Ο πολιτισμός των σκουπιδιών.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Μπορεί  να έχουμε διαβάσει στο παρελθόν  έναν Όργουελ  που είχε προβλέψει στο 1984 πολλά προφανώς  όπως και ο Μπράντμπερι στο Φαρενάιτ 451. Γνωρίζαμε πως η φύση κάποια στιγμή όπως και τα σκουπίδια  που εμείς οι ίδιοι παράγουμε θα μας πνίξουν αν όχι θα μας εκδικηθούν. Ξέραμε ποιά θα είναι η μοίρα του πλανήτη εάν υπερβαίναμε το μέτρο χωρίς να ακούμε τους αρχαίους μας όταν μιλούσαν για τίση,  άτη, ύβρη και νέμεση. Πιστεύαμε πως όλα αυτά ανήκουν σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας που απέχουν από κάθε πραγματικότητα. 

Και τελικά κάθε άλλο παρά έτσι ήταν. Ό,τι θεωρούμε αυτονόητα, βγήκε μέσα σε λίγες ημέρες, ώρες, πως κάθε άλλο παρά αυτονόητα είναι. Ο πλανήτης με την πανδημία απέκτησε νέους κανόνες και νόμους, νέες συνθήκες ζωής και καθημερινότητας με ένα μεγάλο φρένο στην κάθε δραστηριότητά μας. Μόνο η σκέψη λειτουργεί. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να λειτουργεί όπως η ανάσα, αυτονόητα, σχεδόν ενστικτωδώς. Κι όμως, λειτούργησαν και οι τράπεζες κανονικά, η δίψα του χρήματος και της εξουσίας, της επιβολής και φυσικά της βλακείας και της κακίας που είναι τελικά ανίκητα.

Μας διέφυγε όμως κάτι σημαντικό γιατί δεν είχαμε αναπτύξει και την σωστή κρίση να το διακρίνουμε. Τα πνευματικά σκουπίδια που καθημερινά κραυγάζουν πως παράγουν πολιτισμό , πως αυτοί είναι οι σωτήρες του κάθε έθνους και τόπου που χρειάζονται για να μας επιβληθούν σαν εθνοσωτήρες του φτωχού μας μυαλού και πνεύματος. Όσο ο πολιτισμός των σκουπιδιών επικρατεί και «μοσχομυρίζει» και ευδοκιμεί σε κάθε τόπο, η σωτηρία μας θα βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά. Όσο δεν μπορούμε ν΄αναπνεύσουμε από τον πολιτισμό τους, της χαμηλής ποιότητας προϊόντων που μας «φλομώνουν» με κάθε ευκαιρία ως αριστουργήματα και μεγάλα πνευματικά επιτεύγματα, όσο πειθόμαστε στους εύκολους λασπώδεις  χειρισμούς τους που φτυσικά έχουν το λόγο τους, ο πνευματικός ιός θα συνεχίσει την σκοτεινή του πορεία στην κάθε ψυχή και πνεύμα.

Και σε περιόδους κρίσης φαίνεται ο ανθρωπισμός μας και η αλληλεγγύη μας. Και όχι του δήθεν ανθρωπισμού μας που αστράφτει στα μαζικά μέσα. Πετάμε το κατοικίδιό μας στα σκουπίδια, βγάζουμε την αγένειά μας στο έπακρο, να ζήσουμε εμείς κι όχι ο δίπλα, πετάμε τη μάσκα μας και τα πλαστικά μας τα γάντια σε κάθε σημείο, εμείς δε νοσούμε εξ΄αλλου.  Ας νοσήσει ο δίπλα, ας πεθάνει ο γέρος, ας επιβιώσουμε εμείς. Αν δεν πνιγήκαμε από τα πνευματικά μας και πραγματικά μας σκουπίδια τότε πώς μεταλλαχτήκαμε έτσι. Ή μήπως έτσι ήμασταν τελικά;

Κατερίνα Σχισμένου