Κρίμα άφησα τόσο καιρό να πάει χαμένος βλέπεις με τις δουλειές τα μαγαζιά με κράτησαν μακριά από τον έξω κόσμο πόσο μου πόνεσε για τον συμπολεμιστή μου τον φίλο μου τον Λώλη. Αλλά τι κάθουμε ας ψάξω τον τηλεφωνικό κατάλογο μπορεί κάτι να βρεθεί. Α να κάτι βρήκα παίρνει το ακουστικό "ναι καλησπέρα και συγγνώμη του κυρίου Λωλη?"
-"Ναι είμαι η σύζυγος"
- "να σας ρωτήσω κάτι και πάλι συγγνώμη πόσο χρονών είναι ο σύζυγος
-σαράντα πέντε γιατί
-Τίποτα ευχαριστώ.
Αυτή η δουλειά πέρασε πολύ ώρα πολλές μέρες άνθρακας ο θησαυρός. Ωρέ θα πεθάνω και δεν θα ανταμώσω με τον φίλο μου. Παιδιά εικοσάρηδες παρουσιαστήκαμε εγώ ο Νικος ο Πέτσας από την ορεινή Αργιθέα και ο Κώστας ο Λώλης απο τα μέρη της Άρτας στο κέντρο εκπαίδευσης διαβιβάσεων στο Χαϊδάρι στον τρίτο λόχο στην εβδομηκοστή γαμα ΕΣΟ. Μαζί στην εκπαίδευση μαζί στο κρεβάτι πάνω κάτω γινήκαμε κολλητοί και μετά μαζί στην Ξάνθη με μετάθεση. Πέρασαν κάτι μήνες και ξαφνικά φύλλο πορείας για Κύπρο. Για μάς ήταν μια πολύ καλή μετάθεση, μέχρι να φύγουμε γλυψιματίες μας ανεβάζανε και μας κατεβαζανε. Φτάσαμε στο νησί της Αφροδίτης περνάγαμε ζωάρα καμία σχέση με την μονάδα στην Ελλάδα και ξάφνου το πραξικόπημα. Δεν θα αναφερθώ εδώ σε αυτό το αφήνω στην ιστορία να το γράψει. Και φτάνουμε την μέρα του Αϊ λιά ώρε πανηγύρι που έχουμε σήμερα στο χωριό και καλέσαν και τον Βλαχογιάννη φέτος να τραγουδήσει δεν βαριέσαι του χρόνου να είμαστε καλά, και ξαφνικά ακούμε απόβαση στην Κυρήνεια οι Τούρκοι βρήκαν την ευκαιρία. Μπήκαν χωρίς τουφεκιά εκεί στη Λάπηθο και στον Καραβά τους κρατήσαμε με νύχια και δόντια και να είχαμε και καλά όπλα εγώ ένα Μ1 που μπορεί να είχε φάει κάνα κατοστή Βιετναμέζους και να ο Λώλης ένα Τόμσον που το βεληνεκές δεν σκόπευε πάνω από διακόσια μέτρα τελικά η ΕΛΔΥΚ τα κατάφερε.
Τα Μεμέτια πήραν ένα μικρό κομμάτι. Δεν θα ξεχάσω τα αδέρφια μας τους [κουμπάρους] να λένε, οι ΕΟΚΑ Β στους ΜΑΚΑΡΙΚΟΥΣ η και το αντίθετο καθίστε να ξεκάνουμε αυτούς και μετά βλέπουμε. Αχ τα άσχημα της φυλής μας πως να τα αποχωριστούμε. Αυτό το σκηνικό μου σημάδεψε όλη μου την ζωή. Και φτάνουμε στον δεύτερο ΑΤΤΊΛΑ γινήκαν μεγάλες μάχες εκεί στο Δίκωμο με ένα ηθικό καταρακωμένο [η Κύπρος είναι μακριά από την Ελλάδα το είπε ο Μεγάλος] οπισθοχωρίσαμε να κρατήσουμε το αεροδρόμιο όταν κατάκατσε ο κουρνιαχτός της μάχης ψάχνω για τον φίλο μου πουθενά ,ρώτησα παντού κάπου έμαθα ότι πιάστηκε αιχμάλωτος από τότε τον ψάχνω.
Περνάει ο καιρός έρχομαι στο Χαϊδάρι σε λίγο απολύομαι η Αθήνα διαφορετική έχει φύγει η Τριανδρία, ο κόσμος έχει αισιοδοξία πλέον και ο Ετσεβίτ το βιολί του με την υφαλοκρηπίδα η ζωή προχωρά με γρήγορος ρυθμούς και φτάνουμε στο σήμερα ψάχνω να βρώ τον φίλο μου. Α τώρα που θυμήθηκα να κάνω ένα τηλέφωνο [ναι του κυρίου Λώλη μάλιστα Κύριε Λώλη επειδη κάτι ψάχνω και με συγχωρείτε που υπηρετήσατε. Πουθενά άνθρωπέ μου είμαι ανάπηρος χίλια συγνώμη κυριε μου. Από τότε ψάχνω έμαθα ότι δεν ήταν καλά στα λογικά του πήγα σε νοσοκομεία ψυχιατρεία και πάνω που πήγα να τον αναζητήσω μέσω Ερυθρού Σταυρού η τύχη μου χαμογέλασε. Ηταν πρωτομαγιά βγήκαμε μέχρι την Βάρκιζα εκεί στον γυρισμό ένας νεαρός πέφτει επάνω στο αυτοκίνητό μου ε κατεβαίνουμε να αλλάξουμε στοιχεία κοιτώ και τρελαίνομαι Σωτήρης Λώλης του Κωνσταντίνου.
-Απο που είναι ο πατέρας σου αγόρι μου τον ρωτάω.
-Από ένα χωριό της Άρτας λέει το παιδί
-Μήπως υπηρέτησε στην Κύπρο διαβιβαστής
-Ναι λέει το παλικάρι
Τον αγκαλιάζω,του λέω αγόρι μου τον ψάχνω σαράντα χρόνια υπηρετούσαμε μαζί είμαι ο Νίκος ο Πέτσας δεν ξέρω αν ποτέ σου μίλησε για μένα.
- Ποτέ, ακούστε ο πατέρας μου έχει προβλήματα [όταν έχει αναλαμπές είναι να κάθεσαι να τον χαζεύεις μετά είναι στον κόσμο του ]
-Εμένα
δεν με πειράζει θέλω να τον δω και τώρα αν γίνετε [ και έλα να σε πάρω τώρα
μαζί μια το δικό μου αυτοκινητο που δεν κινείται το δικό σου. Στο δρόμο
σκεφτόμουν πόσο τυχεροί είμαστε που δεν κλάψανε οι μανούλες μας όπως άλλων
παιδιών. Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι τον βλέπω να κάθεται σε μια πολυθρόνα -Σειρούλα Κουμπαράκι μου τι κάνεις -Μεμιάς σηκώθηκε πάνω με αγκάλιασε και δεν
έφευγε απάνω μου και του λέω, αφού δεν γινήκαμε κουμπάροι μεταξύ μας θα γίνουν
τα εγγόνια μας .Αυτό το μικρό κομμάτι ιστορίας που αναφέρω είναι εις μνήμη μα
και ευγνωμωσύνης για τα παλικάρια της ΕΛΔΥΚ που έπεσαν ηρωικά στην Κύπρο.
Γιώργος Γιαννάκης
Απόδημος Κραψίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου