Ποιός θα μας σώσει;

Γράφει  η Κατερίνα Σχισμένου.

Ποιά δύναμη ή αδυναμία θα μας σώσει; Από τι; Από τη βία κατά των γυναικών, των παιδιών των αδύναμων των ευάλωτων, απο τα γρανάζια μιας κοινωνίας που ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια, τα μαύρα χρόνια της κρίσης καταμετρά θύματα βίας. 

Και δεν είναι τα στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν αυτό που οι παλαιότερες εποχές αποσιωπούσαν  μη μπορώντας να κάνουν και διαφορετικά. Είναι τα εγκλήματα που έρχονται και μας θυμίζουν πως όσοι νόμοι κι αν βγούνε, όσες ημέρες κι αν γιορτάσουμε με όσες ημερίδες και ομιλίες το πρόβλημα είναι οξύ, οξύτατο. Η καθημερινά εγγεγραμμένη βία κάθε μορφής στην καθημερινότητά μας, από  το μικρό γατάκι, το παιδάκι, τη συμβία το αντικείμενο τα πάντα. Ό,τι βρεθεί στο διάβα μας πια που μας ενοχλεί η πρακτική είναι μια. Και καταχωρημένη στο μυαλό μιας και μ΄αυτή οι περισσότεροι μεγάλωσαν και έτσι θα την μεταβιβάσουν.

Παιδιά που εξαφανίζονται, γυναίκες που δολοφονούνται κορίτσια που κακοποιούνται και δεν έχει τελειωμό το κακό και το βάρος αυτού του κόσμου και ούτε θα έχει. Κάποτε συζητώντας μ΄έναν πολύ γνωστό συγγραφέα της Σουηδίας για τη δική του χώρα και κατάσταση  για τα γυναικεία δικαιώματα και θέση της γυναίκας , κι ενώ περίμενα ν΄ακούσω πως εκεί τουλάχιστον είναι παράδεισος κατάλαβα πως η βία καλά κρατεί και κρύβεται εντέχνως πλήν σαφώς σε κάθε κοινωνία που δεν τολμά να ομολογήσει την αδυναμία της. Πως είναι αδύναμη μπροστά στη βία  που η ίδια εκκολάπτει και εγκυμονεί με κάθε εμφανή και αφανή τρόπο. Στόματα που μιλάνε και διακηρύττουν τη βία κατά των γυναικών είναι οι ίδιοι φορείς της και πίσω από χαμόγελα ξέρουν αν κλείνουν στόματα. Γυναίκες που δεν μιλάνε γιατί και ποιός θα τις πιστέψει πια στη χώρα του αυτονόητου που αντιθέτως  θα στιγματιστούν και θα καταλήξουν το πιο πιθανό σε καμιά χαράδρα ή σε κανέναν ξενώνα στην καλύτερη περίπτωση χωρίς όμως κάποια ουσιαστική βοήθεια. 

Ημέρα του παιδιού, κατά της βίας των γυναικών, ας αναλογιστούμε γιατί είναι τόσο κοντά, τόσο κοντά μας και τόσο μέσα μας. Τελικά ποιός θα μας σώσει από τη βία και το έγκλημα;

Κατερίνα Σχισμένου