Αθλητισμός στην Ελλάδα: ακόμα μία παρωδία

Οι Έλληνες έχουμε συνηθίσει να γκρινιάζουμε για τα στραβά της πολιτικής και δημόσιας ζωής του τόπου μας. Πολύ λιγότερο και σπάνια αναφερόμαστε στα παράλογα της κοινωνικής μας στάσης, στο πώς δηλαδή ο καθένας μας οργανώνεται σε μία ομάδα, και πώς ακολούθως συμπεριφέρεται μέσα σ' αυτήν αλλά και μέσω αυτής. Θεωρώ ότι όλα όσα μας πονούν μπορούν να μελετηθούν και από αυτή την οπτική γωνία και συχνά μπορούν να εξηγηθούν έτσι. Θέλω με αυτή τη διάθεση να κοιτάξω τι συμβαίνει με τον αθλητισμό στην Ελλάδα.

Μια οικογένεια που έχει τη δυνατότητα, θα προσπαθήσει να εντάξει τα παιδιά της σε κάποια αθλητική ομάδα έτσι ώστε να μάθουν τα παιδιά κάποιο/α σπορ. Τα σχολεία, συχνά και τα ιδιωτικά που τέλος πάντων έχουν παραπάνω πόρους, δεν προσφέρουν στους μαθητές τους αυτή τη δυνατότητα. Αν λοιπόν ένα παιδί αρχίσει ένα άθλημα στο δημοτικό, το αργότερο μέχρι την πρώτη Γυμνασίου έχει βρεθεί να κάνει πρωταθλητισμό. Δεν υπάρχουν αθλητικά σωματεία που προσφέρουν τη δυνατότητα της προπόνησης για τη χαρά της προπόνησης. Επομένως ή είσαι «καλός» και θα πρέπει να προπονείσαι με μανία για να δοξάσεις τον σύλλογό σου, ή να αφήσεις τον σύλλογό σου ήσυχο να προπονήσει τους «ταλαντούχους». Αυτό δεν «μας το έκανε η κοινωνία» ή το «άδικο σύστημα» ή «η κακιά μας κυβέρνηση» αλλά εμείς, ξεκάθαρα, στον εαυτό μας. Εμείς ως παιδιά αθλητές που ανταγωνιζόμαστε κι όχι συναγωνιζόμαστε μέσα στην ίδια μας την ομάδα. Εμείς που δεν διεκδικήσαμε ποτέ ως ενήλικες το δικαίωμα στον αθλητισμό, όντας κάτι άλλο από αθλητές. Εμείς οι γονείς, που «έτσι τα βρήκαμε και έτσι θα τα αφήσουμε» (ισχύει για όλα τα στραβά αυτή η ρήση). Εμείς ως προεδρείο, μέλη, και ως προπονητές, που σκέφτονται το «καλό της ομάδας» και προπονούμε μόνον τον γεννημένο αθλητή, το παιδί του χορηγού, και του πιο καλά δικτυωμένου γονιού, που θα μας βοηθήσει. Ο ορφανός, ο απλά δουλευταράς, το καλό παιδί, να πάει σπίτι του. Κι έτσι βεβαιωνόμαστε ότι ούτε στον αθλητισμό θα μάθουν τα παιδιά ότι μπορούν κάποια πράγματα να «τα αφήσουν κάπως καλύτερα από ό,τι τα βρήκαν».

Μα και ο γεννημένος αθλητής, ο ταλαντούχος και δουλευταράς έφηβος, καλύτερα να αθληθεί σε μία χώρα που όχι μόνο θα τον στηρίξει όντας πρωταθλητής, αλλά θα του δώσει πολυποίκιλες ευκαιρίες και εναλλακτικές για να μπορέσει να «αποζημιωθεί» για τις ώρες που προπονούμενος παραμέλησε άλλα σημαντικά, όπως την ακαδημαϊκή του πορεία, τη διείσδυση σε έναν κοινωνικό ιστό που θα μπορούσε να του δώσει ευκαιρίες εργασίας, και τελικά μία πιο ισορροπημένη ζωή. Ας μην ξεχνάμε ότι ο αθλητής είναι από τα επαγγέλματα που συνήθως «συνταξιοδοτούνται» κοντά στα 30!

Στη χώρα που ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες, ο αθλητισμός πέθανε. Το Αρχαίο Πνεύμα τελικά δεν ήταν αθάνατο, ούτε αγνός πατέρας του μεγάλου, του ωραίου και τ' αληθινού. Τελικά στάθηκε εδώ μπροστά προσκυνητής του, κάθε άλλος λαός, εκτός από τον δικό μας.

της Λυδίας Κατσαούνη 

www.protagon.com