ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΤΗ ΓΙΑΓΙΟΥΛΑ ΜΟΥ

 (Ο καθένας γονατισμένος, ας απολογηθεί  μπροστά σ’ αυτές τις  λιονταρίνες)

-Γιαγιούλα μου, εγώ σε καταλαβαίνω απόλυτα. Έχεις και παραέχεις δίκιο. Ντρέπομαι και απολογούμαι ενώπιόν σου.

Άδικο το μνημόνιο - αλλά νόμος!
Άδικο μέτρο το κόψιμο μισθών - αλλά νόμος!
Άδικο μέτρο το κόψιμο συντάξεων - αλλά νόμος!
Άδικο το χαράτσι και οι αυξήσεις στη ΔΕΗ - αλλά νόμος!
Άδικες οι απολύσεις εργαζομένων - αλλά νόμος!
Άδικες και λεόντειες οι συμβάσεις για τα διόδια - αλλά νόμος!
Άδικο το φορολογικό - αλλά νόμος!
Άδικο το «ενιαίο μισθολόγιο - φτωχολόγιο» - αλλά νόμος!
Άδικο το αμόκ φόρων επί των φτωχόσπιτων - αλλά νόμος!
Άδικος ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης - αλλά νόμος!
Άδικος ο κόσμος - αλλά νόμιμος!
Αδιανόητο να πεινάνε τα παιδάκια - αλλά πεινάνε!
Αδιανόητο να κλείνουν τα Κέντρα Υγείας - αλλά κλείνουν!
Αδιανόητο μέσα σε δύο χρόνια να αυτοκτονούν 3.000 άτομα - αλλά αυτοκτόνησαν!
Απάνθρωπο να κατακρεουργούνται τα κοινωνικά δικαιώματα – αλλά κατακρεουργήθηκαν προ πολλού!

 ( Στα πετρωμένα  χωριά κράτησε, η γιαγιούλα,  στην κυρτωμένη ράχη της  ζαλίκα την Ελλάδα)

-Αυτό το πιδί είνι ντιπ τρουξό. Α, μωρέ ζαλουταραμένο, άμα σε πιάσω θα σε τσεκλίσω, θα σ’ βγάλω τα τσιαμπαλίκια σ’. Αβανταδόρος αυτών των λυκοσκυλσμένων έγινες. Σκράπας ντιπ κατά ντιπ κατάντ’σες. Να βρεις κανένα γούπατο και να κρυφτείς.  Άμα αρπάξω καμιά σκάρπα και σε κοπανήσω στο ρ’ζαύτ’, θα ρεκάξεις στο σκουσμό.

-Γιαγιά, η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Ξοδέψαμε τόσα πολλά.

-Αχ, ζητάς να σού δώσω ψ’χοχάρτ’ εγώ.  Εμείς μια ζωή -τότε και τώρα- ούτε χλιάρ’ δεν είχαμαν.  Τα πιδιά τα μεγαλώσαμε με δυο χεριές λάχανα. Μια  χ’σιά τόπο είχαμε και  έχουμε. Ούλο τζερεμέδες πληρώναμε.  Πήγαν στράφτ’ τα κόπια μας, λες και τρώμαν βακούφ’κο.

-Ναι, αλλά κάτι πρέπει να γίνει γιαγιά.

-Θα σ’ πω εγώ, τι πρέπ’ να γέν’. Να σ’κώσ’ κεφάλ’ κι ο φτωχός. Να αμπδήσ’ όξω απ’ την τρακαβλίκα που μας έβαλαν. Να ξ’πνήσουμε. Να ανάψουμε τζιαμάλες, για να φύγουν τα φίδια. Τέτοια είν’. «Φευγάτε φίδια και γκουστέρες μην έρθ’ ο Βαπτιστής, μι θειάφ’ αναμμένο και τότινες να δεις…»

(«Να πάτε σχολειό, να ανοίξετε τα στραβά σας», φώναζες, γιαγιούλα ,  και ματαφώναζες. Κλείνουν γιαγιά. Περικοπές…)

Και πώς θα τα πετύχουμε αυτά γιαγιά;

Μού φαίνεται πως ήρθες παραντόρου. Ιγώ δεν θα γίνου κουρκουσούρου. Σ’ κρένου μια ώρα κι συ ντο-ταράξ’. Να βάλετε μυαλό και μού είπε κάτι λόγια που τα περισσότερα δεν τα ήξερα. Πανω κάτω έλεγε τα εξής:

«Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης».
• “Ο μόνος αληθινός νόμος είναι ο νόμος που οδηγεί στη λευτεριά. Άλλος νόμος δεν υπάρχει”
• «Ο σκλάβος δεν ερωτά, αν η αλυσίδα του θα είναι από σίδηρο ή από χρυσό».

Στο τέλος, μού είπε.

-Εγώ, είμαι απόλυτα ευτυχισμένη. Εγώ, δεν θέλω και πολλά. Αυτά που θέλω τα έχω:

Ένα σπίτι για να γεννηθείς                               ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις                               ένας στίχος για να κρυφτείς                               ένας κόσμος για να πεθάνεις.

                                                      Τ. Λειβαδίτης.

                     Παλιοκοπρίτες, ε, παλιοκοπρίτες!!!

Ευτυχώς, που δεν έχει ψηφιστεί ακόμη ο αντιρατσιστικός νόμος.

Θα πήγαινε μέσα η γιαγιούλα!

Άντε, έπιασαν οι ζέστες. Ελάτε κατά τα Τζουμέρκα να θαραπαυτείτε απ’ τη δροσιά και να πρασινίσει το μάτι σας.

                                    Χρίστος Α. Τούμπουρος

                                     Αγναντίτης – Τζουμερκιώτης