Η πλάνη των άλλοθι.

Η μεγάλη απάτη του Κοινοβουλευτισμού - γεννήματος της «πρωτοπόρου» στις πολιτικές αλχημείες Αγγλικής αστικής τάξης -είναι ότι, ενώ φαίνεται να εκφράζει τη λαϊκή βούληση, υπηρετεί, ως τέκνον της καπιταλιστικής μετάλλαξης των κοινωνιών, τους σκοτεινούς στόχους των κεφαλαιοκρατών.

Ο άνθρωπος, ακόμη και με τη θαυμαστή ιδιότητα του πολίτη, αδυνατεί να διακρίνει τις δυνάμεις της καθολικής επιβολής, μέσω των μεθόδων επηρεασμού της συμπεριφοράς του, και της εικονικής βόλεψης, καταστάσεων που γεννούν πληθωριστικά τις ψευδαισθήσεις της ελευθερίας στην επιλογή και τους αυτεξούσιου. Ετσι, σήμερα, που η κρίση σοβεί και μολύνει με διαστάσεις επιδημικές το «γίγνεσθαι» της ελληνικής κοινωνίας και του Ελληνα, άπαντες, ευνοημένοι ή θιγόμενοι, ως οι άκακοι αμνοί και οι σύγχρονοι όσιοι βολεύονται με τη λυτρωτική γενίκευση της αποκλειστικής ευθύνης των πολιτικών για την «τραγωδία» και την απαξίωση που βιώνουμε. Μέχρι εδώ πολύ καλά.

Οι πολιτικοί λοιπόν και κυρίως αυτοί που, κατά γενική παραδοχή, άσκησαν τη διαχειριστική εξουσία είναι διεφθαρμένοι ή απλά φθαρμένοι. Αν κάποιος προσπαθήσει να υπερασπιστεί τους πολιτικούς ή καλύτερα κάποιους πολιτικούς δεν θα αποδείξει τίποτα περισσότερο από το μεγάλο βαθμό της ευήθειάς του. Η πιο απλή διαπίστωση που θα μπορούσε να γίνει είναι ότι οι πλείστοι των πολιτικών μας, ακόμη κι αν δεν επέλεξαν αυτό το δρόμο άσκησης της εξουσίας συνειδητά, είναι ανίκανοι, και γι' αυτό επικίνδυνοι. Ακούγεται όμως και το ερώτημα: Ολοι οι πολιτικοί; Η απάντηση είναι απλή. Όχι όλοι οι πολιτικοί, αλλά όλο το πολιτικό σύστημα, ως το γέννημα των καπιταλιστικών δομών. Όμως μέρος του συστήματος είναι ο καθένας μας. Ετσι, λοιπόν, στήνεται το μεγάλο λυτρωτικό άλλοθι. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα απεργάζεται με Κρόνια πρακτική την απόλυτη εκμετάλλευση των μαζών, στοχεύοντας στη διαιώνισή του. Μ' αυτόν τον τρόπο ο αυτοπροστατεύεται, ρίχνοντας βορά στη δικαιολογημένη λαϊκή οργή τους πολιτικούς και συνθλίβοντας, παράλληλα, τους εργαζόμενους.

Η μεγάλη απάτη του Κοινοβουλευτισμού - γεννήματος της «πρωτοπόρου» στις πολιτικές αλχημείες Αγγλικής αστικής τάξης -είναι ότι, ενώ φαίνεται να εκφράζει τη λαϊκή βούληση, υπηρετεί, ως τέκνον της καπιταλιστικής μετάλλαξης των κοινωνιών, τους σκοτεινούς στόχους των κεφαλαιοκρατών. Αν, λοιπόν, ο καπιταλισμός είναι κατά τι καλός, τότε προφανώς θα υπάρχουν και κόμματα και πολιτικοί που θα εκφράζουν αυτό το καλό και το άγιο. Όμως ο καπιταλισμός είναι φύσει άδικο σύστημα και λογικά δεν μπορούν να υπάρξουν κόμματα, στη σημερινή τους μορφή, μη καπιταλιστικά ή κόμματα που θα οδηγήσουν στην αγιοποίηση του συστήματος. Αυτή την αλήθεια, την υπερασπίστηκε, δυστυχώς για λίγο, μόνο ένα κόμμα από τα σημερινά. Όμως την ξέχασε κι αυτό ή καλύτερα την απεμπόλησε και την υπερασπίζεται μόνο φραστικά, στο όνομα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και της μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής δύναμης. Συλλήβδην τα κόμματα μορφώνονται στον στροβιλισμό και την περιδίνηση της σκοτεινής κυριαρχίας του κεφαλαίου. Οι κοινότυπες θέσεις περί αποκλειστικής ευθύνης των πολιτικών και της πολιτικής αθωώνουν τον Κρόνο, τον Καπιταλισμό, που βρίσκοντας την ευκαιρία, λόγω της ανυπαρξίας μας, ετοιμάζει τις επόμενες επιλογές του. Από την άλλη ο αγώνας μας, αγώνας ημών τον βολεμένων σε πολλές περιπτώσεις πλουσιοπάροχα αμειβόμενων, εξαντλήθηκε με τις διαμαρτυρίες στις πλατείες της χώρας, με τα κεριά και με τα άσματα σύγχρονων τραγουδοποιών - πολλοί από τους οποίους είναι μέρος του συστήματος - άσματα με τη «διατρητική δύναμη» χάρτινης ρομφαίας.

Ο Ν. Γκάτσος έγραψε προφητικά: «έλα της θάλασσας θεριό Και του πελάγου μπόρα Το φοβερό σκουπιδαριό Να διώξεις απ' τη χώρα».

Αν το σκουπιδαρειό (ι) είναι μόνο οι κακοί πολιτικοί τότε το έργο μας είναι πολύ απλό! Τους αλλάζουμε με τους καλούς. Όμως το απόστημα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας εμφανίζεται όχι απλά με τη μορφή της σήψης αλλά με αυτή της καλπάζουσας νεοπλασίας. Στην περίπτωση που τη λαϊκή θέληση αρκεστεί στην απροσδιόριστη προσμονή της λύτρωσης, τα χάρτινα σπαθιά των λιμοκοντόρων του προοδευτισμού θα γίνουν οι θύλακες του πατερναλισμού και του πολιτικού εκμαυλισμού. Το σκουπιδιαρειό (ι) είναι πρωτίστως οι πολιτικοί, οι κακοί πολιτικοί Ναι.

-Δεν είναι όμως και οι όποιοι επίορκοι του παραδικαστικού κυκλώματος;

-Δεν είναι κάποιοι από τους δημιουργούς των offshore εταιρειών που πήγαν να σώσουν το τομάρι τους, στους φορολογικούς παραδείσους; 

-Δεν είναι όσοι από πολύ αγάπη στην πατρίδα μας, την Ελλάδα μας έβγαλαν τα αδήλωτα χρήματά τους, κατά κανόνα με πολύ κόπο κερδισμένα σε τράπεζες του εξωτερικού; 

-Δεν είναι κάποιοι από τους γραμματείς των υπουργείων, υπεύθυνοι για τις μαύρες τρύπες των υπουργείων τους, μεγαλύτερες κι απ' αυτές του διαστήματος; 

-Δεν είναι κάποιοι, υπεράνω πάσης υποψίας Ακαδημαϊκοί που καταχράστηκαν χρήματα των ιδρυμάτων; -Δεν είναι όσοι αιρετοί στο χώρο των ΟΤΑ κατέφαγαν τον δημόσιο πλούτο; 

-Δεν είναι όσοι «άγιοι» τιμωροί του Δημόσιου οικονομικού εγκλήματος βρέθηκαν με σπίτια πολυτελή στην Πάρο, τη Σαντορίνη και αλλού;

-Δεν είναι οι εμπνευστές της ταρίχευσης των νεκρών; -Δεν είναι όσοι αργυρώνητοι υπεύθυνοι των νοσοκομείων γέμισαν αίθουσες με ιατρικό υλικό, μόνο για τις προμήθειες; 

-Δεν είναι οι φοροφυγάδες με την αμύθητη περιουσία, τους οποίους το Ελληνικό Δημόσιο ενίσχυσε και με το επίδομα αλληλεγγύης (!); 

-Δεν είναι οι «μέντορες» της Ελληνικής κοινής γνώμης δηλαδή κάποιοι πρωταγωνιστές των δελτίων των οκτώ, των δέκα, . πιστοί μεγάλων συγκροτημάτων που εκμαυλίζουν τη σκέψη και τη συνείδηση των πολιτών; 

-Δεν είναι οι ιδιοκτήτες εφημερίδων των οποίων η κυκλοφορία δεν ξεπερνούσε τα 300 φύλλα ημερησίως, που επί της εποχής του «καταλληλότερου» «αμείφθηκαν» με εξωπραγματικά ποσά για τις υπηρεσίες τους; 

-Δεν είναι όσοι παρακάμπτοντας τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ κατέλαβαν θέσεις, πολλές φορές προσοδοφόρες; 

-Δεν είναι όσοι διπλανοί μας, κοντινοί μας, άνθρωποι με «θέσεις ευθύνης» έβαζαν το μισό πετρέλαιο στους χώρους υπηρεσίας και το άλλο μισό στο σπίτι τους ή έκλεβαν καύσιμα ακόμη και από αποθήκες του στρατού; 

-Δεν είναι οι ευνοημένοι, με διαφανέστατες μεθόδους διορισμένοι. υπάλληλοι των 16 και 18 μισθών. 

Δεν είναι. Δεν είναι. Δεν είναι.

Αν η ελληνική κοινωνία θεωρήσει ότι τελειώνοντας κάποιους πολιτικούς, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση, τότε κάνει το μεγάλο λάθος και οδηγείται σε καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Ακόμη, αν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται, ήταν και είναι προσωπικές επιλογές των πολιτικών, τότε απλούστατα θα τους αλλάζαμε κι όλα καλά. Η ανεργία, η ανομία, η αδικία, η διαπλοκή, η ανισότητα, ο αποκλεισμός, το βόλεμα και κυρίως ο εργασιακός μεσαίωνας είναι φαινόμενα ή επιλογές δομικού και συστημικού χαρακτήρα. Μόνο η αφύπνιση και η διαρκής εγρήγορση των κοινωνιών - όχι μόνο της ελληνικής -ίσως οδηγήσουν σε λύσεις. Επειδή είμαστε Ελληνες και βιώνουμε το πρόβλημα στην ελληνική του διάσταση, οφείλουμε να ασχοληθούμε με αυτή τη διάσταση. Το θεριό της Θάλασσας και του Πελάγου η μπόρα δεν φαίνονται ικανά να αφανίσουν το σκουπιδαρειό (ι). Η αποκομιδή των σκουπιδιών και της κόπρου του Αυγείου - επίπονη προσπάθεια - θα γίνει μόνο με την καθολική, συνειδητή δράση. Η επιλογή αντίδρασης της κοινωνίας μας πρέπει να είναι επιλογή συνείδησης, επιλογή μαζικής αντίδρασης των υγιών στοιχείων και κυρίως των υγιών δυνάμεων της κοινωνίας, καθώς και επιλογή αποβολής κάθε μιαρού στοιχείου από το σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Τα αντιβιοτικά της Ελληνικής Κοινωνίας πρέπει να είναι δυνατά για ν' αντιμετωπιστεί το απόστημα. Η μόλυνση απειλεί το «όλον» και γι' αυτό απαιτείται η καθολική αντίδραση, αντίδραση των κοινωνικών δυνάμεων. Όμως η δράση και η αντίδραση δεν πρέπει να μείνουν χάρτινα βέλη και βελούδινες ακουστικές εικόνες, αλλά να προκύψουν ως το μόρφωμα του καθρέπτη της συνείδησής μας.

Αν μέσα στον καθρέπτη εμφανιστεί ο υγιής έφηβος του κοινωνικού οράματος και η καθαρή εικόνα του καθενός μας, τότε μπορούμε να ελπίζουμε. Οσο για τα κόμματα, στο πλαίσιο των δεδομένων που βιώνουμε αποτελούν αναγκαιότητα, γιατί αποτελούν το πρόχωμα και την πρώτη γραμμή της κοινωνικής άμυνας. Οφείλουν όμως να εξελιχθούν σε γεννήτριες κοινωνικής δύναμης, μακριά από τις λογικές της πατρωνίας, και να δομηθούν από τα κάτω προς τα πάνω, εκφράζοντας τους πολλούς και κυρίως τους κοινωνικά αδύναμους. Ένα κόμμα και μάλιστα αριστερό έχει λόγο ύπαρξης μόνο όταν οδηγείται από τη βούληση και το όραμα των μελών του, της λαϊκής βάσης δηλαδή, και πορεύεται στον δρόμο της κοινότητας. Γιατί αριστερός δεν σημαίνει προνόμιο, ετικέτα και προσωπικός στόχος. Η ιδιότητα του αριστερού δηλώνει την ευθύνη, την ανορθοδοξία και κυρίως ταυτίζεται με στάση ζωής, στάση που κατευθύνεται από την απόλυτη πίστη στις αναγκαιότητες της ενότητας των υγιών δυνάμεων της κοινωνίας και της κοινότητας στην προοπτική του διεθνισμού. Και βέβαια όλα αυτά προϋποθέτουν τον αγνό και άδολο αγώνα, χωρίς υστερόβουλους υπολογισμούς.

Του Σπύρου Μπεκιάρη 

Ο Σπύρος Μπεκιάρης είναι φιλόλογος

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Πρωινός Τύπος της Καρδίτσας

www.proinostyposkard.gr