οι «διαφοροποιήσεις» των κ. Φ. Κουβέλη και Ε. Βενιζέλου εντάσσονται σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, όμως η σκληρή πραγματικότητα ξεπερνά το παιχνίδι αυτό, απογυμνώνοντας και ευτελίζοντας τους «πρωταγωνιστές» του.
Επί της ουσίας: Αποτελεί στ' αλήθεια ένα «άλλοθι», την πολιτική «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», η διαφοροποίηση της ΔΗΜΑΡ στα εργασιακά, όταν εγκρίνει, ψηφίζει και νομιμοποιεί το «πακέτο» των καταστροφικών μέτρων που θα εντείνουν το κλίμα της ύφεσης και δεν θα μειώσουν απλώς τις αποζημιώσεις λόγω απολύσεως, αλλά θα οδηγήσουν στην πράξη στην ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ;
Εάν ο κ. Φώτης Κουβέλης έχει πράγματι σοβαρούς πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους να «αντισταθεί», τότε θα έπρεπε να αρνηθεί, θα έπρεπε να καταψηφίσει τη δομή που παράγει την καταστροφή και να μην αρκείται απλώς να διαφοροποιείται ως προς τις συνέπειες.
Στην πραγματικότητα, οι «διαφοροποιήσεις» της ΔΗΜΑΡ εκδηλώθηκαν γιατί υπάρχει γι' αυτήν, ως τελευταίο χαρτί, η «ηρωική έξοδος» από την κυβέρνηση, μια έξοδος που μπορεί να αποτελέσει πολιτικό πλήγμα για τον κ. Α. Σαμαρά, χωρίς όμως να του στερεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Στην πραγματικότητα η ένσταση του κ. Φ. Κουβέλη στο «εργασιακό» απευθύνεται εμμέσως στον κ. Ε. Βενιζέλο, τον οποίο «στριμώχνει στη γωνία». Ο κ. Βενιζέλος είναι χειροπόδαρα «δεμένος» ήδη από τη θητεία του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ενώ έχει υπογράψει προσωπικά δήλωση αποδοχής των μέτρων και δέσμευσης για την υλοποίησή τους, όπως άλλωστε υπέγραψε την ίδια δήλωση ο νυν πρωθυπουργός.
Τα περί «προτεκτοράτου» του κ. Βενιζέλου αποτελούν ένα ψεύτικο άλλοθι, όπως ακριβώς τα «εργασιακά» του κ. Κουβέλη. Και οι δυο τους αναζητούν προσχήματα, πολιτικά προσωπεία προκειμένου να στρέψουν τη λαϊκή αγανάκτηση στο πρόσωπο του «τολμηρού», όπως αυτοαπεκλήθη, Α. Σαμαρά. Πρόκειται, στην πράξη, για τις εσωτερικές αντιθέσεις και τον αγώνα επιβίωσης μιας «λυκοσυμμαχίας», τώρα που θα πρέπει να αναληφθεί από όλους τους το πολιτικό κόστος.
Τα «παζάρια» και οι ανώδυνες στην πράξη «υποχωρήσεις» της «τρόικας» δεν αποτελούν παρά το άθλιο σκηνικό ενός προαποφασισμένου εγκλήματος.
Έπειτα από λίγες ημέρες αυτό το σκηνικό θα αλλάξει, αφού η δεύτερη πράξη της υποκρισίας θα παιχθεί στο Κοινοβούλιο. όπου πολλοί από τους βουλευτές που «διαφοροποιούνται» σήμερα θα «αυτοθυσιαστούν» χάριν της «σωτηρίας» της χώρας.
Ακόμα όμως κι αν η τριμερής μνημονιακή κυβέρνηση καταφέρει να ξεπεράσει κι αυτήν τη δοκιμασία χωρίς σοβαρές απώλειες, παραμένει το κεντρικό πρόβλημα της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ της κρίσης.
Οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν είναι πλέον προβλέψιμες και πιθανόν να καταστούν μη ελεγχόμενες, όσο θα προχωρεί η εφαρμογή των νέων μέτρων. Το κυριότερο: Το νέο πακέτο αποτελεί έναν εκρηκτικό μηχανισμό, τοποθετημένο στον «πυρήνα» των πολιτικών διαχειριστών του Μνημονίου.
Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι τα νέα σκληρά μέτρα θα νεκρώσουν την αγορά και θα εκτινάξουν την ανεργία και την ύφεση, με αποτέλεσμα όλοι οι «φιλόδοξοι» στόχοι που περιέχονται στο νέο Μνημόνιο να τιναχθούν στον αέρα. Μετά την ψήφιση του νέου πακέτου, η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συγκροτούν θα αρχίσουν να διανύουν «το πράσινο μίλι» προς την τελική τους πτώση.
Η ελληνική κοινωνία υφίσταται σήμερα μια πολλαπλή επίθεση. Η οικονομική εξόντωση, η διάλυση των κοινωνικών θεσμών και των εργασιακών δικαιωμάτων, η φτώχεια, η απόγνωση για το αύριο αποτελούν τη μια όψη αυτής της επίθεσης.
Η άλλη όψη περιλαμβάνει -πέραν της τρομοκράτησης και των ανοικτών απειλών του συστήματος των μνημονιακών συμφερόντων προς τους πολίτες- τη συστηματική καλλιέργεια ενός κοινωνικού εμφυλίου μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, μεταξύ των πολιτών. Όποιον έλεγχο δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ασκήσουν οι κρατικοί μηχανισμοί και η πολιτική εξουσία τον μεταφέρουν στους πολίτες.
Ο χαφιεδισμός, οι καταγγελίες, οι εντάσεις μεταξύ των πολιτών (π.χ. φοροδιαφυγή, έκδοση αποδείξεων, ΦΠΑ) αποτελούν τώρα επίσημη κυβερνητική πολιτική, που εξαγγέλλεται μάλιστα ως καινοτομία.
Το πολιτικό κύρος, η πολιτική αξιοπιστία, η πολιτική αξιοπρέπεια έχουν οριστικά εκλείψει. Τώρα καταρρίπτονται και τα τελευταία προσχήματα, το ήθος, οι στοιχειώδεις κανόνες σεβασμού μεταξύ πολιτικής εξουσίας και κοινωνίας, μεταξύ μιας κυβέρνησης και των πολιτών που την εμπιστεύθηκαν. Η οικονομική καταστροφή συμβαδίζει με την καταστροφή ενός ολόκληρου συστήματος ήθους και αξιών που χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό μας.
Του Μενέλαου Γκίβαλου
Ασφαλώς τόσο οι συναντήσεις των τριών αρχηγών όσο και οι «διαφοροποιήσεις» των κ. Φ. Κουβέλη και Ε. Βενιζέλου εντάσσονται σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, όμως η σκληρή πραγματικότητα ξεπερνά το παιχνίδι αυτό, απογυμνώνοντας και ευτελίζοντας τους «πρωταγωνιστές» του.
Επί της ουσίας: Αποτελεί στ' αλήθεια ένα «άλλοθι», την πολιτική «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», η διαφοροποίηση της ΔΗΜΑΡ στα εργασιακά, όταν εγκρίνει, ψηφίζει και νομιμοποιεί το «πακέτο» των καταστροφικών μέτρων που θα εντείνουν το κλίμα της ύφεσης και δεν θα μειώσουν απλώς τις αποζημιώσεις λόγω απολύσεως, αλλά θα οδηγήσουν στην πράξη στην ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ;
Εάν ο κ. Φώτης Κουβέλης έχει πράγματι σοβαρούς πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους να «αντισταθεί», τότε θα έπρεπε να αρνηθεί, θα έπρεπε να καταψηφίσει τη δομή που παράγει την καταστροφή και να μην αρκείται απλώς να διαφοροποιείται ως προς τις συνέπειες.
Στην πραγματικότητα, οι «διαφοροποιήσεις» της ΔΗΜΑΡ εκδηλώθηκαν γιατί υπάρχει γι' αυτήν, ως τελευταίο χαρτί, η «ηρωική έξοδος» από την κυβέρνηση, μια έξοδος που μπορεί να αποτελέσει πολιτικό πλήγμα για τον κ. Α. Σαμαρά, χωρίς όμως να του στερεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Στην πραγματικότητα η ένσταση του κ. Φ. Κουβέλη στο «εργασιακό» απευθύνεται εμμέσως στον κ. Ε. Βενιζέλο, τον οποίο «στριμώχνει στη γωνία». Ο κ. Βενιζέλος είναι χειροπόδαρα «δεμένος» ήδη από τη θητεία του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ενώ έχει υπογράψει προσωπικά δήλωση αποδοχής των μέτρων και δέσμευσης για την υλοποίησή τους, όπως άλλωστε υπέγραψε την ίδια δήλωση ο νυν πρωθυπουργός.
Τα περί «προτεκτοράτου» του κ. Βενιζέλου αποτελούν ένα ψεύτικο άλλοθι, όπως ακριβώς τα «εργασιακά» του κ. Κουβέλη. Και οι δυο τους αναζητούν προσχήματα, πολιτικά προσωπεία προκειμένου να στρέψουν τη λαϊκή αγανάκτηση στο πρόσωπο του «τολμηρού», όπως αυτοαπεκλήθη, Α. Σαμαρά. Πρόκειται, στην πράξη, για τις εσωτερικές αντιθέσεις και τον αγώνα επιβίωσης μιας «λυκοσυμμαχίας», τώρα που θα πρέπει να αναληφθεί από όλους τους το πολιτικό κόστος.
Τα «παζάρια» και οι ανώδυνες στην πράξη «υποχωρήσεις» της «τρόικας» δεν αποτελούν παρά το άθλιο σκηνικό ενός προαποφασισμένου εγκλήματος.
Έπειτα από λίγες ημέρες αυτό το σκηνικό θα αλλάξει, αφού η δεύτερη πράξη της υποκρισίας θα παιχθεί στο Κοινοβούλιο. όπου πολλοί από τους βουλευτές που «διαφοροποιούνται» σήμερα θα «αυτοθυσιαστούν» χάριν της «σωτηρίας» της χώρας.
Ακόμα όμως κι αν η τριμερής μνημονιακή κυβέρνηση καταφέρει να ξεπεράσει κι αυτήν τη δοκιμασία χωρίς σοβαρές απώλειες, παραμένει το κεντρικό πρόβλημα της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ της κρίσης.
Οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν είναι πλέον προβλέψιμες και πιθανόν να καταστούν μη ελεγχόμενες, όσο θα προχωρεί η εφαρμογή των νέων μέτρων. Το κυριότερο: Το νέο πακέτο αποτελεί έναν εκρηκτικό μηχανισμό, τοποθετημένο στον «πυρήνα» των πολιτικών διαχειριστών του Μνημονίου.
Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι τα νέα σκληρά μέτρα θα νεκρώσουν την αγορά και θα εκτινάξουν την ανεργία και την ύφεση, με αποτέλεσμα όλοι οι «φιλόδοξοι» στόχοι που περιέχονται στο νέο Μνημόνιο να τιναχθούν στον αέρα. Μετά την ψήφιση του νέου πακέτου, η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συγκροτούν θα αρχίσουν να διανύουν «το πράσινο μίλι» προς την τελική τους πτώση.
Η ελληνική κοινωνία υφίσταται σήμερα μια πολλαπλή επίθεση. Η οικονομική εξόντωση, η διάλυση των κοινωνικών θεσμών και των εργασιακών δικαιωμάτων, η φτώχεια, η απόγνωση για το αύριο αποτελούν τη μια όψη αυτής της επίθεσης.
Η άλλη όψη περιλαμβάνει -πέραν της τρομοκράτησης και των ανοικτών απειλών του συστήματος των μνημονιακών συμφερόντων προς τους πολίτες- τη συστηματική καλλιέργεια ενός κοινωνικού εμφυλίου μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, μεταξύ των πολιτών. Όποιον έλεγχο δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ασκήσουν οι κρατικοί μηχανισμοί και η πολιτική εξουσία τον μεταφέρουν στους πολίτες.
Ο χαφιεδισμός, οι καταγγελίες, οι εντάσεις μεταξύ των πολιτών (π.χ. φοροδιαφυγή, έκδοση αποδείξεων, ΦΠΑ) αποτελούν τώρα επίσημη κυβερνητική πολιτική, που εξαγγέλλεται μάλιστα ως καινοτομία.
Το πολιτικό κύρος, η πολιτική αξιοπιστία, η πολιτική αξιοπρέπεια έχουν οριστικά εκλείψει. Τώρα καταρρίπτονται και τα τελευταία προσχήματα, το ήθος, οι στοιχειώδεις κανόνες σεβασμού μεταξύ πολιτικής εξουσίας και κοινωνίας, μεταξύ μιας κυβέρνησης και των πολιτών που την εμπιστεύθηκαν. Η οικονομική καταστροφή συμβαδίζει με την καταστροφή ενός ολόκληρου συστήματος ήθους και αξιών που χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό μας.
Του Μενέλαου Γκίβαλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου