Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Αλκοολισμός και κατάθλιψη στο νεότερο καπιταλισμό.Tα παραδείγματα Ρωσίας και Ιαπωνίας.



Τα τελευταία χρόνια στη Ρωσία παρατηρείται ένα ανατριχιαστικό φαινόμενο. Όπως αναφέρει ο Πατρίσιο Μάρκες της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο Μέσος Όρος ζωής των Ρώσων το 1950 ήταν 63 έτη, το 1985 τα 65 έτη και σήμερα τα 60 έτη, 16 χρόνια λιγότερα από τους άνδρες άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Η Παγκόσμια Τράπεζα αναφέρει ότι ο αλκοολισμός ευθύνεται για τα πολλά τροχαία, τις καρδιακές παθήσεις και πολλές άλλες ασθένειες που προκαλούν ετησίως 1,2 εκατομμύρια θανάτους. Από την άλλη πλευρά η γυναικεία γονιμότητα παρουσιάζει μια μεγάλη μείωση με παράλληλη αύξηση των σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών, του AIDS και των αμβλώσεων.

Το φαινόμενο αυτό οδήγησε τον πληθυσμό της Ρωσίας σύμφωνα με τις επίσημες δημογραφικές μετρήσεις της χώρας, σε καθαρή μείωση κατά 7 εκατομμύρια ανθρώπους από το 1993 έως σήμερα, κάτι που θεωρείται πρωτοφανές και οφείλεται από τη μια στη μειωμένη γεννητικότητα η οποία ξεκίνησε πολύ πριν το 1992 (όπως και σε όλο τον δυτικό κόσμο) παράλληλα όμως με την τεράστια ανδρική θνησιμότητα από το 1992 και μετά. Ένας στους τρεις άνδρες πεθαίνει μεταξύ των 20-60 ετών ενώ ένας έφηβος έχει μόνο 50% πιθανότητες να φτάσει σε ηλικία συνταξιοδότησης. Τα επόμενα 15 χρόνια αναμένεται να μειωθεί ο Ρωσικός πληθυσμός κατά 11 εκατομμύρια επιπλέον.

Οι πραγματικές συνέπειες της μάστιγας του αλκοολισμού είναι άγνωστες καθώς όπως υπολογίζεται το 40% όσων αυτοκτονούν είναι σε κατάσταση μέθης ενώ το 80% όσων διαπράττουν δολοφονίες είναι επίσης σε κατάσταση μέθης.

Και όταν είμαστε αντιμέτωποι με τέτοια στατιστικά δεδομένα θα πρέπει να ξέρουμε ότι για κάθε αριθμό ανθρώπων που αναφέρεται, πλήττονται πολλοί περισσότεροι άνθρωποι (οικογένειες, στενό περιβάλλον κτλ). Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ρωσία είναι μια χώρα βυθισμένη στην μαύρη δυστυχία. Μάλιστα άνοιξε και ίδρυμα για αλκοολικά παιδιά καθώς αυτά τριπλασιάστηκαν την τελευταία 10ετία. Το 30% των παιδιών στη Ρωσία ζουν με έναν γονέα και το 60% ζουν κάτω από δύσκολες οικονομικοκοινωνικές συνθήκες.

Μπορεί κάποιος βέβαια να φανταστεί τις συνέπειες όλων αυτών στην οικονομία της Ρωσίας με τον πληθυσμό να μειώνεται παράλληλα με το εργατικό δυναμικό. Η Ρωσία τα επόμενα χρόνια λέγεται ότι θα χρειαστεί 20 εκατομμύρια μετανάστες την ίδια ώρα που ήδη αναπτύσσονται ρατσιστικά σύνδρομα και εθνικιστικές συμπεριφορές από οργανωμένες ομάδες.

Την ίδια στιγμή στην Ιαπωνία φέτος για 12η συνεχόμενη χρονιά αυτοκτόνησαν πάνω από 30,000 άνθρωποι. Δηλαδή είχαμε 90 αυτοκτονίες κάθε μέρα του χρόνου, κάτι που σημαίνει ότι κάθε μέρα 1000 άνθρωποι ήταν στο όριο να αυτοκτονήσουν ή να μην αυτοκτονήσουν! Τα περισσότερα τέτοια απονενοημένα διαβήματα οφείλονται στην κατάθλιψη που σχετίζεται με την εργασία, όπως αναφέρει η Καθημερινή, αφού το 47% των αυτοκτονιών αποδίδεται σε παράγοντες σχετικούς με την εργασία. Για την Ιαπωνία τα έχουμε ξαναπεί άλλωστε πολλές φορές.


Τα προβλήματα της Ρωσίας και της Ιαπωνίας (αλλά και άλλων χωρών σε μικρότερο βαθμό) είναι άξια προς μεγαλύτερη διερεύνηση. Προσωπικά πιστεύω ότι στην Κίνα π.χ. οι άνθρωποι αντιμετώπισαν πιο θετικά την έλευση του καπιταλισμού από ότι οι Ρώσοι όχι μόνο λόγω γονιδίων, παράδοσης, καιρού κτλ αλλά κυρίως λόγω του ότι στην Κίνα υπήρχε ένα κράτος που συντόνισε την σταδιακή μετάβαση αλλά κυρίως πρόσφερε κάποια βασικά και ουσιαστικά κοινωνικά αγαθά, τα οποία προσφέρονται ακόμη σε μεγάλη ποσότητα και ποιότητα. Επίσης η Κίνα μπήκε στο καπιταλισμό ερχόμενη από οικονομική ανέχεια ενώ η Ρωσία από παραγωγικό εφησυχασμό. Η Ιαπωνία από την άλλη, νομίζω ότι παγιδεύτηκε στις υπερβολικές προσδοκίες που είχε δημιουργήσει στους ανθρώπους μέχρι το 1988 (και υπάρχουν ακόμη αυτές οι προσδοκίες) λόγω της τεράστιας οικονομικής ανάπτυξης. Αποτέλεσμα αυτών των προσδοκιών ήταν το εντονότερο αίσθημα προσωπικής αποτυχίας. Από τις αρχές του 1990 μέχρι σήμερα η Ιαπωνία είναι σε οικονομική στασιμότητα, κάτι το οποίο δεν θα έπρεπε να είναι τραγικό και ούτε θα ήταν αν δεν υπήρχαν τόσες προσδοκίες υπερφυσικής οικονομικής ανάπτυξης! Οι άνθρωποι συνεπώς, δεν περίμεναν την στασιμότητα και είχαν δεχτεί τις τεράστιες προσδοκίες επίτευξης που στη συνέχεια πλήρωσαν και πληρώνουν ενοχικά.

Με αφορμή το παράδειγμα της Ιαπωνίας, νομίζω ότι ασφαλώς οι άνθρωποι προσπαθούμε για το καλύτερο δυνατό. Είμαστε όμως προετοιμασμένοι και για το χειρότερο; Ιδίως σε μια εποχή που όλα δείχνουν ότι η στασιμότητα της οικονομικής ανάπτυξης θα είναι πολύ πιθανή μετά από 50 χρόνια έντονης ανάπτυξης, τα πρώτα σημάδια είναι ήδη εδώ με τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις που ζούμε από το 1999 έως σήμερα. Ας μην μας παραμυθιάζουν λοιπόν για το ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από το να έχουμε ψεύτικες ελπίδες ή υπερβολικές προσδοκίες οικονομικής "προόδου" τις οποίες θα βαφτίζουν αυθαίρετα και σκόπιμα ως φυσιολογικές και υγιείς. Θα ζήσουμε μια χαρά και χωρίς το παραμύθι της άπειρης οικονομικής προόδου.......


www.greekridial.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: