Εδώ σε θέλω κάβουρα

                                                              

Σε μία εθνική κρίση, αυτό που πραγματικά θα πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι η πολιτική ουσία και όχι η επικοινωνία. Η Ελλάδα θα πρέπει να παίξει τα καλύτερά της χαρτιά, να χρησιμοποιήσει τους αξιολογότερους πολιτικούς, να επεξεργαστεί τις καλύτερες πολιτικές λύσεις, να αλλάξει τα κακώς κείμενα. Δυστυχώς, στην Ελλάδα της κρίσης, κάνουμε ακριβώς το αντίθετο.

Στην Ελλάδα της κρίσης, ποδοσφαιροποιήσαμε αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές, γεμίσαμε τα παγκάρια με αθλητές, ηθοποιούς, τραγουδιστές, δημοσιογράφους και γενικότερα όσους γνωστούς στο ευρύ κοινό, ακόμη και αν δε γνωρίζουν τα στοιχειώδη. Έτσι, ο δήμος Πειραιά θα ψηφίσει ερυθρόλευκα [Γιατί ο Γιάννης Μώραλης Θα Βγει Δήμαρχος Πειραιά Με Ποσοστό Τουλάχιστον 300%] και η Θεσσαλονίκη θα στείλει για ευρωβουλευτή τον Θοδωρή Ζαγοράκη! ...

 Στην Ελλάδα της κρίσης, ο Σταύρος Θεοδωράκης αποφάσισε να κάνει κόμμα! Αγανάκτησε με τους νυν; Δικαίως. Όμως κόμμα με τον ίδιο επικεφαλής; Και κανείς δεν αναρωτιέται πως αν ο ίδιος άνθρωπος έκανε κόμμα πριν την κρίση, θα μας φαινόταν τουλάχιστον αστείο. Προφανώς απελπισμένοι, πιανόμαστε από κάθε τι διαφορετικό, εναλλακτικό, σαν πυγολαμπίδες χτυπάμε από τοίχο σε τοίχο. Όχι, δε θα μετανιώσουμε, ούτε όμως θα σωθούμε. Μάλιστα, βλέποντας κανείς πολιτικοποιημένος την τελευταία του συνέντευξη στο ΣΚΑΙ και τον Ευαγγελάτο, τον πιάνει τουλάχιστον απελπισία (εδώ).

Στην Ελλάδα της κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ πενταπλασίασε τα ποσοστά του με ύβρεις, γιαούρτια και το σκίσιμο του μνημονίου. Ανατροπή, μου λένε. Μα έτσι έρχεται η ανατροπή; Τι είμαστε; Ουγκάντα; Πρόταση χρειάζεται, πολιτική σοβαρότητα, αλήθεια. Άλλωστε, για ποια ανατροπή μιλάμε; Τι θα αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ; Καταψήφισε το δι@ύγεια, καταψήφισε το νόμο για τα πανεπιστήμια, καταψήφισε τις αλλαγές στην υγεία, το ασφαλιστικό και ό,τι μα ό,τι προσπάθησε η Ελλάδα να αλλάξει στα χρόνια της κρίσης! Μάλιστα, ελάχιστα πριν, ο επικεφαλής του πήγαινε σε χώρες όπως η Αργεντινή ή η Βενεζουέλα και τις διαφήμιζε ως χώρες πρότυπα! Ανατροπή, λένε, λέμε.

Στην Ελλάδα της κρίσης γεννήθηκε ο νεοναζισμός, ήρθαν τα καθαρά χέρια, να προσωποποιήσουν το θυμό μας, να στοχοποιήσουν το μίσος που αποκτήσαμε μέσα μας, χάνοντας καταρχήν τις δουλειές μας, ύστερα τα προς το ζειν, την αξιοπρέπειά μας. Αλήθεια, πόση απελπισία φέρει η ψήφος που αντάλλαγμα έχει έναν τενεκέ τυρί; Ναι, το γράψαμε, Τον φασισμό δεν τον τρέφει η ένδεια αλλά οι εκμεταλλευτές της.  Και; Οι εκμεταλλευτές είναι κείνοι που νικούν. Και γω που γράφω, είναι πολλές φορές που πετάω το περίσσιο τυρί από το ψυγείο.

Πώς όμως πολεμάμε τα «καθαρά χέρια»; Ναι, εγώ που δεν ασκώ εξουσία θα μιλήσω στις παρέες μου, θα πω ότι το φασισμό το νικάς πρώτα μέσα σου. Και συ που ασκείς εξουσία; Την άλλη μέρα θα διορίσεις τον Λιντζέρη, την Καϊλή, τον Παπαθανασίου, τη Μεσσηνία όλη, σε θέσεις ευθύνης. Και γω; Θα σκύψω το κεφάλι στις επόμενες ερωτήσεις φίλων ή γνωστών. Και συ; Θα αναρωτιέσαι τάχα μ΄ γιατί θεριεύει ο φασισμός.

Στην Ελλάδα της κρίσης κάνει κόμμα ο Καμμένος και εκπροσωπεί κάθε συνωμοσιολόγο που ψάχνει να βρει ποιο νεφελίμ φταίει και έφτασε η Ελλάδα εδώ. Και μάλιστα, ο Καμμένος παίρνει 10%, λέγοντας στον κόσμο χολιγουντιανές ιστορίες και πολιτικά παραμύθια της Χαλιμάς, πάντα με υψωμένη τη γροθιά και έκδηλο τον πατριωτισμό. Απευθυνόμενος πού; Σε μας, τους περισσότερο ή λιγότερο Έλληνες. Να γίνουμε φίλοι και εχθροί αντάμα. Και το πρόβλημα; Καλά κρυμμένο κάτω απ' το χαλί.

Στην Ελλάδα της κρίσης ο Σαμαράς κυβερνά με εντολές που παραπέμπουν σε άλλες δεκαετίες και ο Βενιζέλος ξεκληρίζει έναν ολόκληρο δημοκρατικό χώρο για να σώσει τον εαυτό του. Και οι δυο χρησιμοποιούν τον πελατειασμό που μας χρεοκόπησε ως όχημα εξόδου από την κρίση. Και οι δυο, με έναν άκρατο και ανεύθυνο τυχοδιωκτισμό, προσπαθούν να αδράξουν την ημέρα από θέσεις εξουσίας, δίχως να κοιτάζουν μπροστά, δίχως να σκέφτονται για μας, δίχως να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο. Μονάχα να συντηρούνται στις καρέκλες και να αυνανίζονται με φόντο την εξουσία. Και η ΔΗΜΑΡ;  Άχρωμη, άοσμη, προσπαθεί κάτι να ψελίσει· και κείνο; ψιθυριστά. Και μεις; Να προσπαθούμε να διαβάσουμε χείλη.

Ναι, σε πιάνει απελπισία, το καταλαβαίνω. Και μένα το ίδιο. Κάπως όμως πρέπει να πατήσουμε στα πόδια μας. Να μην ετεροπροσδιοριστούμε. Δεν είναι πολιτική να διώξεις τον άλβα ή τον βήτα. Δεν ειναι πολιτική να πηγαίνεις από κόμμα σε κόμμα με πυξίδα το θυμικό σου. Δεν είναι πολιτική να πιστέψεις στο ανέφικτο και να το πουλήσεις φθηνά στο εθνικό παζάρι για κάποιο εισόδημα. Πολιτική είναι να φτιάξεις το σχέδιο, να βρεις τους ανθρώπους που έχουν τις δυνατότητες ή να γίνεις και συ ένας εξ αυτών, αν χρειαστεί, και, να επενδύσεις σε μία πολιτική που σίγουρα δε θα αρέσει και δε θα περιέχει ευχολόγια αλλά θα είναι αυτή που θα αλλάξει την Ελλάδα, σε κάθε τομέα, σε κάθε σπίτι, ακόμη και μέσα σου, εκεί απ' όπου ξεκινούν όλα.

Ζύγισέ τα όλα καλά πριν ξεκινήσεις. Σκέψου ακόμη ότι το πιθανότερο είναι να μη στέκεσαι στην αρχή. Και κατόπιν ξεκίνα, με πολιτικό Λόγο, παράθεση στοιχείων, επιτυχημένα παραδείγματα άλλων χωρών, έχοντας ως σύμμαχο την αλήθεια, αποδομώντας έναν προς έναν τους μύθους που κάθε αλλού φωλιάζουν και κύκλο κάνουν τη ζωή που ονειρεύεσαι. Και χτίσε πάνω σε απόψεις δύσκολες, αντιδημοφιλείς, μα ακούνητες, σε πρόσωπα επίτηδες στιγματισμένα μα που κουβαλούν πολιτικές, διότι οι λύσεις παραμένουν πολιτικές. Άσε στην άκρη το φρέσκο, το νέο, το εξωσυστημικό, το εύκολο -για εύκολη κατανάλωση είναι. Κυνήγα αυτό που θεωρείς πολιτικά ορθό. Ναι, είναι δύσκολο, δε σ' ακούει ο κόσμος, ίσως μάλιστα σε πει προδότη, πουλημένο, κολλημένο -εμ, εδώ σε θέλω κάβουρα.

Δείτε το video o Σταύρος Θεοδωράκης στο skai

www.epikairo.gr