Έλληνες γονείς αφήνουν τα παιδιά τους λόγω φτώχειας.

Οι Έλληνες γονείς, πολύ φτωχοί για να φροντίσουν τα παιδιά τους

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει οδηγήσει αρκετές οικογένειες σε τέτοια απελπιστική κατάσταση, που αποχωρίζονται ό,τι πολυτιμότερο έχουν: τα παιδιά τους!

Ένα πρωινό, λίγες εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα, μια νηπιαγωγός στην Αθήνα βρήκε ένα σημείωμα για ένα από τα τετράχρονα παιδιά που φυλούσε: «δε θα έρθω να πάρω την Άννα σήμερα, επειδή δεν έχω τα χρήματα για να τη φροντίζω πια», έγραφε το σημείωμα. «Σας παρακαλώ να την προσέχετε. Συγγνώμη. Η μητέρα της».

Τους δύο τελευταίους μήνες, ο πάτερ Αντώνιος, ένας νεαρός παπάς που διαχειρίζεται ένα κέντρο νεότητας για τους φτωχούς της πόλης, βρήκε τέσσερα παιδιά στο κατώφλι του -ανάμεσά τους και ένα βρέφος μόλις λίγων ημερών.

Μία άλλη φιλανθρωπική οργάνωση προσεγγίστηκε από ένα ζευγάρι του οποίου τα δίδυμα βρίσκονταν στο νοσοκομείο λόγω υποσιτισμού: η μητέρα τους ήταν και η ίδια υποσιτισμένη και δε μπορούσε να τα θηλάσει.

Περιπτώσεις όπως οι παραπάνω είναι σοκαριστικές για μια χώρα στην οποία οι οικογενειακοί δεσμοί είναι ιδιαίτερα ισχυροί και η αδυναμία των γονιών να φροντίσουν τα παιδιά τους είναι κοινωνικά μη αποδεκτή. Αυτές οι ιστορίες ακούγονται στους Έλληνες ξένες, λες και προέρχονται από κάποια χώρα του τρίτου κόσμου και όχι από την πρωτεύουσά τους.

Ένα από τα παιδιά που φροντίζει ο πάτερ Αντώνιος είναι η Νατάσα, ένα έξυπνο κοριτσάκι δύο χρονών, το οποίο έφερε στο κέντρο η μητέρα της λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Η γυναίκα είπε πως είναι άνεργη και άστεγη και χρειαζόταν βοήθεια -αλλά πριν οι άνθρωποι του κέντρου προλάβουν να κάνουν οτιδήποτε, είχε εξαφανιστεί, αφήνοντας πίσω το κοριτσάκι της.

«Τα τελευταία χρόνια έχουμε εκατοντάδες περιπτώσεις γονιών που θέλουν να μας αφήσουν τα παιδιά τους -μας ξέρουν και μας εμπιστεύονται», λέει ο πάτερ Αντώνιος. «Λένε πως δεν έχουν χρήματα, σπίτι ή φαγητό για τα παιδιά τους, και ελπίζουν πως εμείς θα μπορέσουμε να τους παράσχουμε ό,τι χρειάζονται».

Τέτοιου είδους περιπτώσεις υπήρχαν και πριν την κρίση, αλλά ποτέ στο παρελθόν ο πάτερ Αντώνιος δεν είχε παιδιά κυριολεκτικά εγκαταλελειμμένα.

Συσσίτια.

Μία γυναίκα, που η φτώχεια την ανάγκασε να δώσει το παιδί της, ήταν η Μαρία, μία ανύπαντρη μητέρα που απολύθηκε και ήταν άνεργη για περισσότερο από ένα χρόνο.

«Κάθε βράδυ κλαίω μοναχή στο σπίτι, αλλά τί μπορώ να κάνω; Πονάει η καρδιά μου, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή», λέει.

Όλη μέρα έψαχνε δουλειά, μερικές φορές μέχρι αργά το βράδυ, αφήνοντας την οκτάχρονη Αναστασία μόνη στο σπίτι για ώρες. Οι δυο τους, ζούσαν τρώγοντας σε συσσίτια της ενορίας. Η Μαρία έφτασε να χάσει 25 κιλά. Στο τέλος, αποφάσισε να αφήσει την Αναστασία στο Παιδικό Χωριό SOS. «Εγώ μπορώ να υποφέρω όλα αυτά, αλλά γιατί να τα υποφέρει και η κόρη μου;», ρωτάει. Πλέον, έχει βρει δουλειά σε μια καφετέρια, αλλά βγάζει μόλις 20 ευρώ τη μέρα. Βλέπει την Αναστασία περίπου μια φορά το μήνα και ελπίζει να μπορέσει να την πάρει ξανά πίσω όταν τα οικονομικά της βελτιωθούν -αλλά πότε θα γίνει αυτό, δεν έχει ιδέα.

Ο υπεύθυνος του Παιδικοί Χωριού SOS, λέει πως δεν έχουν συνηθίσει να παίρνουν παιδιά από τις οικογένειές τους για οικονομικούς λόγους, ούτε το θέλουν. «Η σχέση της Μαρίας με την Αναστασία είναι πολύ ζεστή. Δε φαίνεται να υπάρχει κανένα πρόβλημα, κανένας λόγος γιατί το παιδί να πρέπει να ζει μακρυά από τη μητέρα του», λέει. «Αλλά είναι πολύ δύσκολο για αυτήν να νοιώσει σίγουρη και να πάρει πίσω το παιδί της, όταν δεν ξέρει αν θα έχει δουλειά σε λίγες ημέρες».

Πράξη βίας.

Παλιότερα, όταν το Παιδικό Χωριό SOS αναλάμβανε κάποιο παιδί, ήταν κυρίως λόγω αλκοολισμού ή χρήσης ναρκωτικών στην οικογένειά του. Πλέον, ο κύριος λόγος είναι η φτώχεια. Μια άλλη φιλανθρωπική οργάνωση, το Χαμόγελο του Παιδιού, που επίσης παλιότερα επικεντρωνόταν σε περιπτώσεις που είχαν να κάνουν με οικογενειακή βία και αμέλεια, πλέον ασχολειται κυρίως με τις άπορες οικογένειες. Ο επικεφαλής ψυχολόγος του, Στέφανος Αλεβίζος, λέει πως όταν ένας γονιός δίνει το παιδί του, αυτό νοιώθει να καταρρέουν όλες οι σταθερές του. «Βιώνουν το χωρισμό τους από τους γονείς ως μία πράξη βίας, επειδή δεν μπορούν να κατανοήσουν τους λόγους», εξηγεί.

Αλλά, για τη Σοφία Κούχη από το Χαμόγελο του Παιδιού, η μεγαλύτερη τραγωδία είναι πως οι γονείς που δίνουν τα παιδιά τους, μπορεί να είναι οι καλύτεροι γονείς. «Είναι τραγικό να βλέπεις τον πόνο στην καρδιά τους που αναγκάζονται να αφήσουν τα παιδιά τους, αλλά ξέρουν πως είναι το καλύτερο για αυτά, τουλάχιστον για αυτή την περίοδο», λέει.

Ο πάτερ Αντώνιος διαφωνεί. Πιστεύει πως, όσο φτωχοί κι αν είναι οι γονείς, ένα παιδί είναι πάντα καλύτερα με την οικογένειά του. «Αυτές οι οικογένειες θα κριθούν για την εγκατάλειψη των παιδιών τους», λέει. «Μπορούμε να παρέχουμε τροφή και στέγη σε ένα παιδί, αλλά στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη ανάγκη για ένα παιδί, είναι να νοιώθει την αγάπη των γονιών του».

Τα ονόματα των παιδιών σε αυτό το άρθρο δεν είναι τα πραγματικά.

Πρωτότυπο κείμενο: http://www.bbc.co.uk/news/magazine-16472310