Η Πανηπειρωτική, οι εκλογές, οι γαμπροί και η νύφη.

Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας

Ξύπνα περδικομάτα μου κι ήρθα στο μαχαλά σου.

Χρυσά πλεξούδια σού ‘φερα να βάλεις στα μαλλιά σου.

-Κι αν ήρθες καλωσόρισες, κι ας έκανες και κόπο,

Ήρθες και μας ομόρφηνες τον άσχημό μας τόπο.

Κι αυτόν τον κόπο που ‘καμες διπλά θα στον πληρώσω…

Τώρα που τέλεψαν οι εκλογές της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας, το Διοικητικό Συμβούλιο συγκροτήθηκε σε σώμα, εκδόθηκαν -αμοιβαίως- οι ανακοινώσεις, εγώ, εσύ κι αυτός, ο άλλος κι ο παράλος … και άρχισε η δ’λειά, κάπως έτσι μού ‘ρχεται στο μυαλό όλη η διαδικασία και τα «γενόμενα», όπως θα έλεγε και κάποιος «γραμματιζούμενος», αναντικατάστατος και  μοναδικός…

Την επιτυχία τους οι υποψήφιοι την έβλεπαν όπως ο γαμπρός την περδικομάτα.

«Περδικόστηθη Tσιγγάνα,/ω μαγεύτρα, που μιλείς/τα μεσάνυχτα προς τ' άστρα/γλώσσα προσταγής». Και πρόσταξε, όπως πρόσταξε… εσείς οι είκοσι πέντε. Οι υπόλοιποι  από κοντά. Ουδείς αναντικατάστατος. Μόνο στα μνήματα! Και τα μνήματα τα πατήσαμε κι όλα αυτά τα ματσ’λίσαμε…

Πολύφερνη νύφη. Ενώ κανένας γαμπρός δεν ήθελε τη νύφη,-έτσι έλεγαν-  κρυφά και φανερά έτρεχαν ξοπίσω της ξελιγωμένοι.

Και εφαρμόζοντας τη λαϊκή θυμοσοφία: «Δεν παχαίν’ το σκ’λί στον γάμο, όσο και να φάει» ίσως μερικοί να «υπερέβαλαν εαυτούς», όχι δεν έταξαν, αλλά «ετάχθησαν» προβάλλοντας τη μοναδικότητά τους και τονίζοντας  «στεντορεία τη φωνή», «πάρε σκύλα από κοπάδ’ και γ’ναίκα από σόι». Αλλά πρέπει να το πούμε. «Γάμος χωρίς κριάσ’ δε γίνεται.»

Για πολλούς -δεν υπάρχουν αποτυχόντες- θύμιζαν τη λαϊκή ρήση: «Από το γάμο έρχομαι, και μα την πείνα πού ‘χω».

" Ή είσαι μαζί ή εναντίον μας": Αυτή η φράση του Μπους έμεινε στην ιστορία, όπως έμειναν και αυτά που είπαν οι Αθηναίοι στους Μηλίους.

ΜΗΛ. Ώστε δε θα δεχθείτε, μένοντας εμείς ήσυχοι, να είμαστε φίλοι αντί  εχθροί, σύμμαχοι όμως κανενός από τους δυο σας;

ΑΘ. Όχι,  γιατί δε μας βλάφτει τόσο  ή έχθρα σας όσο η φιλία σας. Η φιλία σας, στα μάτια των υπηκόων μας, θα ήταν απόδειξη  αδυναμίας μας, ενώ το μίσος σας  απόδειξη της δύναμής μας.

Ο «μοναδικός», επειγόντως πρέπει να διαβάσει Μπρέχτ.

Ο ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ

Για κάποιον υπάλληλο, που ήταν πολύ καιρό στην ίδια υπηρεσία, ο κύριος Κ. άκουσε να διατυπώνουν τον εξής έπαινο: ο υπάλληλος ήταν τόσο καλός, που ήταν αναντικατάστατος. “Τι θα πει αναντικατάστατος;” ρώτησε εκνευρισμένος ο κύριος Κ. “Θα πει ότι η υπηρεσία δε λειτουργεί χωρίς αυτόν” είπαν οι υμνητές του. “Μα πώς μπορεί να ‘ναι καλός υπάλληλος, αν η υπηρεσία δε λειτουργεί χωρίς αυτόν;” είπε ο κύριος Κ. “Έχει χρόνια σ’ αυτή την υπηρεσία, και θα μπορούσε να την οργανώσει τόσο καλά, ώστε να μην είναι πια αναντικατάστατος. Και τι έκανε τόσον καιρό; Να σας πω εγώ: εκβιασμό έκανε!” “ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ κ. ΚΟΫΝΕΡ”