Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Ένα χωριό με ιστορία, που οδηγεί στα χρόνια του 1627 και 1633 όταν φαίνονται στα αρχεία της Βενετίας όπου κατέβαλε «εθελουσίως» φόρο στη Γαληνοτάτη. Το χωριό καταστράφηκε από του Τούρκους στα μέσα του 1854 μετά την κατάληψη του Πέτα όπου οι κάτοικοι ακολούθησαν το δρόμο της εξορίας όπως και οι υπόλοιποι. Έτσι εγκαταλείπεται ο παλιός οικισμός και χτίζεται το χωριό εκ νέου στη σημερινή του θέση. Ένα βιβλίο που αποπνέει την ιδιαίτερη αγάπη του Νίκου Ντασκαγιάννη για το χωριό του και που η κόρη του Έφη Ντασκαγιάννη θεώρησε μεγάλο της χρέος να ολοκληρώσει και να εκδώσει παρά το γεγονός πως έχει φύγει από τη ζωή.
Αγιωνύμια, ανθρωπωνύμια και κτησιωνύμια, εδαφωνύμια, ζωωνύμια, ιστοριωνύμια, τοπωνύμια οφειλόμενα σε διάφορα κτίσματα, αλλά και σχετικά με την εκμετάλλευση και χρήση του φυσικού περιβάλλοντος, όπως και τα υδρωνύμια και τα φυτωνύμια φωτίζουν την ιστορική αλλά και πολιτιστική και πολιτισμική πορεία του χωριού μέσα στο χώρο και το χρόνο, τις ασχολίες των ανθρώπων της, τα προϊόντα που παρήγαγε.
Μια εξαιρετική μελέτη από έναν εξαιρετικό άνθρωπο που ό,τι άγγιζε ήξερε να το διαχειρίζεται με αγάπη και σεβασμό, να βάζει την προσωπική του ταυτότητα και να το αναδεικνύει με έναν πρωτότυπο και μοναδικό τρόπο. Η μελέτη κλείνει με δυσεξήγητα και ανεξήγητα τοπωνύμια αλλά και με την ενασχόληση κάποιων συγχωριανών που έμειναν γνωστοί για την τέχνη τους. Αρκετά τα ενδιαφέροντα σημεία του βιβλίου μιας και αναδύει την ιδιαίτερη ζωή του χωριού μέσα από το πέρασμα των αιώνων όπου το χωριό πέρασε εποχές ακμής και παρακμής με κατοίκους από πολλές περιοχές που βρήκαν ίσως καταφύγιο στο συγκεκριμένο χώρο να εργαστούν και να δημιουργήσουν. Σημαντικό στοιχείο είναι και η ύπαρξη εβραϊκού νεκροταφείου από την χρήση του τοπωνύμιου “Ουβριγιός” και την την ύπαρξη δύο τάφων που ανακαλύφθηκαν στη διάνοιξη του δρόμου του χωριού.
Σίγουρα το χωριό έχει ακόμη πολλά όμορφα μυστικά και ιστορίες να μας αφηγηθεί και η αρχή έγινε από το Νικόλαο Ντασκαγιάννη που με την έρευνά του κατέγραψε αυτές τις τόσο σημαντικές λεπτομέρειες του τόπου, όντας και ο ίδιος πολύ καλός γνώστης τους και αναδεικνύοντας αυτόν τον τόσο πλούσιο αλλά παραγνωρισμένο χώρο. Ο πλούτος και η εργασία των παλιών δασκάλων που με τη συνέπεια του κοινωνικού τους αλλά και συνάμα του προσωπικού τους καθήκοντος έδιναν το ιδιαίτερο στίγμα τους στον τόπο τους. Εμείς δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ, ζώντας δίπλα του τις ιδιαίτερες στοργικές και γεμάτες αγάπη στιγμές που είχαμε την τύχη να βιώσουμε αλλά και να πάρουμε όλη του την αγάπη γι΄αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο. Αξίζουν τα ιδιαίτερα συγχαρητήρια στην κόρη του Έφη Ντασκαγιάννη που δεν άφησε στην αφάνεια αυτό το τόσο σημαντικό έργο, όπως και στους συντελεστές και συνεργάτες. Πατρίδα είναι εκεί που ο τόπος σ΄αγαπά και δεν σε διώχνει ποτέ από τη μνήμη του.
Στο θείο μου- Νικόλαο Ντασκαγιάννη.
Κατερίνα Σχισμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου