Η
Ελλάδα τα τελευταία τρια χρόνια, τυπικά μόνο δεν βρίσκεται σε κατάσταση
χρεοκοπίας, χάρη στην συνδρομή εταίρων στην Ευρωζώνη και συμμάχων στο ΔΝΤ. Η
συνδρομή των δανειστών προέκυψε προς ίδιον αλλά και αμοιβαίο όφελος, όπως δηλ.
είναι συνήθως, οι σχέσεις μεταξύ κοινωνιών και ανθρώπων.
Προς ίδιον
όφελος, για την αποφυγή των συνεπειών μετάδοσης και σε άλλες χώρες μιας
ελληνικής κατάρρευσης και αμοιβαίο όφελος, στα πλαίσια διατήρησης της Ευρωζώνης
και της ισχύος της στα παγκόσμια τεκταινόμενα.
Ουσιαστικά
λοιπόν, η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας τα τελευταία τρια χρόνια και το
λογικότερο που θα περίμενε κάποιος είναι η επεξεργασία ενός κοινά αποδεκτού
σχεδίου εξόδου από την κατάσταση αυτή, μέσω της δημιουργίας ενός κοινωνικού
συμβολαίου μεταξύ των τάξεων.
Θα περίμενε δηλαδή κάποιος, ένα μεγάλο
κυβερνητικό συνασπισμό με ευρεία πλειοψηφία, να υλοποιεί ένα επώδυνο πρόγραμμα
μεταρρυθμίσεων, προκειμένου η χώρα να ανακάμψει και να βγει το ταχύτερο δυνατόν
από τη δύσκολη θέση που έχει περιέλθει.
Οι μεταρρυθμίσεις όσο και αν
ακούγονται παράδοξες στο "ελώδες" πνεύμα της νεοελληνικής πραγματικότητας, είναι
αναγκαίες προκειμένου να διορθωθούν τα κακώς κείμενα που συνέβαλαν στο να
χρεοκοπήσει η χώρα.
Αντ΄ αυτού η κατάσταση στην οποία ζούμε τα τελευταία
χρόνια είναι αυτή στην όποια άπασες οι πολιτικές δυνάμεις να παίζουν τις
"κουμπάρες", άλλα λέγοντας στην αντιπολίτευση και άλλα όταν έρχονται στην
κυβέρνηση.
Στην αντιπολίτευση μιλούν με λάβρους αντιμνημονιακούς τόνους,
υποσχόμενοι στους πολίτες τη διατήρηση "νοσηρών" για το σύνολο αλλά επωφελών
κατά μερίδα του πληθυσμού προνομίων.
Οταν έρχονται στην κυβέρνηση, ενώ
αποδέχονται όλες τις δανειακές συμβάσεις και τις υποχρεώσεις που αυτές
επιβάλλουν, επί της ουσίας κάνουν τα πάντα προκειμένου να μην τις
εφαρμόσουν.
Το πολιτικό μας σύστημα είναι αιχμάλωτο των πελατών του. Ενός
"πολτού" ομάδων και συντεχνιών, αντιφατικών συμφερόντων με αρνητικό συνολικό
άθροισμα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση τα τελευταία τρια χρόνια πολιτεύτηκε
με βασικό άξονα την προσπάθεια εκβιασμού της ευρωζώνης προκειμένου αυτή να
συνεχίσει να μας εξασφαλίζει δανειακούς πόρους και επιδοτήσεις για δήθεν
αναπτυξιακούς σκοπούς, δηλ. το μοντέλο των τελευταίων τριάντα χρόνων που μας
έφερε στην οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία.
Οι κατά καιρούς
κυβερνήσεις τα τρία τελευταία χρόνια πολιτεύτηκαν με γνώμονα: να καταφέρουμε να
πάρουμε τις δόσεις των δανεικών υπογράφοντας ό,τι μας ζητάνε χωρίς συζήτηση και
μετά να βρούμε τρόπο να καθυστερήσουμε ή να ματαιώσουμε την εφαρμογή όσων
δεσμευτήκαμε να αλλάξουμε, όχι γιατί έχουμε κάποιες άλλες μεταρρυθμίσεις
αποδοτικότερες αλλά επειδή αντιδρούν αυτοί που μας ψηφίζουν...
Στην χώρα
παρά το γεγονός πως ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων έχει χάσει τη δουλειά του και
πολλοί συνάνθρωποι ψάχνουν τα σκουπίδια για να βρουν τροφή, λίγα πράγματα έχουν
αλλάξει. Μετά τρια χρόνια χρεοκοπίας με τα μισά καταστήματα κλειστά σε γνωστούς
εμπορικούς δρόμους, συζητάμε ακόμη για το αν κάποιος που θέλει μπορεί να ανοίγει
το κατάστημα όποτε κρίνει σκόπιμο και τον συμφέρει. Οι δικηγόροι και οι
μηχανικοί ζουν με τα παράβολα της διεκπεραίωσης της κρατικής ρυθμιστικής
γραφειοκρατίας. Οι δημοσιογράφοι βάζουν τους υπόλοιπους να τους πληρώνουν τη
σύνταξη με το αγγελιόσημο.
Κανένα επάγγελμα δεν έχει ανοίξει και η κάθε
κατηγορία προνομιούχων χωριστά υποστηρίζει: "Μα η κατάργηση του δικού μου
προνομίου των 50 ή 150 ευρώ το χρόνο
ανά νοικοκυριό είναι που θα φέρει την ανάπτυξη;"
Σε κάθε στοιχειωδώς
σοβαρή χώρα θα είχε σχηματιστεί μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και θα
προσπαθούσε να εφαρμόσει ένα εθνικό σχέδιο ανάταξης μπροστά στο οποίο το
μνημόνιο θα έμοιαζε με σχολική έκθεση ιδεών.
Αντ΄ αυτού η πολιτική
συζήτηση αναλώνεται σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές αερολογίες...
Η
μοναδική πρόοδος που παρατηρείται τα τελευταία τρία χρόνια είναι η κάμψη της
"θέρμης" με την οποία το κοινό έστρεφε το ενδιαφέρον του προς τους δημαγωγούς,
που υπόσχονταν και συνεχίζουν να υπόσχονται την έλευση του επίγειου παραδείσου
με τη ψήφιση ενός άρθρου στη Βουλή.
Δεν είναι λίγο αλλά ούτε και
αρκετό...
Το χρόνο που πέρασε η Ελλάδα με την τρικομματική κυβέρνηση
κατάφερε να απομακρύνει το ενδεχόμενο μιας ολοσχερούς κατάρρευσης και εξόδου από
το ευρώ. Ενα χρόνο μετά, η τρικομματική έγινε δικομματική και η πλειοψηφία στη
Βουλή οριακή.
Η μόνη διέξοδος της νέας κυβέρνησης είναι η φυγή προς τα
εμπρός. Η εφαρμογή του μοντέλου ΕΡΤ στην αρχική του εκδοχή σε ευρύ φάσμα του
δημοσίου.
Αν δεν το εφαρμόσει η κυβέρνηση θα το "εφαρμόσει" η
πραγματικότητα από μόνη της σύντομα με δυσμενέστερους όρους...
Η αδύναμη
πλειοψηφία στη Βουλή και το παρελθόν των ανθρώπων που μας κυβερνούν δεν
επιτρέπουν μεγάλη αισιοδοξία, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή από να
ελπίζουμε...
Όταν με
κάλεσαν για να μιλήσω στο Βερολίνο τον περασμένο Φεβρουάριο τους είπα, αν θέλετε
να κρατάτε με την βαριά φορολογία και το βαρύ χρέος την Ελλάδα γονατισμένη τότε
η Ελλάς θα είναι συνεχώς επαίτης και θα σας απομυζά δάνεια επί δανείων. Εάν
όμως θέλετε η Ελλάδα να σηκωθεί και να δουλέψει για να απογειωθεί η οικονομία
της τότε θα πρέπει οι Έλληνες πολιτικοί να νοικοκυρέψουν τα δημοσιονομικά και να
σμικρύνουν τον δημόσιο τομέα αλλά και εσείς να μας μειώσετε το χρέος και να
αφήσετε του έλληνες πολιτικούς να μειώσουν την φορολογία παντού. Στους έμμεσους
φόρους, στους φόρους εισοδήματος, στους φόρους περιουσίας.
Από τον Κώστα Στούπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου