Του λαϊκού ζωγράφου...

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της πλήρους εξειδίκευσης δεν περίμενα να δω έναν λαϊκό ζωγράφο να δημιουργεί ένα δικό του προσωπικό καλλιτέχνημα στον τοίχο ενός επαρχιακού καφενείου. Αποτελεί σίγουρα για την οπτική μας παιδεία κάτι τουλάχιστον εξωτικό και γι΄αυτό σπάνια σημαντικό και ανεπανάληπτο που καταφέραμε ν΄απαθανατίσουμε και να σκεφτούμε πως η λαϊκή ψυχή και σκέψη με κάποιο αυθόρμητο και ξαφνικό τρόπο πάντοτε λειτουργεί και μπορεί και εκφράζεται όταν όλα ίσως φαίνονται τόσο σκοτεινά ή περίπλοκα μετά τον μετά- μοντερνισμό ή οποιαδήποτε άλλη τάση θα θέλαμε να βαφτίσουμε ή να εισαγάγουμε για να αποδείξουμε την κίνηση της τέχνης  και του πνευματικού μας γίγνεσθαι. Συχνά προβληματιζόμαστε για την λαϊκή έκφραση και πρόσληψη που μπορεί να είναι πολλαπλή αλλά να μην καταχωρείται πάντοτε έτσι αλλά αντιθέτως σε μκαι με άλλες κατηγορίες μιας και ο ακαδημαϊσμός και εύκολη κριτική καλά κρατούν σε μία χώρα του Περικλή Γιαννόπουλου - Ἡ ἑλληνικὴ γραμμὴ καὶ τὸ ἑλληνικὸ χρῶμα .... «Ὅπως διὰ τὴν ζήτησιν τῆς Ἑλληνικῆς Γραμμῆς, ἥτις ἀποτελεῖ τὴν πρώτην Ἰδέαν μιᾶς ἐκρήξεως Ἑλληνικῆς Αἰσθητικῆς, τίθεται ὡς βάσις οὐχὶ Τέχνη τις οἱαδήποτε, οὔτε αὐτὴ ἡ Ἀρχαία μας Τέχνη, ἀλλὰ ἡ Φύσις, ἡ Γῆ, ὅπως τὴν βλέπομεν γύρωθεν ἡμῶν, οὕτω καὶ διὰ τὸ ΧΡΩΜΑ...»

Με τον όρο «Λαϊκή ζωγραφική» αποκαλούμε ένα είδος της ζωγραφικής τέχνης, χαρακτηριστικά του οποίου πρέπει να θεωρούνται, η ανεπιτήδευτη γνησιότητα των δημιουργών, ο αυθορμητισμός της έκφρασης, η απλή και δίχως καινοτόμους τρόπους χρήση των εκφραστικών- ζωγραφικών μέσων. Ο προσδιορισμός «Λαϊκός», υποδηλώνει την άμεση σύνδεση του δημιουργού με την καλλιτεχνική παράδοση, όπως την αντιλαμβάνεται το ευρύτερο φάσμα ενός λαού και ταυτόχρονα τη συναισθηματική συνάρτηση της έκφρασης με την πρωτογενή βιωματική εμπειρία του καλλιτέχνη, αλλά και του λαού προς τον οποίο το έργο του απευθύνεται. Για το λόγο αυτό, η πλειονότητα των έργων που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «λαϊκά», περιλαμβάνουν στη θεματολογία τους θέματα που αποτελούν καθημερινά βιώματα ή συλλογικές μνήμες του παρελθόντος και που σκοπό έχουν την υπενθύμιση τους και την αφύπνιση της συναισθηματικότητας του θεατή. Εμείς είδαμε να αποτυπώνεται μπροστά μας όλο το φως και η ομορφιά του Αμβρακικού όπως φωτίζει τις ψυχές των ανθρώπων της που θα την αποτυπώνουν στο δικό τους καθημερινό χώρο συμπόρευσης και συνύπαρξης. Και τους θαυμάζουμε γι΄αυτό.....

Κατερίνα Σχισμένου